Daan

zaterdag 26 januari 2013

Ziek

Daan is ziek. Hij heeft koorts en hangt een beetje suf op de bank. Zijn stem is schor en soms valt zijn stem zelfs ineens even weg. Ondanks dat ik het zielig voor hem vind, is het toch ook wel een genot en scheelt het heel veel in de drukte. Daan kan soms zo schreeuwen, vaak uit enthousiasme, maar het is ook vaak een vorm van aandacht en uitproberen. Maar nu is hij ziek, een zielig hoopje mens. Hij kwam thuis uit school en kroop op de bank. Hij wilde geen koek, maar wel een dekentje. Zo ondergestopt, met zijn 'pop en tuut' , televisie aan, lag hij koortsig op de bank. Na een minuut of tien, sliep hij. Vuurrode wangen, maar nog steeds diep onder de dekens.

Natuurlijk zijn onze andere kinderen of wijzelf ook weleens grieperig en ziek, maar bij Daan vind ik het toch net altijd wat zieliger. Daan kan namelijk zelf niet goed aangeven dat hij zich ziek voelt. Hij riep de afgelopen week wel verschillende keren 'mij hoofd doet pijn'. En pakte dan dramatisch zijn hoofd vast. Vervolgens begint hij te lachen en roept  'au, au. Moette dotter belle. Moette siekehuis.' We moesten er eigenlijk wel een beetje om lachen, want hij roept dit te pas en te onpas. Als we zijn billen afvegen, roept hij namelijk hetzelfde maar dan doen zijn billen natuurlijk pijn. En als hij een snotneus heeft, roept hij dat zijn neus pijn doet. Als we de snotneus dan afvegen, moet ie ook naar het ziekenhuis, want hij heeft zo'n pijn aan zijn neus. Nu ervaart Daan iedere aanraking anders dan dat wij hem ervaren, dus misschien zit er wel een kern van waarheid in en doet het hem ook echt pijn. Maar om daarvoor nu naar het ziekenhuis te rijden is wat lichtelijk overdreven. Dit is iets wat hij op z'n vorige school heeft geleerd en wat aardig bij hem is blijven hangen.

Verder weten we dat Daan aardig kan 'papegaaien'. Hij hoort iets op de televisie, op school, van ons of zijn broer of zusjes en vervolgens echoëd het hier. Soms ook nog dagen erna. Dus als Daan iets roept of zegt, is het vaak iets wat hij van horen zeggen heeft. Daarom hechten we eigenlijk niet zoveel waarde aan wat Daan zegt. Vaak klopt het niet en is het het napraten van een ander. Het is dus aan ons om te oordelen of Daan wel of niet ziek is. Of er echt iets aan de hand is of niet. Meestal heb ik daar niet zoveel moeite mee, maar als hij dan een keertje ziek wordt, voel ik me altijd zo schuldig. Hij heeft het tenslotte verschillende keren aangegeven de afgelopen week. Ik deed het zelfs af, als geklets. We maakten er grapjes over en zeiden dat hij zich niet zo aan moest stellen. Maar hij zal zich vast lamlendig hebben gevoeld, met een beginnende griep onder de leden en niet serieus genomen worden door zijn mama en papa. Kon hij zich maar wat beter uiten en ons duidelijk maken wanneer het echt is. Nu is het aan ons om daarover te oordelen en soms zijn we dan net iets te laat ermee.

Ik verwen hem maar eens extra goed. Help hem overeind als hij besluit dat hij toch wil zitten, terwijl hij net nog wilde liggen. Hij mag achtbaantjes kijken, als hij dat wil. Ik probeer zijn zussen uit zijn buurt te houden, want die staan al paraat met de dokterskoffer. En verder luister ik nu maar even extra goed naar wat hij zegt. Maar naar het ziekenhuis? Dat is vandaag gesloten. En de dokter? Die is vrij vandaag.

donderdag 24 januari 2013

17 jaar

Eind deze maand zijn manlief en ik alweer zeventien jaar samen, maar we kennen elkaar eigenlijk al langer. Voordat we 'iets' kregen, werkten we samen bij een supermarkt, de C1000. Hij bij het brood en de kassa's. Ik bij de kassa's en later de 'infobalie'. De eerste keer dat hij kwam kijken, of hij hier wel wilde werken (wat een arrogantie), vond ik hem maar een zielig figuur. Met zijn foute ruitjesjas en rode spijkerbroek. Ieeewww!! Dat ik daar ooit verliefd op zou worden, kon ik me niet voorstellen. Nee, ik vond hem verwaand, te popi en een patser. Bovendien had ik al een vriend en ik was vastbesloten om met die jongen oud te worden. Hoe verschillend hij en ik ook dachten over bepaalde dingen. Ik was er heilig van overtuigd dat ik hem nog wel kon veranderen. Beetje naïef misschien, maar ja daarvoor was ik dan ook zeventien.

