Daan

zaterdag 24 december 2016

Kerst


Het was ruim een half jaar geleden dat ik op een woensdagochtend in de winkel van Kim aan het helpen was. Er kwam een vrouw de winkel binnen en ik groette haar net zoals iedere andere klant. Ik wilde net een praatje beginnen toen ik zag dat ze aan het bellen was. Aangezien er verder niemand in de winkel was en ze in de buurt van de toonbank bleef staan, viel het me op dat ze enigszins emotioneel was. Na haar telefoongesprek vroeg ik uit beleefdheid of het wel ging met haar waarop ze nog meer moest huilen. Ik schrok eigenlijk een beetje, want dit was niet mijn bedoeling geweest.

Dit was mijn eerste kennismaking met Khatuna. Na haar op een stoel te hebben gezet en haar een glaasje water te hebben gegeven, raakten we aan de praat. We vertelden elkaar oppervlakkig over onze kinderen. Ik vertelde haar wat over de winkel en toen was het tijd voor haar om haar jongste dochter van school te halen. Haar oudste dochter was thuis bij haar vader, zij kon vanwege haar speciale zorgvraag niet naar school. De vrijdagochtend erop was ik weer in de winkel en weer kwam Khatuna langs voor een praatje. Al gauw zag ik haar eigenlijk bijna iedere keer als ik in de winkel was.

Langzaamaan vertelden we elkaar meer en kreeg ik van har meer te horen. Bij alles wat ze vertelde , kreeg ik meer en meer het besef hoe blij ik eigenlijk moest zijn met ons leven. Met ons huis, met alles wat we hebben. Dat dit niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Khatuna heeft dit alles namelijk niet en toch blijft ze positief en heeft ze vertrouwen in ons land. Khatuna en haar man en twee kinderen wachten al meer als zeven jaar op een verblijfsvergunning. Er moet nog steeds besloten worden of ze wel of niet in Nederland mogen blijven. Zij hebben geen thuis en gingen van het ene huis naar het andere. Gelukkig heeft de gemeente zich ingezet voor hen en kunnen ze nu even daar blijven wonen waar ze nu wonen. Maar nog steeds met de onzekerheid of ze hier definitief mogen blijven of weer terug moeten naar Georgiƫ.

Ik kon niet veel voor haar betekenen. Ik kon alleen een luisterend oor bieden. En ik nam speelgoed of kleding mee waar onze kinderen niet meer mee speelden of wat ze niet meer pasten. Nadat ze me vertelde dat haar man het even niet meer zag zitten en zij ook intens verdrietig was, hebben we ze een middag opgehaald om bij ons door te brengen. We hebben samen met de kinderen geknutseld, we hebben samen gekookt en gegeten. Ze hebben even een middag afleiding gehad en genoten van iets wat in onze ogen heel normaal is. Al gauw kregen we een uitnodiging of we bij hen op bezoek wilden komen. De tafel stond vol met lekkers, terwijl we weten hoe weinig ze te besteden hadden. Op dat moment voelde ik me toch wel even volschieten. Dat ze dit zo graag voor ons wilden doen. We hebben een hele fijne middag doorgebracht en de kinderen hebben heerlijk samen gespeeld.

Nu is het bijna kerstmis. Een tijd waarin we wat meer stil staan bij wat we allemaal hebben. Een fijn huis, een dak boven ons hoofd, lekker eten, kadootjes onder de boom, warme kleding, speelgoed. We hebben meer dan genoeg van alles. Alle reden om dankbaar voor te zijn. Om ook onze kinderen bij te brengen dat niet alles vanzelfsprekend is, praten we regelmatig over Khatuna en haar gezin. Aangezien dit mensen zijn die ze kennen en dit daarom wat dichterbij hen staat, dan alle andere families die in oorlog leven, op straat zwerven of in onzekerheid leven. We vertellen ze dat je best stil mag staan bij anderen die het minder goed en fijn hebben.

Om het niet alleen bij praten over te laten hebben we dit jaar besloten om Khatuna en haar gezin op te halen om samen met ons kerstmis te vieren. We hebben kadootjes voor haar kinderen en voor haarzelf gekocht, we hebben lekker eten en we maken er samen een mooie kerstdag van. Wat voor ons een kleine moeite is, is voor hen iets wat hopelijk voor een mooie, onvergetelijke herinnering zorgt ongeacht hoe hun toekomst eruit ziet. Kerst vier je samen!

