Soms zijn er dagen waarop ik bijna het gevoel heb dat we een normaal, doorsnee gezin zijn. Daan gaat lekker, ook al doet hij zijn eigen ding of juist niet. Juul loopt in de pas mee en heeft geen drift-en krijsbuien. Ik heb geen afspraken of gesprekken gepland staan met een dokter of een therapeut. Er hoeft geen kind gehaald of gebracht te worden van of naar een therapie. Eigenlijk kabbelt alles gewoon een beetje voort. Dat zijn de momenten waarop ik denk, ach het valt toch eigenlijk best wel mee. Dat valt het ook wel, want ik ken ook verhalen en personen, waarvan ik vind dat zij het toch net een tikkeltje zwaarder hebben dan wij. Eigenlijk vind ik dat altijd wel. Ik zie onszelf wel als een bijzonder gezin, maar om nou te zeggen dat wij het zwaar hebben. Dat valt reuze mee. We zijn tenslotte niet anders gewend en hebben ons aangepast aan onze kinderen met hun vraag om hulp en zorg.
Er zijn ook weleens dagen. Dan lijkt het net of ik, in een flits weliswaar, even door de ogen van een buitenstaander naar ons gezin mag kijken. Dan schrik ik toch wel even. Denk dat ik gillend gek wordt. Vraag me af hoe je als ouders zijnde dit vol kunt houden. En of je ook nog weleens gewoon mens mag zijn. Even voelen hoe je ook alweer als persoonlijkheid in het leven stond, wat je leuk vond om te doen, wat je hobby's ook al weer waren en wie je was in de tijd voor de kinderen kwamen. Dan zie ik Daan ineens met andere ogen. Zie dat hij toch echt een verstandelijke beperking heeft. Normaal gesproken weet ik dat wel, ben ook niet gek, maar op sommige momenten zie pas echt de ernst van zijn zorgvraag. Dan is het net alsof je pas echt ziet dat hij een handicap heeft. Terwijl die er altijd wel is.
Het is niet te beschrijven hoe zo'n moment overkomt. Hoe je je dan voelt. Wat het met je doet. Al die dingen zijn niet te beschrijven, omdat het moment maar zo kort is. Voor je hersenen door hebben dat je op een andere manier naar je kind kijkt, is het moment alweer voorbij. Het beeld en daar het gevoel daarbij terughalen, lukt niet meer. Zo'n flitsmoment blijft echter wel wat langer door malen. Het zorgt toch een beetje voor een wrange nasmaak, ondanks dat ik echt heel trots op onze kinderen ben en dat ik heel blij ben dat wij juist dit gezin mogen vormen met z'n allen. Dus ik ben blij dat zulke momenten niet al te vaak voorkomen. En niet al te lang duren. Ik zie onszelf veel liever zoals ik onszelf zie. Een bijzonder normaal gezin.