Uiteindelijk besloot manlief toch bij de supermarkt te willen komen werken en zo kon het zomaar gebeuren dat wij op donderdagavond samen de koopavond moesten draaien. Destijds waren de supermarkten nog maar een keer per week 's avonds open. Al gauw kwam daar ook de vrijdagavond als koopavond bij en ook dan werkten we samen. We moesten samen afsluiten terwijl de oude baas vanuit zijn kantoor toekeek. Op de een of andere manier raakten we toch aan de praat. En al gauw stonden we vrijdagavond na het werk nog lang na te kletsen. Bart moest naar de sporthal, waar hij bardienst draaide en ik moest dezelfde kant uit, naar huis. Het was gezellig en we hadden lol. Langzaamaan kwamen daar toch ook de kriebels in mijn buik. Ook al bleef hij wat patserig gedrag vertonen, want wie komt er nou toch op een (foeilelijke) paarse scooter naar het werk? Ik was er niet van onder de indruk. Of wie liet er nou toch zo'n vies plukje haar op zijn kin groeien? Dat moest dan een sikje worden. Ik dacht het niet alleen, maar zei het ook. De week erop was het sikje eraf, maar dat viel bij mij niet op. Achteraf hoorde ik dat er al meer mensen commentaar op hadden gegeven, maar mijn commentaar was doorslaggevend.

We kletsten over vanalles en nog wat en iedere zaterdagochtend liep ik via de broodafdeling naar de kantine. Ik had die ochtend al tig keer geoefend hoe ik het beste 'hoi' of 'hallo' kon zeggen en hoe ik daarbij zou lachen. Op het moment supreme kwam er dan niet meer uit dan een schaapachtig 'hi' en een twijfelachtige zwaai. Of nog erger, hij stond niet op zijn plek. Op zulke momenten begonnen mijn hersenen koortsachtig te werken. Was hij ziek? Was hij vrij? Liep hij ergens anders in de winkel? Om vervolgens in de kantine aan te komen en meneer daar aan te treffen. Hij had pauze, want hij was tenslotte al om zeven uur begonnen. Vervolgens kreeg ik een knalrode kop, kon er nog net hallo eruit persen en stormde door naar de kledingkluisjes. Om daarna zonder hem nog aan te kijken vlug de trap af naar beneden te rennen, de winkel in.

Ik zocht steeds meer mogelijkheden om hem even te zien en zo kon het dan ook gebeuren dat ik aanbood om hem op te halen voor een rondleiding in de bakkerij van Smarius. Ik had al uitgevist of hij ook ging en hoe hij ging, fiets of bus was zijn antwoord. Dus mijn aanbod om hem op te halen, nam hij met beide handen aan. Ik had nog niet zolang mijn rijbewijs en mocht de auto van mijn ouders lenen, wat op zich al voor de nodige zenuwen zorgde, ging ik hem ophalen. Stoer als ik was, belde ik niet aan, maar toeterde een keertje. Daar kwam hij aan. Beetje macho-lopend, stapel cd's in zijn hand. Hij trok het autoportier open en in plaats van een vriendelijk 'hallo' of 'hoi', volgde er de volgende conclusie 'waaaat, heeft jullie auto geen cd-speler?' Op mijn 'ook hallo', kwam het volgende vooroordeel 'iedere auto in de Blaak heeft toch een cd-speler in zijn auto?' Voor de niet-kenners onder ons, de Blaak had het stempel 'bekakte' wijk. Ik denk dat wij dan een uitzondering waren, want ik zag mezelf niet zo. Teleurgesteld stapte hij in de auto. Daar gingen we dan, iedere keer als ik moest schakelen, kwam mijn hand wel erg dichtbij zijn been en ik zweette dan ook peentjes. Pffft, daar had ik niet over nagedacht dat we zo dicht naast elkaar zouden zitten. Gelukkig was het donker en kon hij mijn knalrode hoofd niet zien.

