Kijkochtend

Vandaag was het kijkochtend op Daan zijn school. Zo gewoon als onze andere kinderen al weken praten over hun kijkochtend op school, zo stil en geheimzinnig doen we over Daan zijn kijkochtend. Hij kan namelijk er weinig met woorden als 'straks, morgen,zometeen,dadelijk'. Een dag kan hij niet overzien, laat staan een week of langer. Dus we mijden dit gespreksonderwerp. Ook de school had zich goed voorbereid, want meestal associeërt Daan 'mama' met 'naar huis'. Dus ze hadden hem duidelijk verteld dat mama alleen kwam kijken, hoe goed hij kon werken en daarna ging mama weer naar huis. Dus op hoop van zegen, hopen dat dit duidelijk genoeg voor hem is.

Ik had opa Wil meegevraagd, hij werkt niet meer en zou het misschien wel leuk vinden om eens bij Daan te gaan kijken. Opa wilde graag mee. Papa zou, wat later,ook nog komen, dus wat een feest voor Daan. Heel voorzichtig zijn opa en ik zijn klas binnengeglipt. We gingen via de achterste deur, terwijl alle kindjes voorin de klas hard aan het werken waren. Het was gelukt, Daan had ons niet gezien. Hij zat met zijn rug naar ons toe en werkte met een van de juffen heel hard.

Daan moest plaatjes sorteren. De juf liet hem bijvoorbeeld een plaatje van een tandenborstel zien en Daan moest dit dan matchen aan een plaatje van een tube tandpasta, welke al op zijn tafeltje lag. Hij deed dit erg goed. wat opviel was ook dat hij erg rustig zat te werken. Zijn stem was wat binnen het kader normaal geluidsvolume viel en hij koppelde zo het ene na het andere plaatje. De juf beloonde hem uitbundig en heel even gaf hij zichzelf een applaus. Ze gingen nog een werkje maken.

Kleuren benoemen, vormen benoemen. Daan kon dit al heel goed. Ook nu werkte hij door, zonder dat hij in de gaten had dat wij naar hem stonden te kijken. Ineens was hij afgeleid en keek achterom. Hij draaide zich weer terug naar de juf en wilde verder gaan, maar toen viel het kwartje pas. Hij keek nog een keer en groette ons 'hai opa en oma'. Van je kind moet je het hebben....maar ja de combinatie opa en mama was natuurlijk ook niet zoals het hoort.

Na zijn werkje, waarbij hij bij iedere opdracht aan ons even liet horen dat hij het allemaal wel wist, mocht hij zelf iets kiezen. Het werd een muziekje luisteren op de zitzak. Koptelefoon op en relaxen maar. Hij lag met een grote lach op zijn gezicht en genoot zichtbaar van de aanwezigheid van opa en mama. Daarna gingen we fruit eten en toen kwam ook papa nog even binnen. 'Das papa en mama' zei hij tegen de juf, toen papa binnenkwam. Deze combinatie klopte wel. Papa en mama dat zijn twee woorden die bij elkaar horen, net zoals opa en oma. En dan moet je natuurlijk niet ineens die combinatie door elkaar gooien.

Alle kindjes gingen buiten spelen, Daan was superenthousiast, maar kwam steeds terug om even te kijken of we toch niet weg gingen en om te laten zien wat voor 'kustjes' hij allemaal al kon. Het was mooi om te zien hoe rolstoelers en lopers tussen en met elkaar speelden. Een lopend kind duwde een rolstoeler en beide genoten hiervan. Wat een leuke, gemoedelijke sfeer hing er op het schoolplein. Alle kinderen zijn gelijk aan elkaar, maakt niet uit wat er met je aan de hand is. Niemand kijkt hier op van iets wat anders is dan anders.

Na het buitenspelen, brachten we Daan naar zijn klas. Papa was al wat eerder weggegaan. Eenmaal in zijn klas, was daar het moment supreme....Daan bokte wat, maar legde zich er al vrij snel bij neer, dat hij nog naar school moest en vanmiddag met de taxichauffeur mee mocht. Nog een keer zwaaien en toen gingen we. Het was een geslaagde ochtend, vond ik. Daan was blij dat mama en papa kwamen kijken en het was een verrassing dat opa er ook nog bij was. Het was leuk om Daan, samen met mijn vader, eens op een andere manier te zien.Ik weet dus niet wie het leuker vond dat opa erbij was. Daan of ik....

