'Oei, plasje...' zegt Juul. Ze rent naar de wc. Sinds twee weken is mevrouw helemaal zindelijk. Luiers zijn voor baby's en hoeven niet meer aan, ook 's nachts niet. Het gaat eigenlijk ook vanaf het eerste moment supergoed, een keer een ongelukje, maar inmiddels gaat ze helemaal alleen naar de wc. Zo ook deze keer.
Ik ben aan het strijken en Pleun rommelt met het speelgoed in de woonkamer.'Muis'. Hoor ik ineens uit de wc. 'Mama, kom es kijken.' roept Juul. Maar inmiddels ken ik dat wel. Ik kan voor drie van de vier kinderen voor ieder wissewasje komen kijken. 'Kijk es.' is dan ook een veelgehoorde zin in huize Jansen. Vaak voelt het alsof we in een circus wonen en ieder kind een andere truc kent. Je rent steeds heen en weer, dus op 'kijk es' reageer ik niet al te uitgebreid meer. Inmiddels is Juul uit de wc gekomen, haar kleren nog aan. 'Juul, ga eens plassen, dadelijk is je rok nat.' Juul pakt me echter bij mijn hand en zegt nu dwingend 'mama, kom es. Muissie.' Ik loop mee en tot mijn grote verbazing zit er in het achterste hoekje van de wc een piepklein veldmuisje.
Hoe is die in godsnaam binnen gekomen en dan nog wel op de wc? Het is ook wel een erg brutale muis, drie katten in huis en dan zomaar binnen durven komen. Of het zegt misschien iets meer over onze katten. Degene die ze meestal vangt, zat nu opgesloten in de reiskoffer, want voor hem hadden we een bezoekje aan de dierenarts gepland. Meneer heeft namelijk een flinke haal op zijn neus, ontstoken en nu dus een oog helemaal dicht. Hij is net the beast van beauty en the beast.
Maar weer terug naar de muis. Het beestje zit doodstil, waarschijnlijk hevig geschrokken van het gegil van Juul. Help! Hoe ga ik dit nu weer oplossen? Ik pak een beker en een bordje en besluit de muisje in de beker te duwen en buiten los te laten. Hij laat zich makkelijk vangen, dus waarschijnlijk is hij al als speelmuis door een van de katten gebruikt en dacht hij ontsnapt te zijn. Buiten piept zijn neusje onder het bordje door en hij springt op de grond. Vrij hoog voor zo'n klein muisje. Ik ren er achteraan, bang dat hij weer door de openstaande deur naar binnen schiet. De muis rent voor zijn leven, waarschijnlijk denkt hij aan het verhaal van zijn bijzondere overgrootvader die nu in een rolstoel zit en spannende verhalen over de muizenreddende mevrouw vertelt.
Jaren geleden heb ik namelijk ook al eens een muis 'gered' uit de klauwen van onze kat. Die was er op zijn gemak mee aan het spelen, gaf hem eens een tikje, liet de muis even lopen om er vervolgens weer bovenop te springen. Zo zielig, dus ik besloot mijn dierenhart eens te laten spreken. Kat van de muis afgehaald en de muis tussen duim en wijsvinger opgetild. Daar hing hij dan, spartelt en op zijn kop. De kat drentelde rond mijn voeten en waar moest ik die muis nu laten? Als ik hem in de tuin zou zetten, zou de kat hem binnen no-time weer hebben. Dan maar uit de poort en in het gemeenteplantsoen achter onze tuin. Jammer genoeg was de poort op slot. Het huis zat vol verjaardagsvisite, dus de sleutel binnen halen was geen optie. Mijn wijze ik besloot toen dat het beter was om de muis over de schutting te gooien, zodat hij zich daar kon verstoppen voor onze katten. Er stonden allemaal struiken, dus erg hard zou hij niet vallen.Zo gezegd, zo gedaan. Een, twee, drie....daar vloog de muis door de lucht om daarna met een klap tegen de schutting omlaag te vallen. Oeps!!! Muis een dwars-laesie... Ik had niet hoog genoeg gegooid. Dus de muis nog een keer opgeraapt en toen voor de tweede keer, over de schutting gegooid.
Gelukkig heeft de muis van vandaag meer geluk gehad, die nam een snoekduik naar de grond en rende weg. Te snel voor zo'n vlugge mama als ik. Hij kan aan zijn overgrootvader gaan vertellen dat hij de muizenreddende mevrouw verslagen heeft....
Daan
vrijdag 23 september 2011
donderdag 22 september 2011
Rariteit
Het is hier niet altijd rozegeur en maneschijn. We kennen ook weleens dagen dat het meer verlepte rozen en totale maansverduistering is. Deze dagen probeer ik eigenlijk altijd binnenshuis te laten, bezorgd als ik ben 'wat andere mensen wel van me zullen denken.' Ondanks het feit dat we een zorgintensief kind hebben, dat alles behalve normaal is, wil ik toch zo min mogelijk opvallen en zoveel mogelijk zijn als een normaal gezin. Dus als Daan eens zijn nukken buitenshuis heeft en die komen de laatste tijd steeds vaker, dan sta ik er een beetje schaapachtig bij. Ik corrigeer hem, maar voel meteen de drang om aan de mensen die ons aankijken, uit te leggen dat hij er niks aan kan doen. Hij is nou eenmaal verstandelijk beperkt. Bovendien hoop ik dan ook dat ze snappen dat het dus niet aan de opvoeding ligt of aan het niet aan kunnen van een groot gezin. Als ze dat niet snappen, dan wil ik ook dat nog best even toelichten. En zo kan het dus gebeuren dat ik aan een wildvreemde sta te vertellen hoe ons gezin in elkaar steekt.