Zo werkten we zo'n twee jaar samen, waarin vooral het laatste jaar de verliefdheid begon toe te nemen. Mijn relatie ging uit en 26 januari 1996, vroeg hij of ik mee ging naar de film. Daarna zouden we naar het 'verbroederingsfeest' gaan. Dat was een of ander feest wat te maken had met carnaval en de bedoelig was dat we dan ook verkleed daar naar toe gingen. Alleen gingen we eerst nog naar de film. Ik had het mooi bedacht, door alleen een spijkerbroek aan te doen en daarop een carnavalshemd. Dat zou niemand zien en ik zou niet voor schut zitten in de bioscoop. Manlief was echter die mening niet toebedeeld en had zich flink uitgedost. Op mijn vraag waarom ik mijn jas aanhield in de bioscoop, heb ik geantwoord dat ik het koud had. Om hem vervolgens in het pikkedonker wel uit te trekken.

Na de film fietsten we richting het verbroederingsfeest. Ik weet nog dat het vreselijk koud was, min 14 graden ofzo. Romantisch fietsten we handschoen in handschoen naar het feest. Natuurlijk kwamen we daar iemand tegen die ook bij de supermarkt werkte. Maar op zijn vraag of wij 'iets' hadden, antwoordde manlief trots 'ja' en kuste mij vol overgave om het te bevestigen. Vanaf die dag is het 'aan' en ging het snel. Na zo'n anderhalf jaar gingen we samenwonen, na zo'n drie jaar trouwden we en inmiddels zijn we de trotse ouders van vier prachtige kinderen. Ik heb inmiddels ontdekt dat ik een geweldige man heb getroffen. Zo macho als hij was, er bleek niets van te kloppen. Hij is lief, zorgzaam, een superpapa voor onze kinderen. Hij heeft humor, is een gezelschapsmens en laat mij weer lachen als ik me even niet vrolijk voel. Ook al is het soms ontzettend druk met ons gezin en laat ik het niet altijd merken, ik hou ontzettend veel van hem, hij is mijn alles en ik ben blij dat hij zich destijds goed genoeg voelde om bij de C1000 te komen werken...





woensdag 23 januari 2013

Kroon

Eigenlijk was het erg snel gebeurd. Ik zat in de auto, probeerde naar de radio te luisteren terwijl er op de achterbank een stevige welles-nietes discussie gaande was. Achteloos kauwde ik op een kauwgompje. Ineens knarste mijn kiezen op iets hards. Wat was dat nou? Vrijwel meteen voelde ik het gapende gat in mijn kies. Ai!! Mijn vulling was afgebroken. Nou ja, afgebroken...hij was er in zijn geheel uit gekomen. Gatverdegatver.....als er iets is waar ik niet van houd, dan is het de tandarts wel. Niet omdat het zo'n vervelende man is, hij is namelijk altijd erg vrolijk gestemd. Hij loopt fluitend door zijn praktijk. Hij wel! Nee, ik ben als de dood voor de tandarts en ik kan het nog net opbrengen om mijn mond open te doen. Zelfs een televisie in het plafond kan mij niet afleiden.

Dit gat was echter zo'n groot zwart gat, dat ik bang was dat alles er in zou verdwijnen. Mijn buik knorde van de honger en jawel, na het eten van een boterham, kon ik aan de slag met peuteren. Ik besloot toch maar even te bellen voor een afspraak.Zo gauw ze mijn naam horen buiten de half jaarlijkse controles om, weten ze in de praktijk dat het serieus is, dus kon ik de volgende ochtend meteen terecht.

Dus daar ging ik met knikkende knieën. De conclusie was de conclusie die ik zelf ook al had bedacht. Mijn kies was compleet hol en dusdanig afgebroken dat er eigenlijk alleen nog maar een tijdelijke noodvulling in kon, totdat deze weer af zou breken en het nog meer onherstelbaar zou zijn. Of ze konden een kroon plaatsen. Daar was ik al bang voor, want mijn lieve tandarts had me daar al meerdere malen op geattendeerd. Mijn motto is echter 'zolang het geen pijn doet, hoeft er niks te gebeuren.' Nou, wat moest dat moest dan maar. Een kroon!

Toen vroeg ik naar de kosten. Ook niet onbelangrijk bij de tandarts. Gelukkig lag ik nog in de stoel, zodat ik daar naar adem happend bij kon komen. Schrikbarend duur wat zo'n ding kost. Heb ik toch het verkeerde beroep gekozen, nondepietjes! Zo'n zonde van dat geld. Er zijn heel veel andere dingen te bedenken voor dat bedrag. Dingen die iedereen kan zien, die je kan delen met andere. Dingen waarvan mensen zeggen 'hee, heb je nieuwe kleren?' of 'hebben jullie een nieuwe tuinset?' of we kunnen er een weekendje van weggaan, met het gehele gezin. Er zal niks opzitten dan tegen alle bekende die ik zie en spreek, mijn mond wagenwijd open te doen, om ze mijn nieuwe kroon te laten zien. Helaas zal het niet eens opvallen, want mijn tandarts heeft hem mooi in dezelfde kleur van mijn andere tanden ontworpen. Niks geen gouden kroon, nee gewoon zo'n witgele kleur. Er zit niet eens een diamantje in.