Glimlach

Soms zijn er van die momenten. Dan prikt iemand zomaar door je glimlach op je gezicht. Vaak zonder dat ze er erg in hebben, pas nadat je een traantje wegpinkt, hebben ze door wat hun vraag met je deed. Soms kennen mensen je zo goed, dat ze aan je ogen zien dat die niet meelachen en weten ze dat er achter je antwoord op hun vraag, een groot verdriet schuilt.

Vanmorgen stond ik voor de spiegel, föhnde mijn haar, deed een make-upje op, trok mijn leukste kleren aan, maar eigenlijk was het maar schone schijn. Ik had express een knalrose bloesje uitgekozen, daar zou mijn humeur wel van omhoog schieten, maar tot nu toe heb ik er weinig van gemerkt. Ondanks dat we een levend muisje moesten vangen, dat we kado hadden gekregen van onze poes, waren we zonder al teveel gestress op tijd op school. Zelfs iets vroeger dan normaal, want nu zag ik ouders lopen, die ik anders niet zie, als ik gehaast de school binnen stap.

Dus daar lag het ook niet aan. Ik denk dat het een combinatie van de afgelopen weken is geweest. Gijs die met zijn zere voet zit, waar ik even de juffen op moest attenderen,omdat zoonlief dat zelf niet durfde. Juul die woensdag een scene schopte waarvoor ik door een bemoeizuchtige puber werd aangesproken, mijn avonddienst van gisterenavond die allesbehalve relaxed was verlopen, 'even' een gesprek op Daan zijn school, een gesprek met de S.I.-logopediste, een bezoekje aan de huisarts. Soms heb je van die dagen....in mijn geval weken, vrees ik.

Er zijn zoveel dingen waar ik aan moet denken, die ik niet mag vergeten. Ik kan ze natuurlijk op een briefje schrijven, maar zelfs dat vergeet ik en daar denk ik pas weer aan als hetgene wat ik moest onthouden aan de orde komt. Dus opschrijven is eigenlijk dubbel werk, want ik moet van mezelf onthouden dat ik iets op een briefje heb geschreven, wat ik niet mag vergeten. Langzaamaan voel ik dat ik gillend gek ga worden, mijn emmer begint over te lopen. In mijn geval ga ik dan vaak huilen om 'niks' of ik mopper tegen manlief, terwijl hij ook niet weet wat hij verkeerd heeft gedaan.

Maar goed, vanmorgen had ik dus, dacht ik, even een snel gesprekje met de directrice van school. Even de stand van zaken rondom Gijs en Juul doorgeven, een afspraak in proberen te plannen voor een gesprek over beide kinderen. Ik moest in het kort uitleggen hoever we waren, wat er was geconcludeerd en op welke manier we het aan wilden gaan pakken, toen ze me vroeg 'hoe gaat het eigenlijk met jou?' Het was een hele normale vraag, maar op het verkeerde (of juiste goede) moment gesteld. Ik perste er mijn glimlach uit en zei 'ach ja, we hebben geen keus, we gaan gewoon door', maar mijn ogen stonden vol tranen. Ik probeerde ze weg te lachen, maar dat lukte niet zo goed. In plaats daarvan bleef ik sniffend mijn excuses mompelen. Gelukkig had ik mezelf weer snel onder controle, maar een paar uur later, gebeurde het weer.

Dit keer midden op het winkelcentrum, bij twee vriendinnen. Ook hier wilde ik me groot houden, ik wilde niet klagen. Niet overkomen als een zeurpiet. Er zijn ergere dingen toch? Maar nu ik deze blog aan het schrijven ben, rollen de tranen weer over mijn wangen. Ik zit alleen achter de laptop en kan ze nu laten gaan. Waarom mijn verdriet? Ik weet het niet, ik ben waarschijnlijk gewoon moe. Moe van alle gesprekken, al het denken aan 'niet-mogen-vergeten-dingen'. Moe van het gepieker rondom de zorgen voor onze kinderen. Moe van al het geregel.

Vier kinderen en tot nu toe zijn we allesbehalve saai en doorsnee. Soms zou ik gewoon saai en doorsnee willen zijn, een normaal gezin waar alles gewoon normaal verloopt. Waar alle kinderen zich 'volgens het boekje' ontwikkelen. Ik weet ook wel dat schijn bedriegt en er speelt vast binnen ieder gezin wel iets. Iedereen krijgt tenslotte te maken met de lessen van het leven. Op zich zijn het ook niet de onoverkomelijke dingen bij ons, maar vandaag voelt dat even anders. Nu op dit moment is het even teveel, morgen hoop ik dat het weer een betere dag is en mijn ogen mee lachen met mijn glimlach. Of dat mensen in ieder geval niet opmerken dat mijn glimlach er maar losjes opgeplakt zit...