Te gek voor woorden eigenlijk, maar ik zou niet weten hoe ik anders om moet gaan met die vragende gezichten, dat gefluister en gegluur naar ons kind, dat zich dramatisch op de grond laat vallen. Compleet met beer (pop) en tuut (speentje) in zijn mond. Ook dat zorgt vast al voor het nodige commentaar, want wie laat er nu zo'n groot kind nog met een tuut en pop lopen? Als we dat niet zouden doen, zou ik horendol worden, want hij wordt dan erg onrustig en vraagt steeds onophoudelijk om zijn pop en tuut. Desnoods met aantikken (lees:hard slaan op je arm/rug) of het 'ben ik in beeld' gezicht (lees: neus aan neus)
Maar goed, het is alsof we een of andere rariteit zijn. Ik weet ook wel dat ik daar boven moet staan, me er niks van aan moet trekken. Mensen die naar ons kijken, die commentaar hebben of soms zich er zelfs mee bemoeien, die zijn mijn uitleg niet waard. Maar toch, hoe opgelaten kun je je voelen als je kind zich midden in het winkelcentrum, op Gijs zijn school, in een indoorspeeltuin of gewoon tijdens een leuk uitstapje ineens huilend,schreeuwend en vooral jammerend op de grond laat vallen.
Waar ik vroeger Daan nog omhoog kon trekken en hem half hangend aan een arm nog mee gesleurd kreeg, lukt met dat nu niet meer. 25 kilo niet meewerkend gewicht is echt te zwaar. Vaak laat ik hem dan maar gewoon liggen, waarop hij gillend overeind komt, achter me aan rent, zich weer op de grond laat vallen. Negeren werkt niet, het 'klaar' gebaar ook niet, dus ik laat hem maar even uitrazen. Ondertussen hef ik mijn hoofd, kijk zo nonchalant mogelijk en probeer de blikken te negeren.
Misschien dat ik de volgende keer maar eens ga zingen 'alle aapjes kijken, je begint er op te lijken.' Dan weten ze meteen dat het erfelijk bepaald is door het gen van zijn moeder...
Te gek voor woorden eigenlijk, maar ik zou niet weten hoe ik anders om moet gaan met die vragende gezichten, dat gefluister en gegluur naar ons kind, dat zich dramatisch op de grond laat vallen. Compleet met beer (pop) en tuut (speentje) in zijn mond. Ook dat zorgt vast al voor het nodige commentaar, want wie laat er nu zo'n groot kind nog met een tuut en pop lopen? Als we dat niet zouden doen, zou ik horendol worden, want hij wordt dan erg onrustig en vraagt steeds onophoudelijk om zijn pop en tuut. Desnoods met aantikken (lees:hard slaan op je arm/rug) of het 'ben ik in beeld' gezicht (lees: neus aan neus)
Maar goed, het is alsof we een of andere rariteit zijn. Ik weet ook wel dat ik daar boven moet staan, me er niks van aan moet trekken. Mensen die naar ons kijken, die commentaar hebben of soms zich er zelfs mee bemoeien, die zijn mijn uitleg niet waard. Maar toch, hoe opgelaten kun je je voelen als je kind zich midden in het winkelcentrum, op Gijs zijn school, in een indoorspeeltuin of gewoon tijdens een leuk uitstapje ineens huilend,schreeuwend en vooral jammerend op de grond laat vallen.
Waar ik vroeger Daan nog omhoog kon trekken en hem half hangend aan een arm nog mee gesleurd kreeg, lukt met dat nu niet meer. 25 kilo niet meewerkend gewicht is echt te zwaar. Vaak laat ik hem dan maar gewoon liggen, waarop hij gillend overeind komt, achter me aan rent, zich weer op de grond laat vallen. Negeren werkt niet, het 'klaar' gebaar ook niet, dus ik laat hem maar even uitrazen. Ondertussen hef ik mijn hoofd, kijk zo nonchalant mogelijk en probeer de blikken te negeren.
Misschien dat ik de volgende keer maar eens ga zingen 'alle aapjes kijken, je begint er op te lijken.' Dan weten ze meteen dat het erfelijk bepaald is door het gen van zijn moeder...
Gijs
Ruim zeven jaar geleden werden wij voor de allereerste keer papa en mama.Heel veel weet ik daar niet meer van, want kort na de geboorte ging het met mij ineens erg slecht. Ik heb Gijs nog bekeken, heb zelfs gezegd dat ik hem zo lelijk en vies vond met al dat bloed en die rimpels, maar vanaf dat moment is alles wazig. De placenta wilde niet komen en ik verloor veel bloed. Uiteindelijk is de placenta onder narcose verwijderd en werd ik suf wakker in het ziekenhuis, naast mij een baby in een doorzichtig bakje. Onze zoon, Gijs!
Nu zijn we alweer zeven jaar verder en wat ben ik trots op hem. Er niks lelijks of vies aan hem, hij is keurig opgedroogd en het is een schat van een jongen. Lief, behulpzaam, zelfstandig. Hij voelt zich erg verantwoordelijk voor zijn broertje en zusjes en wil graag meehelpen om ons zo te ontlasten. Hij wordt groot onze Gijs! Zo lag hij als baby nog heerlijk op mijn buik te slapen, kroop hij 's morgens in ons bed tegen me aan of plaste hij terwijl hij op schoot zat, mijn broek nat, want het was zo spannend. Nu is hij ruim zeven jaar oud, gaat 's morgens naar beneden, smeert voor zichzelf een boterham. Kiest zelf zijn kleren uit, weet precies wat hij wel en niet mooi vindt. Hij wil het liefste alleen naar de klas lopen en die afscheidkus is echt helemaal fout. Een aai over zijn bol mag nog net.