Dus mensen, vanaf morgen ben ik gekroond. Dat betekent de rode loper uit als ik langskom, ik mag mijn auto voortaan een koets noemen, ik woon in een paleis, met mijn lakeien. En mijn bloed is voortaan blauw. Het is maar dat jullie het weten....ik leef voortaan op stand!

maandag 21 januari 2013

Achtbaan

Ken je die reclame? 'Voor wie dit thuis niet heeft?' is er (volgens mij) Roompot vakantieparken. Dan zie je twee kinderen op flippers en met snorkel en duikbril door het huis gaan, om voor de zoveelste keer van de waterglijbaan te gaan. Je ziet dan tot slot een rijtjeswoning met daarop een waterglijbaan. Wij hebben besloten om een achtbaan op ons huis te laten bouwen. Ikzelf heb helemaal niks met achtbanen, je krijgt er altijd gruwelijke hoofdpijn van en vaak kom je er met zo'n net-niet-hoeven-spugen-buik uit. Dus achtbanen zijn aan mij niet besteed.

Daan is echter een enorme fan van achtbanen. Maakt hem eigenlijk niet zoveel uit wat voor soort. Donkere achtbanen, veel gillende kinderen, wel op zijn kop, niet op zijn kop, houten achtbaan. Hij heeft hier geen echte voorkeur in, maar dat hij ze leuk vindt, is wel duidelijk. Als hij door taxichauffeur Jan wordt thuisgebracht, is dan ook het eerste wat hij zegt 'achtbaantjes' Op mijn 'hallo' reageert hij met een 'doeiii Jan' en daarna rent hij naar binnen. Natuurlijk laten wij geen achtbaan op ons huis bouwen, Daan vindt ze namelijk alleen heel erg leuk als hij ze kan bekijken op de computer. Zijn lieve grote broer heeft hem op deze zeer fanatieke fascinatie gebracht. Of met andere woorden, hij heeft weer een nieuwe dwangmatige tic erbij.

Zo hebben wij inmiddels een hond die gebarentaal kent, zodat we geluidloos weg kunnen sluipen om de betreffende hond uit te laten. Zonder dat daar een kind achteraan hobbelt, die steeds weer roept 'mag ik mee?' Wat nu eenmaal niet altijd kan en even handig is. Verder zijn er hier een aantal woorden verboden om uit te spreken in het bijzijn van Daan. Denk hierbij aan 'fiets, eten, mee, vakantie.' Daan hoeft een van deze woorden maar te horen en ik kan zo tien zinnetjes op noemen, die hij dan afratelt. Helaas kent hij niet de woorden 'straks, wachten, nee.' Daarom praten we hier soms net als Dora, wat onze andere kinderen dan weer niet snappen en het betreffende woord op zijn nederlands herhalen met de vraag 'waarom zei je dat in het engels?' Inmiddels zijn we er ook heel handig in geworden om de laptop te verstoppen. Zo gauw Daan namelijk de laptop ziet, begint hij over achtbaantjes. Dus voor hij thuis komt, is de laptop opgeruimd en weg, willen niet dat hij iedere middag achtbaantjes kijkt. Inmiddels hebben we ook al een variant geintroduceerd om de laptop toch aan te kunnen laten staan. 'de achtbaantjes doen het niet vandaag, veel te veel sneeuw.' Helaas trapt hij daar niet altijd in.

Maar terug naar de achtbanen. Een tijdje geleden zat Gijs achter de pc, youtube op en filmpjes kijken. Daan schoof aan en ik weet nog dat ik toen dacht  'wat schattig, die twee lieve broertjes samen.' Niet wetende wat er nog ging komen. De volgende dag werd duidelijk dat Daan zijn nieuwste fascinatie was geboren. Hij heeft de hele tijd om achtbaantjes gejengeld, gehuild, gezeurd en gevraagd. Als het nou klaar zou zijn na een filmpje. Nee, meneer wil de rest van de middag achter de pc 'achtbaantjes' kijken. Ooit weleens gezocht op youtube? Er staan er heel veel op, maar allemaal van korte duur. 1.42 minuut, 2.56 minuten. De langste die we tot nu toe hebben gevonden duurt 13.42 minuten. Vaak wil hij ze zlf uitkiezen en natuurlijk kiest hij de filmpjes die het korste duren. Kun je na een krappe twee minuten weer een nieuwe filmpje aanzetten, want Daan weet natuurlijk niet hoe een laptop werkt....

