Daan

maandag 21 januari 2013

Matras

Ik merkte het vanochtend toen ik op stond. Nog nooit eerder was het me echt opgevallen, maar nu ineens wel. Toen ik onder de douche stond, merkte ik het weer. Ik snapte er helemaal niks van. Terwijl ik me aan het afdrogen was, kwam manlief binnen. Hij keek me vreemd aan, trok wat met zijn wenkbrauwen en lachte daarna even lief. Ik vond het allemaal wel vreemd. Wat was er gebeurd, wat had ik de afgelopen nacht uitgespookt? Ik weet wel dat ik heel veel heb liggen woelen. Van mijn ene zij, naar mijn rug, door naar mijn andere zij. Om vervolgens toch weer op mijn buik te gaan liggen. Ik denk dat ik alle zijdes zo wel tig keer heb gehad. Kortom een echt uitgerust nachtje was het niet geweest. Meer kon ik me niet herinneren.

Toen de kinderen wakker werden, werd het allemaal nog vreemder. 'Hee mama, je ziet er anders uit' was hun commentaar. Dat was het moment waarop ik besloot in de spiegel te kijken. En jawel hoor, het klopte wat ze zeiden. Ik zag er echt anders uit. De wallen onder mijn ogen waren verdwenen, ik had geen 'plumppudding' buik meer, je zag weer waar mijn taille zat, mijn borsten waren weer van het formaat 'normaal'. Daar stond ik dan, nog steeds in mijn poedelnakie. Ik keek eens naar beneden, tjeetje zeg...ik kon gewoon mijn navel zien. Ik keek zowat langs een wasbordje naar beneden. Ik kneep mezelf eens heel hard. Het beeld in de spiegel bleef echter hetzelfde.

Oké, ik had de afgelopen twee weken wel een beetje opgelet met eten, ik had zelfs Sonja weer uitgenodigd, maar helaas had zij verstek laten gaan wegens een kind waar ze nu haar volledige aandacht op moest richten. Maar ik was niet extreem aan het lijnen, ik had de sportschool alleen maar van de buitenkant gezien en om nou te zeggen dat ik de afgelopen week iedere nacht 8 uur slaap heb gehaald. Zou het dan echt door mijn matras komen? Of door het nieuwe hoofdkussen? Ik besloot het nog eens te proberen, dook mijn bed in en woelde om en om. Doordat ik niet meer sliep, merkte ik nu voelbaar verschil. En zichtbaar was het ook, dat bleek wel uit de blikken van manlief en de kinderen.

Dat zou toch mooi zijn? Ik kon eten wat ik wilde, hoefde me niet in het zweet te werken op de sportschool en als het allemaal wat slapjes werd of er kwamen teveel kilootjes bij, dan zou ik gewoon een nachtje woelen in lassen. Ideaal, al zeg ik het zelf. Ik besloot te proberen of het aan manlief zijn kant ook zo werkte. Maar ik had al een donkerbruin vermoeden van niet. Ik zag tenslotte niks aan hem wat anders dan anders was. Dus toen ik op zijn deel van het bed lag te woelen, gebeurde er dan ook niks.

Net toen ik besloot om DE broek aan te trekken. DE broek die ik eigenlijk te klein had gekocht, met die wetenschap dat ik hem vast zou passen, als ik eindelijk die kilo's was afgevallen. Ik pakte DE broek uit de kast, maar net toen ik hem aan had en de knoop dicht wou maken, gebeurde het. Manlief die al die tijd in de badkamer was geweest, kwam de slaapkamer op, gaf me een vriendelijke, doch dringende, por en zei daarbij 'Claudia, zet die wekker nou eens uit!'

Geen opmerkingen:

Een reactie posten