Vorige week hadden we zelfs twee momenten waarop hij mij liet beseffen dat hij echt groot wordt. 's Middags moest er nog een belangrijke brief op de post worden gedaan. Ik was het vergeten en kon ervoor kiezen om alle kinderen in de auto te laden en vlug te rijden, maar Gijs wilde ook wel alleen gaan. Daar ging hij, op zijn crossfiets. Goed uitkijken met oversteken, rustig fietsen tot hij uit het zicht was. De tijd daarna ging erg langzaam, bijna wilde ik die kant uit lopen, maar ineens kwam hij de hoek omgefietst. Wat was hij trots en ik ook!! Super goed gedaan, knapperd!! 's Avonds kwam er een jongen uit de straat vragen of Gijs mee mocht gaan voetballen op het veldje in het park. Deze jongen is al elf, dus die mag al veel verder gaan dan Gijs. Gijs moest een drukke weg over, maar wat voelde hij zich stoer toen hij weer terug kwam. Tja, loslaten heet dit en het hoort er allemaal bij. Ik hoop alleen dat het erg langzaamaan gaat, want te snel loslaten daar ben ik niet zo goed in.
Nu zijn we alweer zeven jaar verder en wat ben ik trots op hem. Er niks lelijks of vies aan hem, hij is keurig opgedroogd en het is een schat van een jongen. Lief, behulpzaam, zelfstandig. Hij voelt zich erg verantwoordelijk voor zijn broertje en zusjes en wil graag meehelpen om ons zo te ontlasten. Hij wordt groot onze Gijs! Zo lag hij als baby nog heerlijk op mijn buik te slapen, kroop hij 's morgens in ons bed tegen me aan of plaste hij terwijl hij op schoot zat, mijn broek nat, want het was zo spannend. Nu is hij ruim zeven jaar oud, gaat 's morgens naar beneden, smeert voor zichzelf een boterham. Kiest zelf zijn kleren uit, weet precies wat hij wel en niet mooi vindt. Hij wil het liefste alleen naar de klas lopen en die afscheidkus is echt helemaal fout. Een aai over zijn bol mag nog net.
Vorige week hadden we zelfs twee momenten waarop hij mij liet beseffen dat hij echt groot wordt. 's Middags moest er nog een belangrijke brief op de post worden gedaan. Ik was het vergeten en kon ervoor kiezen om alle kinderen in de auto te laden en vlug te rijden, maar Gijs wilde ook wel alleen gaan. Daar ging hij, op zijn crossfiets. Goed uitkijken met oversteken, rustig fietsen tot hij uit het zicht was. De tijd daarna ging erg langzaam, bijna wilde ik die kant uit lopen, maar ineens kwam hij de hoek omgefietst. Wat was hij trots en ik ook!! Super goed gedaan, knapperd!! 's Avonds kwam er een jongen uit de straat vragen of Gijs mee mocht gaan voetballen op het veldje in het park. Deze jongen is al elf, dus die mag al veel verder gaan dan Gijs. Gijs moest een drukke weg over, maar wat voelde hij zich stoer toen hij weer terug kwam. Tja, loslaten heet dit en het hoort er allemaal bij. Ik hoop alleen dat het erg langzaamaan gaat, want te snel loslaten daar ben ik niet zo goed in.
Verantwoordelijkheid
Tijdens moeilijke zorgen rondom Daan, houden wij ons vast aan de gedachte 'ieder kind zoekt zijn ouders zelf uit, vanwaar hij ook komt.' Dit geldt natuurlijk niet alleen voor Daan, maar ook voor onze andere drie kinderen. De meeste blogs gaan over Daan, hoe hij in ons gezin past, hoe wij om hem heen passen en hoe wij samen een passend geheel proberen te vormen.
Want hoe lastig is het voor een kind om te begrijpen waarom je broer zo is zoals hij is. Voor volwassenen is dit soms al erg moeilijk te begrijpen, laat staan voor een kind. Als ik naar ze kijk zie ik soms dingen die me verdriet doen. Gijs sluit Daan buiten terwijl Daan erg graag mee wil doen met zijn spel. Hij irriteert en zucht en snauwt naar Daan, terwijl Daan helemaal weg is van zijn broer en enorm tegen hem opkijkt. Juul stuurt Daan weg, commandeert hem en geeft hem een duw, zo hard dat hij er van op de grond valt. Zelfs Pleun gilt al 'Taan', nog voor hij iets kan doen of soms is Daan niet eens in de buurt. Komt dit ooit goed? Zullen ze gaan zien dat Daan een andere manier van omgaan vraagt. Wij kijken dan wel anders naar Daan en zijn gedrag, maar hoe kun je een kind dit leren? Gaat dat spelenderwijs? Gaat het vanzelf omdat hij of zij ermee opgroeit? Gebeuren dit soort dingen ook in een 'normaal' gezin? We horen van mensen met oudere kinderen dat dit vanzelf komt. Dat het een stukje opvoeding is die ze meekrijgen en dat het straks iets vanzelfsprekends wordt. Maar dat lijkt allemaal nog zover weg.
Laatst moesten Daan en Gijs samen opruimen, maar Daan deed niet wat Gijs tegen hem zei. De opdracht die Gijs aan Daan gaf, was ook te onduidelijk voor hem, dus ik greep in. Gijs kreeg op zijn kop voor het gemopper en gesnauw naar Daan, terwijl Daan er niks aan kon doen. Toen kwamen de vragen. 'Hoe komt het dan dat Daan gehandicapt is?' 'Waarom is hij dat dan?' Uiteindelijk heb ik uitgelegd dat Daan daar niks aan kan doen, dat hij er zelf ook niet voor gekozen heeft en dat wij er zijn om het leven voor Daan zo makkelijk mogelijk te maken, wij moeten hem daarbij helpen. Dat gaf wel stof tot nadenken. Juul en Pleun zijn hier echter nog te klein voor. Zij merken wel dat het bij Daan anders gaat dan bij Gijs, maar begrijpen niet waarom dat dan zo is.
Toen vrienden van ons, ons vertelden dat ze Gijs al zo zelfstandig vonden, dat hij een groot verantwoordelijkheidsgevoel heeft, toen wisten we dat het wel goed zou komen. Het heeft zijn tijd nodig, maar uiteindelijk hoort dit bij het groter worden, bij onze opvoeding en bij ons gezin.
