Hond of kind

In een opwelling had ik besloten dat we ons toch nog, op de valreep, eens goed moesten verdiepen in onze zorgverzekeraar. Na de nieuwe polis te hebben ontvangen, ben ik me het apezuur geschrokken van het schrikbarende bedrag. Het gaat helemaal nergens meer over, belachelijk, om nog maar niet te praten over de begripvolle reactie of meelevende service. Na me al meerdere keren gestoord te hebben, toppunt van irritatie te hebben bereikt, heb ik besloten om me er eens in te gaan verdiepen.

Makkelijker gezegd dan gedaan, ze (lees de zorgverzekeraars) hebben het met z'n allen zo onduidelijk gemaakt, dat je eigenlijk al op wilt geven na het lezen van de eerste alinea's. Nu kwam ik via een reclame op de televisie bij een site waar je alles makkelijk en overzichtelijk op een rijtje krijgt.

Ik ontdek een interessante aanbieding, maar krijg geen duidelijkheid over een aantal zaken. Dus ik zoek door naar de site van de zorgaanbieder. Uiteindelijk vind ik daar een telefoonnummer en na zo'n twintig minuten aan de telefoon, krijg ik dan eindelijk een medewerker te spreken.

Hij snapt mijn vraag en gaat op zoek naar het juiste antwoord. Ik word niet in de wacht gezet, maar hoor zo af en toe een zucht, een 'hmmm' of een 'ik ben nog even op zoek voor u'. Dit kan wel eens lang gaan duren. Ik besluit in actie te komen.

Als Bart en ik een telefoontje plegen, dan gebeurd dit vaak in onze bijkeuken of in de gang met de deur dicht. Weliswaar moet je dan ook zorgen dat de deur dicht blijft, want er is altijd wel een kind dat de hint van een gesloten deur niet snapt en vindt dat deze open moet. Bart gaat daarom ook vaak buiten staan bellen of hij blijft in zijn auto zitten, die hij al wel voor de deur heeft geparkeerd, precies in het zicht van Daan.

Maar goed, tijdens het begin van het gesprek stond ik in de bijkeuken. De herrie die onze vier kinderen produceerden was even niet hoorbaar en ik kon de man van de zorgverzekeraar goed horen 'hmmm-en' en zuchten. Het gehum en gezucht begon me echter te lang te duren en ik besloot om eens de drukte van ons huis binnen te stappen. Misschien dat hij nu wakker zou worden geschud en er wat sneller actie zou komen.

Het geluid waarvoor onze kinderen verantwoordelijk zijn is namelijk niet te vergelijken met een achtergrondmuziekje, maar past eerder in de categorie 'drukke uitgaansleven herrie'. En warempel het had effect. Het gehum nam af, ik hoorde geen gezucht en na een 'ik ben nog even voor u op zoek' volgde zowaar een vraag gericht aan mij.

'Is dat een hond?' Ik vraag beleefd  'wat zegt u?' Nog met mijn gedachten bij de vraag over de zorgverzekering. 'Is dat een hond of een kind?' vraagt de man nogmaals. Ik snap zijn vraag nog steeds niet. Ik kan het verband ook niet leggen met de zorgverzekering en de vraag. Wat heeft dit te maken met mijn vraag of wij bij hun een luierindicatie krijgen voor Daan.

Ik hoor Daan op de achtergrond gillen. Hij gilt alleen maar 'whiewhiewhie'. Hoog en hard. Erg schel en aan een stuk door. Daan zit in zijn spel met een autootje, waarschijnlijk doet hij een sirene na. Ik hoor dit niet eens meer, laat staan dat ik er bij stil sta. Maar ineens valt het kwartje bij mij. De meneer hoort nu ook ons achtergrondgeluid en hoort het 'gegil' van Daan wel. Of het een hond is of een kind? Ik antwoord 'een kind' en besluit om deze vraag maar in de categorie 'domme vragen' te plaatsen...