Daan

maandag 13 februari 2012

Peuterpuberteit

'Nee', klinkt het luid en duidelijk. 'Nee,nee'. word er nog een keer door Daan herhaald. Voor het geval ik het nog niet doorheb, zegt hij ook nog even 'niet'.  Nu moet het mij wel duidelijk zijn, dat hij het er niet mee eens is.Het is Daan echter nog niet helemaal duidelijk dat 'nee' en 'niet' vaak dezelfde betekenis hebben, maar het is hem wel duidelijk dat hij door deze woorden zijn ongenoegen kan laten merken. Sinds hij doorheeft dat hij een eigen individuutje is met een eigen wil, roept hij te pas en te onpas 'nee en niet'. Om moe van te worden, want hij is dus ook niet gevoelig voor uitleg waarom iets niet kan of mag. Lachend kijkt hij me aan 'nee,nee' zegt hij dan. Als ik volhoud, begint zijn gemopper. Hij laat een luid gejengel horen om vervolgens hard en duidelijk 'nee' te gillen. Om het drama nog wat kracht bij te zetten, pakt hij jammerend naar zijn hoofd of hij laat zich op de grond vallen. Natuurlijk houdt hij er geen rekening mee waar we op dat moment zijn. Gevoelens van schaamte, die zijn bij hem jammer genoeg nog niet ontwikkeld..

We hebben nog geen gesprek gehad op zijn dagverblijf, zodoende hebben we ook nog geen verslag van zijn psychologisch onderzoek, maar dit alles is eigenlijk niet eens nodig. Ons kind zit duidelijk in de peuterpuberteit. 'Daan, lust je smeerkaas op je boterham?' 'Nee. Pasta'. Dat lust ie helemaal niet, maar hij vraagt er wel om. Zou hij dan eindelijk gaan experimenteren met andere smaken en ander eten? Dus smeer ik een boterham met pasta. 'Alsjeblief Daan, voor jou.' Hij bekijkt zijn bord om het vervolgens met een flinke zwaai bijna van tafel te vegen. 'Neehee' klinkt het op een boze toon. 'Daan, jij wilde pasta op je boterham'. 'Niet'. Zucht...

We zitten echt midden in de 'ik ben twee-fase'. Ik vrees dat wij onze borst nat kunnen maken. Dit zal niet zomaar in een paar maanden over zijn. Sterker nog dit zal waarschijnlijk ook niet in een jaar voorbij zijn. Dat is dan weer het voordeel van een kind met een ontwikkelingsachterstand, we mogen hier optimaal van genieten. Voor hoelang? Op welke manier? Geduld is nu waarschijnlijk het enige redmiddel, dus als iemand nog wat geduld over heeft...graag doneren bij huize Jansen!