Want hoe lastig is het voor een kind om te begrijpen waarom je broer zo is zoals hij is. Voor volwassenen is dit soms al erg moeilijk te begrijpen, laat staan voor een kind. Als ik naar ze kijk zie ik soms dingen die me verdriet doen. Gijs sluit Daan buiten terwijl Daan erg graag mee wil doen met zijn spel. Hij irriteert en zucht en snauwt naar Daan, terwijl Daan helemaal weg is van zijn broer en enorm tegen hem opkijkt. Juul stuurt Daan weg, commandeert hem en geeft hem een duw, zo hard dat hij er van op de grond valt. Zelfs Pleun gilt al 'Taan', nog voor hij iets kan doen of soms is Daan niet eens in de buurt. Komt dit ooit goed? Zullen ze gaan zien dat Daan een andere manier van omgaan vraagt. Wij kijken dan wel anders naar Daan en zijn gedrag, maar hoe kun je een kind dit leren? Gaat dat spelenderwijs? Gaat het vanzelf omdat hij of zij ermee opgroeit? Gebeuren dit soort dingen ook in een 'normaal' gezin? We horen van mensen met oudere kinderen dat dit vanzelf komt. Dat het een stukje opvoeding is die ze meekrijgen en dat het straks iets vanzelfsprekends wordt. Maar dat lijkt allemaal nog zover weg.
Laatst moesten Daan en Gijs samen opruimen, maar Daan deed niet wat Gijs tegen hem zei. De opdracht die Gijs aan Daan gaf, was ook te onduidelijk voor hem, dus ik greep in. Gijs kreeg op zijn kop voor het gemopper en gesnauw naar Daan, terwijl Daan er niks aan kon doen. Toen kwamen de vragen. 'Hoe komt het dan dat Daan gehandicapt is?' 'Waarom is hij dat dan?' Uiteindelijk heb ik uitgelegd dat Daan daar niks aan kan doen, dat hij er zelf ook niet voor gekozen heeft en dat wij er zijn om het leven voor Daan zo makkelijk mogelijk te maken, wij moeten hem daarbij helpen. Dat gaf wel stof tot nadenken. Juul en Pleun zijn hier echter nog te klein voor. Zij merken wel dat het bij Daan anders gaat dan bij Gijs, maar begrijpen niet waarom dat dan zo is.
Toen vrienden van ons, ons vertelden dat ze Gijs al zo zelfstandig vonden, dat hij een groot verantwoordelijkheidsgevoel heeft, toen wisten we dat het wel goed zou komen. Het heeft zijn tijd nodig, maar uiteindelijk hoort dit bij het groter worden, bij onze opvoeding en bij ons gezin.
Rust
Zo heb je van die dagen, dan loopt alles rolletjes. Het gaat je allemaal makkelijk af. Zaken die geregeld moeten worden, zijn snel geregeld en het kost je weinig tot geen extra tijd. Vaak zijn het van die dagen dat het op alle gebieden rustig en kalmpjes verloopt. Geen gekke dingen, geen geregel en vooral geen gestress. Dagen waarop je tijd hebt voor andere dingen, zoals eens nazoeken vanaf wanneer Juul op balletles kan, of er geen sportvereniging voor Daan is waar hij zich kan ontladen. Een gezellig avond plannen met vrienden, waarvan je al heel lang roept dat we echt weer eens bij moeten kletsen. Je hebt zelfs tijd om eens doelloos op het net te surfen. Deze dagen zijn er maar weinig en vaak heb je pas door dat ze er waren als de andere dagen aanbreken. Dagen waarop er aan alle kanten aan je wordt getrokken. Dagen waarop er hulp nodig is op de school van Gijs, een zieke collega en diensten die opgevangen moeten worden. De 'school' van Daan waar niet alles soepeltjes verloopt. Een indicatie voor Daan die omgezet moet worden en wat niet opschiet. Een taxibedrijf dat ineens zijn route omgooit en verwacht dat we ons de volgende dag daar klakkeloos op aan passen. De diagnose bij Daan die maar niet wil vlotten en we eigenlijk toch wel erg graag willen weten wat er nu aan de hand is. De peuterspeelzaal van Juul negatief in het nieuws. Met nieuws wat we eigenlijk helemaal niet willen horen. En ga zo maar door.
Op dit moment zitten we in zo'n periode. Het rommelt aan alle kanten en nergens is op dit moment de rust die we zo ontzettend nodig hebben. Er wordt aan alle kanten een beroep op je gedaan, dingen van je verwacht, zaken die geregeld moeten worden. Het is haast onmogelijk om dit allemaal tegelijk te doen en zo alle ballen in de lucht te houden. Wat is het belangrijkste? Wat heeft de hoogste prioriteit? Wat doe jij? Wat doe ik? Het kan haast niet anders dat er straks ballen gaan vallen, het staat op klappen hier. Mijn hoofd loopt over, ik ben zo ontzettend moe en ik weet niet meer waar te beginnen. Mijn overzicht is weg, mijn energie is op. Hoe krijgen we alles weer op de rails? Hoe laden we onze energie weer op? Daan is al weken aan het rommelen met zijn en onze nachtrust. Hij zit aan zijn max wat betreft de medicatie, maar nog komt hij 's nachts om half 5/5 uur naar ons toe. Het breekt me op, onze relatie staat op scherp. We vitten tegen elkaar, tegen de kinderen. De lontjes zijn momenteel erg kort bij ons allemaal.
Ik denk met heimwee terug aan de rustige dagen, hopelijk sluiten we de periode van drukke regeldagen snel af. Want erg lang houden we dit zo niet meer vol.