Nieuwe schoenen


Gisteren mocht Daan zijn nieuwe schoenen komen passen. Niet zomaar schoenen uit een schoenenwinkel. Nee, speciaal op maat gemaakte schoenen voor Daan zijn rare voeten. Orthopedische schoenen noemen ze dat met een sjiek woord. Maar eigenlijk zijn het gewoon schoenen welke passend zijn gemaakt voor Daan zijn super smalle voetjes, met van die gekrulde kleine teentjes. Doe er ook nog een snufje platvoet bij en je snapt waarom Daan speciale schoenen nodig heeft.

Al sinds zijn eerste paar speciale schoenen komen we bij Paul en zijn team. Zij kennen Daan en ons dus al heel wat jaartjes. En we zijn er nog steeds welkom en mogen er nog steeds graag komen. Maar gisteren was het dus de dag waarop Daan zijn allereerste paar orthopedische schoenen op mocht gaan halen. Nadat we al een paar keer eerder waren geweest om zijn voeten te laten gipsen voor de vorm, de mal op maat hebben laten maken, waren nu de schoenen dan echt klaar.

Voor degene die niet weten waar Adams Orthopedische Schoentechnieken zit, even een korte uitleg. Dit bedrijf zit in het centrum van Tilburg. Aan een straat van waaruit je een mooi uitzicht hebt op de Tilburgse kermis. Daan is een groot fan van de tilburgse kermis. Al is het alleen om te kijken, want hij durft nergens in. Afgelopen zomer waren we weer bij Adams en toen was het toevallig ook kermis. Wat een feest was dat, want de Super Booster stond bijna bij hen voor het raam. Sindsdien vraagt Daan iedere keer of het misschien wel kermis is. En wil hij altijd een door het raam kijken. Lekker met zijn handen en neus er tegen aan, zodat daarna de raam weer opnieuw gezeemd moet worden, maar Daan mag dat. De Tilburgse kermis is er echter alleen maar in de zomer, dus het was iedere keer een kleine teleurstelling dat er geen kermis was.

Zo ook kwam gisteren dus ook de vraag of er misschien wel kermis was. En of hij even mocht kijken.  Maar als er kermis is, is Daan alleen maar bezig met de kermis en kun je alles aan hem vragen, maar je schiet er eigenlijk niks mee op. Toevallig was ik ’s morgens langs een plein gereden waar ze dit jaar voor het eerst een winterkermis hebben opgebouwd. Dit plein was echter vanuit Adams niet te zien. Maar voor de zekerheid checkte ik toch eerst even het uitzicht vanuit de etalage. Ik zag geen kermis, naar mijn idee kon Daan door het raam kijken en konden we de schoenen passen. Helaas Daan, zei ik nog, er is geen kermis. Die komt alleen als het heel warm is.

Tot mijn verbazing begon Daan te stuiteren van blijdschap. Joehoe, riep hij, ik zie de kermis. Ik zie grote palen van de kermis. Paul en ik keken elkaar verbaasd aan en checkten beide het uitzicht. En inderdaad er was een grote paal te zien. Nee joh Daan, dat is een hijskraan zei ik. Maar Daan liet zich niet zomaar afschepen. Ik zie nog een paal, zei hij. En warempel er stonden toch echt twee palen. Ik probeerde het nog een keer door te zeggen dat er daar heel veel gebouwd werd en dat ze daarom twee hijskranen hadden neergezet. Het leek te werken, want Daan leek zijn focus weer op de nieuwe schoenen te kunnen richten. Maar op dat moment werd de bal afgeschoten. Zo’n bal waarvan twee palen de elastiek op spanning zetten en dan een bal de lucht in schieten. Om alles compleet te maken zette de draaimolen, welke tot die tijd niet opgevallen was, zijn lampjes aan en begon te draaien.

Daan stuiterde alle kanten op. Joehoe, het is kermis. Mag ik in de draaimolen? Mag ik? Mag ik? En waar is de Booster/ En de autootjes? Mag ik in de draaimolen?

Paul zette de stoel voor de raam, deed zijn schoenen aan. Maar Daan had er al geen oog meer voor. Het is kermis, joepie! Vind je je schoenen mooi, vroeg Paul aan Daan. Zonder zijn blik van het raam af te wenden, beaamde Daan dat hij het mooie schoenen vond. Ook op de vraag of ze lekker zaten, kwam een bevestigend antwoord. Met meteen daarop de vraag of we naar de kermis konden? En of hij in de draaimolen mocht.

Er was niks meer met Daan te beginnen, zijn focus lag alleen nog maar op de draaimolen en de kermis die er toch echt was. Er zat niks anders op dan ’s middags een rondje langs de kermis te rijden en wat betreft zijn schoenen, die hebben we meegenomen en over een paar weken gaan we nog een keer terug. Mocht het dan nog kermis zijn, dan hopen we natuurlijk dat Paul zijn ramen geblindeerd heeft….