Dus staat de laptop aan, zoeken we op youtube een filmpje voor hem op. Wat er dan gebeurt, is eigenlijk wel een filmpje voor youtube waard. Daan gaat op de stoel voor de laptop zitten. Hij zit gespannen te wachten, telt af tot de start en dan begint het wiebel, gehobbel en gegil. Het is net alsof hij in een echte achtbaan zit. Hij hangt naar links, dan weer naar rechts. Roept luid en duidelijk 'hou je goed vast' en 'whieeeeew' met de nodige decibels aan volume. Als het filmpje dan is afgelopen, zucht hij eens diep, zegt lachend 'was leuk, mama' gevolgd door 'nog een keer'. En we stappen weer opnieuw in het karretje. Een leuke bijkomstigheid 'ik heb hier nog nooit een net-niet-hoeven-spugen-buik van gekregen...hoofdpijn echter wel.

Matras

Ik merkte het vanochtend toen ik op stond. Nog nooit eerder was het me echt opgevallen, maar nu ineens wel. Toen ik onder de douche stond, merkte ik het weer. Ik snapte er helemaal niks van. Terwijl ik me aan het afdrogen was, kwam manlief binnen. Hij keek me vreemd aan, trok wat met zijn wenkbrauwen en lachte daarna even lief. Ik vond het allemaal wel vreemd. Wat was er gebeurd, wat had ik de afgelopen nacht uitgespookt? Ik weet wel dat ik heel veel heb liggen woelen. Van mijn ene zij, naar mijn rug, door naar mijn andere zij. Om vervolgens toch weer op mijn buik te gaan liggen. Ik denk dat ik alle zijdes zo wel tig keer heb gehad. Kortom een echt uitgerust nachtje was het niet geweest. Meer kon ik me niet herinneren.

Toen de kinderen wakker werden, werd het allemaal nog vreemder. 'Hee mama, je ziet er anders uit' was hun commentaar. Dat was het moment waarop ik besloot in de spiegel te kijken. En jawel hoor, het klopte wat ze zeiden. Ik zag er echt anders uit. De wallen onder mijn ogen waren verdwenen, ik had geen 'plumppudding' buik meer, je zag weer waar mijn taille zat, mijn borsten waren weer van het formaat 'normaal'. Daar stond ik dan, nog steeds in mijn poedelnakie. Ik keek eens naar beneden, tjeetje zeg...ik kon gewoon mijn navel zien. Ik keek zowat langs een wasbordje naar beneden. Ik kneep mezelf eens heel hard. Het beeld in de spiegel bleef echter hetzelfde.

Oké, ik had de afgelopen twee weken wel een beetje opgelet met eten, ik had zelfs Sonja weer uitgenodigd, maar helaas had zij verstek laten gaan wegens een kind waar ze nu haar volledige aandacht op moest richten. Maar ik was niet extreem aan het lijnen, ik had de sportschool alleen maar van de buitenkant gezien en om nou te zeggen dat ik de afgelopen week iedere nacht 8 uur slaap heb gehaald. Zou het dan echt door mijn matras komen? Of door het nieuwe hoofdkussen? Ik besloot het nog eens te proberen, dook mijn bed in en woelde om en om. Doordat ik niet meer sliep, merkte ik nu voelbaar verschil. En zichtbaar was het ook, dat bleek wel uit de blikken van manlief en de kinderen.

Dat zou toch mooi zijn? Ik kon eten wat ik wilde, hoefde me niet in het zweet te werken op de sportschool en als het allemaal wat slapjes werd of er kwamen teveel kilootjes bij, dan zou ik gewoon een nachtje woelen in lassen. Ideaal, al zeg ik het zelf. Ik besloot te proberen of het aan manlief zijn kant ook zo werkte. Maar ik had al een donkerbruin vermoeden van niet. Ik zag tenslotte niks aan hem wat anders dan anders was. Dus toen ik op zijn deel van het bed lag te woelen, gebeurde er dan ook niks.

Net toen ik besloot om DE broek aan te trekken. DE broek die ik eigenlijk te klein had gekocht, met die wetenschap dat ik hem vast zou passen, als ik eindelijk die kilo's was afgevallen. Ik pakte DE broek uit de kast, maar net toen ik hem aan had en de knoop dicht wou maken, gebeurde het. Manlief die al die tijd in de badkamer was geweest, kwam de slaapkamer op, gaf me een vriendelijke, doch dringende, por en zei daarbij 'Claudia, zet die wekker nou eens uit!'