Op dit moment zitten we in zo'n periode. Het rommelt aan alle kanten en nergens is op dit moment de rust die we zo ontzettend nodig hebben. Er wordt aan alle kanten een beroep op je gedaan, dingen van je verwacht, zaken die geregeld moeten worden. Het is haast onmogelijk om dit allemaal tegelijk te doen en zo alle ballen in de lucht te houden. Wat is het belangrijkste? Wat heeft de hoogste prioriteit? Wat doe jij? Wat doe ik? Het kan haast niet anders dat er straks ballen gaan vallen, het staat op klappen hier. Mijn hoofd loopt over, ik ben zo ontzettend moe en ik weet niet meer waar te beginnen. Mijn overzicht is weg, mijn energie is op. Hoe krijgen we alles weer op de rails? Hoe laden we onze energie weer op? Daan is al weken aan het rommelen met zijn en onze nachtrust. Hij zit aan zijn max wat betreft de medicatie, maar nog komt hij 's nachts om half 5/5 uur naar ons toe. Het breekt me op, onze relatie staat op scherp. We vitten tegen elkaar, tegen de kinderen. De lontjes zijn momenteel erg kort bij ons allemaal.
Ik denk met heimwee terug aan de rustige dagen, hopelijk sluiten we de periode van drukke regeldagen snel af. Want erg lang houden we dit zo niet meer vol.
Ontmoedigingsbeleid van het zorgkantoor
In een vlaag van overmoediging belde ik vanmorgen zelf naar het zorgkantoor. Meestal belt Bart met hun, aangezien het bij mij de laatste keer helemaal fout liep. Resultaat was toen een totaal over de rooie moeder en een gniffelende, zich van geen kwaad bewuste zorgkantoormevrouw die zich na haar mededeling over een foutje van haar kant (wat ons een aardig bedrag ging kosten qua zorg voor Daan) ook nog erg schappelijk vond toen ze me nog wel een prettige dag wenste. Haar geluk die dag was, dat ik ze telefonisch sprak en niet in levende lijve, ik had namelijk niet voor mezelf in gestaan. Maar goed, dat is dus de reden waarom Bart kontaktpersoon is voor het zorgkantoor.
Vandaag was ik echter erg positief ingesteld, dacht even te informeren hoe de stand van zaken was met Daan zijn pgb. Ik had beter moeten weten, want bij het zorgkantoor gaat niks zoals het moet. De ontbrekende gegevens die we vorige week dinsdag al hadden verstuurd, waren afgelopen maandag pas aangekomen. Het was echt waar en het kwam vast niet doordat het van de ene afdeling naar de andere afdeling was gegaan. Aldus de 1e mevrouw die ik sprak. 'Goed zo, nooit jezelf de schuld geven. Belachelijk dat TNT zo lang over de post bezorgen doet.' Maar goed, de gegevens waren niet compleet. Er moest nog iets ingevuld worden, wat in de regel er boven ook al stond, maar wat ze zelf echt niet over mochten nemen, dus dat zouden ze weer opsturen naar ons. En het formulier van de bankrekening was niet juist. Dat moest een bankovereenkomst zijn.
Ik voelde het al borrelen, maar ademde diep in en uit. Mijn boosheid proberend weg te zuchten. Dit lukte maar gedeeltelijk. Ik kreeg er nog net met een piepstemmetje uit dat ik toch echt een klein beetje boos begon te worden. En toen kwamen de tranen en schoot mijn stem helemaal de verkeerde kant op. Stomme ik!!! Waarom begin ik altijd te huilen als ik boos ben? Dat was de 1e druppel. Alles kwam eruit. Dat we al twee maanden bezig waren om geld voor onze zoon te krijgen, zodat we de zorg in kunnen kopen die hij nodig heeft. Dat we sterk het vermoeden hebben dat ze niet bereid zijn om mee te werken en meewillend te zijn. Dat het ze ontbreekt aan inlevingsvermogen. Dat alle gegevens al bekend zijn bij hun, maar door een samengaan van meerdere zorgkantoren, zijzelf die gegevens kwijt hebben gemaakt. Dat er iedere keer weer een andere smoes, 'maar' , papiertje is wat ze nodig hebben, net zolang totdat het 2012 is en ze kunnen zeggen 'sorry, maar er worden geen pgb's meer toegekend.' Alles kwam eruit. Van kwaadheid heb ik de hoorn erop gegooid.
De bank gebeld, we moesten toch echt een bankovereenkomst hebben. De bank legde uit dat zij de brief die we hadden gekregen en verstuurd, daarvoor altijd geeft en dat dat voldoende moet zijn. Weer terug gebeld naar het zorgkantoor. Meneer 1 kreeg ik aan de telefoon, wat er nu precies in die overeenkomst moest staan. Naam,adres en rekeningnummer. Nogmaals gebeld met de bank, maar die gaf aan dat deze brief altijd werd verstrekt voor dit soort zaken en nooit problemen geweest. Weer gebeld met het zorgkantoor, meneer 2 aan de telefoon. Inmiddels had ik al besloten dat we een nieuwe rekening zouden openen. Hoppakee, nieuwe rekening, nieuw kontrakt, klaar met het gezeik!! Mijn vraag was alleen nog wie er voor de rekening moest tekenen. Daar moest meneer 2 nog even over nadenken. Het was dan ook een strikvraag vanuit mijn kant. Na lang nadenken besloot ik in te grijpen door hem te zeggen dat hij heel goed na moest denken, zodat hij het goede antwoord gaf en we volgende week niet weer een soortgelijk gesprek zouden hebben. Mijn kookpunt was bereikt, dus erg vriendelijk heb ik het niet aan hem gevraagd. Blijkbaar overviel ik hem ermee, want zijn eerste antwoord was dan ook 'ik geef altijd het goede antwoord'. Poehee, hoeveel eigendunk kun je hebben???? Jammer genoeg was ik goed op dreef en heb ik tegen hem gezegd, dat ik daar helemaal niks van geloofde, want dat we uit ervaring spraken en ze binnen het zorgkantoor zelf niet eens weten hoe het allemaal zit.
Uiteindelijk kwam daar het antwoord op mijn vraag, Bart moest daarvoor tekenen, want hij had ook de papieren getekend voor de aanvraag van het PGB. Toen begon de meneer een discussie met mij over de nieuw te openen rekening, die zou ik toch echt niet bij de ING af moeten sluiten, maar bij een andere bank. De ING heeft namelijk niet de juiste bankovereenkomsten, aldus meneer 2. Nu werd ie helemaal fraai, bepaalde hij ook nog even waar ik mijn rekening moest openen? Op dat moment kwam er een hele boze ik, helaas ook met een trillende stem, naar boven. Zij waren degene die moeilijk aan het doen waren en nu wilden ze ook al bepalen waar ik een rekening moest openen. Tja, zei meneer 2 toen, wij doen ook alleen maar wat we opgedragen krijgen van bovenaf. Wij moeten ook maar opvolgen wat ze zeggen. 'Nu moet je ophouden hoor, ik krijg bijna medelijden met je.' Zo...de volgende sneer was ook al uitgedeeld. Boos heb ik opgehangen, er moest tenslotte nog een rekening geopend worden.
De huilbui die daarna volgde heb ik dat rare zorgkantoor mooi niet laten zien, verdrietig en boos heb ik Bart opgebeld. Of hij het alsjeblieft weer over wilde nemen, want dat ze me weer enorm gekwetst hebben. Mijn dag is verpest, ik heb een pesthumeur van hier tot Tokyo. Wat zo mooi en positief begon, eindigt met zo'n katerig gevoel.
Vandaag was ik echter erg positief ingesteld, dacht even te informeren hoe de stand van zaken was met Daan zijn pgb. Ik had beter moeten weten, want bij het zorgkantoor gaat niks zoals het moet. De ontbrekende gegevens die we vorige week dinsdag al hadden verstuurd, waren afgelopen maandag pas aangekomen. Het was echt waar en het kwam vast niet doordat het van de ene afdeling naar de andere afdeling was gegaan. Aldus de 1e mevrouw die ik sprak. 'Goed zo, nooit jezelf de schuld geven. Belachelijk dat TNT zo lang over de post bezorgen doet.' Maar goed, de gegevens waren niet compleet. Er moest nog iets ingevuld worden, wat in de regel er boven ook al stond, maar wat ze zelf echt niet over mochten nemen, dus dat zouden ze weer opsturen naar ons. En het formulier van de bankrekening was niet juist. Dat moest een bankovereenkomst zijn.
Ik voelde het al borrelen, maar ademde diep in en uit. Mijn boosheid proberend weg te zuchten. Dit lukte maar gedeeltelijk. Ik kreeg er nog net met een piepstemmetje uit dat ik toch echt een klein beetje boos begon te worden. En toen kwamen de tranen en schoot mijn stem helemaal de verkeerde kant op. Stomme ik!!! Waarom begin ik altijd te huilen als ik boos ben? Dat was de 1e druppel. Alles kwam eruit. Dat we al twee maanden bezig waren om geld voor onze zoon te krijgen, zodat we de zorg in kunnen kopen die hij nodig heeft. Dat we sterk het vermoeden hebben dat ze niet bereid zijn om mee te werken en meewillend te zijn. Dat het ze ontbreekt aan inlevingsvermogen. Dat alle gegevens al bekend zijn bij hun, maar door een samengaan van meerdere zorgkantoren, zijzelf die gegevens kwijt hebben gemaakt. Dat er iedere keer weer een andere smoes, 'maar' , papiertje is wat ze nodig hebben, net zolang totdat het 2012 is en ze kunnen zeggen 'sorry, maar er worden geen pgb's meer toegekend.' Alles kwam eruit. Van kwaadheid heb ik de hoorn erop gegooid.
De bank gebeld, we moesten toch echt een bankovereenkomst hebben. De bank legde uit dat zij de brief die we hadden gekregen en verstuurd, daarvoor altijd geeft en dat dat voldoende moet zijn. Weer terug gebeld naar het zorgkantoor. Meneer 1 kreeg ik aan de telefoon, wat er nu precies in die overeenkomst moest staan. Naam,adres en rekeningnummer. Nogmaals gebeld met de bank, maar die gaf aan dat deze brief altijd werd verstrekt voor dit soort zaken en nooit problemen geweest. Weer gebeld met het zorgkantoor, meneer 2 aan de telefoon. Inmiddels had ik al besloten dat we een nieuwe rekening zouden openen. Hoppakee, nieuwe rekening, nieuw kontrakt, klaar met het gezeik!! Mijn vraag was alleen nog wie er voor de rekening moest tekenen. Daar moest meneer 2 nog even over nadenken. Het was dan ook een strikvraag vanuit mijn kant. Na lang nadenken besloot ik in te grijpen door hem te zeggen dat hij heel goed na moest denken, zodat hij het goede antwoord gaf en we volgende week niet weer een soortgelijk gesprek zouden hebben. Mijn kookpunt was bereikt, dus erg vriendelijk heb ik het niet aan hem gevraagd. Blijkbaar overviel ik hem ermee, want zijn eerste antwoord was dan ook 'ik geef altijd het goede antwoord'. Poehee, hoeveel eigendunk kun je hebben???? Jammer genoeg was ik goed op dreef en heb ik tegen hem gezegd, dat ik daar helemaal niks van geloofde, want dat we uit ervaring spraken en ze binnen het zorgkantoor zelf niet eens weten hoe het allemaal zit.
Uiteindelijk kwam daar het antwoord op mijn vraag, Bart moest daarvoor tekenen, want hij had ook de papieren getekend voor de aanvraag van het PGB. Toen begon de meneer een discussie met mij over de nieuw te openen rekening, die zou ik toch echt niet bij de ING af moeten sluiten, maar bij een andere bank. De ING heeft namelijk niet de juiste bankovereenkomsten, aldus meneer 2. Nu werd ie helemaal fraai, bepaalde hij ook nog even waar ik mijn rekening moest openen? Op dat moment kwam er een hele boze ik, helaas ook met een trillende stem, naar boven. Zij waren degene die moeilijk aan het doen waren en nu wilden ze ook al bepalen waar ik een rekening moest openen. Tja, zei meneer 2 toen, wij doen ook alleen maar wat we opgedragen krijgen van bovenaf. Wij moeten ook maar opvolgen wat ze zeggen. 'Nu moet je ophouden hoor, ik krijg bijna medelijden met je.' Zo...de volgende sneer was ook al uitgedeeld. Boos heb ik opgehangen, er moest tenslotte nog een rekening geopend worden.
De huilbui die daarna volgde heb ik dat rare zorgkantoor mooi niet laten zien, verdrietig en boos heb ik Bart opgebeld. Of hij het alsjeblieft weer over wilde nemen, want dat ze me weer enorm gekwetst hebben. Mijn dag is verpest, ik heb een pesthumeur van hier tot Tokyo. Wat zo mooi en positief begon, eindigt met zo'n katerig gevoel.
vrijdag 9 september 2011
Faillissement van Olvarit
Helaas meneer van de Olvarit, maar bij ons gaan de potjes eruit!! Zoals jullie misschien wel weten, hadden wij een fan van Olvaritpotjes. Niet zomaar een fan, maar een echte 'die hard'-fan. Bovendien was deze fan al aardig over de leeftijdsindicatie heen. Potjes die normaal voor kinderen tot 36 maanden zijn bedoeld, nou ja ongeveer 36 maanden dan, die at onze fan met zijn bijna 72 maanden nog steeds. Daan ging zelfs een stapje verder. Hij at alleen de smaken 'pasta met spinazie', 'surinaamse kipschotel' en 'broccolischotel'. Al de andere smaken werden geweigerd en in het ergste geval zelfs uitgespuugd.
Hoe dit zo is gekomen, weet ik niet meer precies. Maar Daan heeft altijd een haat-liefdeverhouding met eten gehad. Heel in het begin wilde hij alleen maar gladde voeding, er mocht absoluut geen enkel stukje in zitten, want dan begon hij te kokhalzen en gaf hij alles terug over. Weg eetsituatie, weg gezellig aan-tafel-zit-moment. Wat at hij dan in deze fase? Fruit en twee keer warm eten per dag en vla. Dat was het wel zo'n beetje. Hij had namelijk ook nog een uitgesproken smaak.
Maar ineens was daar het moment dat hij een 'koek' at, ik weet niet meer hoe dat is gekomen, maar hij at ze. Wat waren we verbaasd, maar ook blij en trots. Met die fase kwamen er weer meer dingen bij die hij lustte. Zo ook brood en potjes met stukjes. Maar die uitgesproken smaak bleef. Zo at hij op 't Zonnelicht bijvoorbeeld wel smeerworst op zijn brood, maar weigerde dat thuis. Hij koppelde bepaalde smaken aan bepaalde situaties en dat is eigenlijk altijd wel zo gebleven.
We hebben meer dan eens gezegd dat we gingen stoppen met de potjes. Straks was hij achttien en at hij nog steeds die potjes. Bovendien kwamen er nog twee zusjes na hem, ook beide aan de potjes gezeten en ik denk dat we beter af waren geweest als we hadden geïnvesteerd in aandelen van Olvarit. Dan waren we nu vast stinkend rijk geweest, want Olvarit draaide overuren voor onze kids. Natuurlijk heb ik ook geprobeerd die fabriek na te bootsen. Ik pureerde ons avondeten, totdat hij bijna vloeibaar was, maar Daan deed zijn mond er nog niet eens voor open. Ik pureerde ons avondeten en stopte het in een leeg uitgespoeld potje Olvarit. Een hapje ging er in, kwam er uit en vervolgens heeft Daan drie dagen geweigerd te eten, stel je voor dat we hem weer voor de gek zouden houden.
Lange tijd heeft Daan aan de ondergrens van de gewichtscurve gezeten. Hij had net geen ondergewicht, maar het hing er om. Het was een schriel mannetje en als hij ziek was, weigerde hij zo voor een week zijn eten. Waarom zouden we dan gaan rommelen met hetgeen hij wel lustte en at? Stel je voor dat hij al het eten zou weigeren, dan hadden we toch wel een vet probleem. Als ik foto's terug zie van hem, schrik ik er soms van. Wat was hij smal, lang en iel. Sinds een half jaar ofzo, is er niks meer over van dat iele mannetje. Meneer begint flink uit te dijen. Broeken gaan met veel sjorwerk nog maar net dicht, bloesjes passen nauwelijks meer dicht en er hangt zelfs een zwembandje over zijn luier heen. Zijn wangen zijn bol en meneer is echt een typisch hollands welvaren. Dat bleek wel bij de kinderarts. Daan zit inmiddels aan de bovenkant van de gewichtscurve, nog net niet over de lijn van overgewicht heen, maar duidelijk wel aan de zwaardere kant. Vandaar de keus om nu te stoppen met potjesvoeding, hij kan het lijden als hij een paar dagen zichzelf op rantsoen zet.
'Daan, jij wil een grote jongen zijn.' 'Ja,' zegt Daan. 'Grote jongens eten geen potjes meer.' Hij kijkt me vreemd aan. Wat is dit voor een logica? Maar inmiddels zijn de potjes al vijf dagen op en eet Daan wat de pot schaft. Zo heeft hij dus drie happen broccolistamppot op. Zelf gemaakt, in de hoop dat hij de smaak van broccoli zou herkennen van zijn potjes. Tweede dag heeft hij boterhammen op, wij hadden soep en tosti's. De derde dag aten we gebakken aardappelen, die heeft hij twee (met moeite) op en de gehaktbal en komkommer gingen er wel vlotjes in. Maar ja, dat hij komkommer en gehaktballen lust, wisten we al. Gisteren waren we in de stad, dus bofte hij...frietjes lustte hij namelijk ook al. En vanavond staat er macaroni op het menu. Ik ben benieuwd, want dat lust hij normaal niet.
Dilemma dus. Ik denk dat ik gehaktballetjes in tomatensaus erbij maak, in de hoop dat hij de gehaktballetjes los van de saus kan zien en dat op eet. Lastig blijft het wel, eet hij het niet omdat hij het niet kent? Eet hij het niet omdat hij het niet lust? Of misschien omdat het wel een vreemd gevoel geeft in zijn mond. Daan heeft namelijk een tactiele afweer en dat zit ook in en rondom de mond. Zo blijven we aan het twijfelen of we het wel goed doen en of het niet zielig is. Maar we zijn zo ontzettend klaar met de eeuwige potjes Olvarit, dat we nu nog erg gemotiveerd zijn en hopen dat Daan snel snapt wat er van hem wordt verwacht. Dus Daan 'go for it' samen met ons!
Hoe dit zo is gekomen, weet ik niet meer precies. Maar Daan heeft altijd een haat-liefdeverhouding met eten gehad. Heel in het begin wilde hij alleen maar gladde voeding, er mocht absoluut geen enkel stukje in zitten, want dan begon hij te kokhalzen en gaf hij alles terug over. Weg eetsituatie, weg gezellig aan-tafel-zit-moment. Wat at hij dan in deze fase? Fruit en twee keer warm eten per dag en vla. Dat was het wel zo'n beetje. Hij had namelijk ook nog een uitgesproken smaak.
Maar ineens was daar het moment dat hij een 'koek' at, ik weet niet meer hoe dat is gekomen, maar hij at ze. Wat waren we verbaasd, maar ook blij en trots. Met die fase kwamen er weer meer dingen bij die hij lustte. Zo ook brood en potjes met stukjes. Maar die uitgesproken smaak bleef. Zo at hij op 't Zonnelicht bijvoorbeeld wel smeerworst op zijn brood, maar weigerde dat thuis. Hij koppelde bepaalde smaken aan bepaalde situaties en dat is eigenlijk altijd wel zo gebleven.
We hebben meer dan eens gezegd dat we gingen stoppen met de potjes. Straks was hij achttien en at hij nog steeds die potjes. Bovendien kwamen er nog twee zusjes na hem, ook beide aan de potjes gezeten en ik denk dat we beter af waren geweest als we hadden geïnvesteerd in aandelen van Olvarit. Dan waren we nu vast stinkend rijk geweest, want Olvarit draaide overuren voor onze kids. Natuurlijk heb ik ook geprobeerd die fabriek na te bootsen. Ik pureerde ons avondeten, totdat hij bijna vloeibaar was, maar Daan deed zijn mond er nog niet eens voor open. Ik pureerde ons avondeten en stopte het in een leeg uitgespoeld potje Olvarit. Een hapje ging er in, kwam er uit en vervolgens heeft Daan drie dagen geweigerd te eten, stel je voor dat we hem weer voor de gek zouden houden.
Lange tijd heeft Daan aan de ondergrens van de gewichtscurve gezeten. Hij had net geen ondergewicht, maar het hing er om. Het was een schriel mannetje en als hij ziek was, weigerde hij zo voor een week zijn eten. Waarom zouden we dan gaan rommelen met hetgeen hij wel lustte en at? Stel je voor dat hij al het eten zou weigeren, dan hadden we toch wel een vet probleem. Als ik foto's terug zie van hem, schrik ik er soms van. Wat was hij smal, lang en iel. Sinds een half jaar ofzo, is er niks meer over van dat iele mannetje. Meneer begint flink uit te dijen. Broeken gaan met veel sjorwerk nog maar net dicht, bloesjes passen nauwelijks meer dicht en er hangt zelfs een zwembandje over zijn luier heen. Zijn wangen zijn bol en meneer is echt een typisch hollands welvaren. Dat bleek wel bij de kinderarts. Daan zit inmiddels aan de bovenkant van de gewichtscurve, nog net niet over de lijn van overgewicht heen, maar duidelijk wel aan de zwaardere kant. Vandaar de keus om nu te stoppen met potjesvoeding, hij kan het lijden als hij een paar dagen zichzelf op rantsoen zet.
'Daan, jij wil een grote jongen zijn.' 'Ja,' zegt Daan. 'Grote jongens eten geen potjes meer.' Hij kijkt me vreemd aan. Wat is dit voor een logica? Maar inmiddels zijn de potjes al vijf dagen op en eet Daan wat de pot schaft. Zo heeft hij dus drie happen broccolistamppot op. Zelf gemaakt, in de hoop dat hij de smaak van broccoli zou herkennen van zijn potjes. Tweede dag heeft hij boterhammen op, wij hadden soep en tosti's. De derde dag aten we gebakken aardappelen, die heeft hij twee (met moeite) op en de gehaktbal en komkommer gingen er wel vlotjes in. Maar ja, dat hij komkommer en gehaktballen lust, wisten we al. Gisteren waren we in de stad, dus bofte hij...frietjes lustte hij namelijk ook al. En vanavond staat er macaroni op het menu. Ik ben benieuwd, want dat lust hij normaal niet.
Dilemma dus. Ik denk dat ik gehaktballetjes in tomatensaus erbij maak, in de hoop dat hij de gehaktballetjes los van de saus kan zien en dat op eet. Lastig blijft het wel, eet hij het niet omdat hij het niet kent? Eet hij het niet omdat hij het niet lust? Of misschien omdat het wel een vreemd gevoel geeft in zijn mond. Daan heeft namelijk een tactiele afweer en dat zit ook in en rondom de mond. Zo blijven we aan het twijfelen of we het wel goed doen en of het niet zielig is. Maar we zijn zo ontzettend klaar met de eeuwige potjes Olvarit, dat we nu nog erg gemotiveerd zijn en hopen dat Daan snel snapt wat er van hem wordt verwacht. Dus Daan 'go for it' samen met ons!
Abonneren op:
Posts (Atom)