Jij mag op mijn kamer komen...

Het is nog erg donker en koud als iemand op mijn hoofd tikt en 'opzij' roept. Het duurt even voor het tot me doordringt en na nog een paar duwen in mijn rug en nog een keer het vriendelijke, dringende verzoek van 'opzij', weet ik het. Daan staat naast ons bed en wil erbij komen liggen. Alle knuffels die hij kan dragen, heeft hij bij zich. Als hij zich met zijn beer, tuut, tijger, poes en hond lekker tussen ons in heeft genesteld, draait hij zich op zijn zij. Neus aan neus liggen we daar in het donker, diep onder de dekens. Ik aai hem door zijn haar en zeg dat hij nog even moet gaan slapen. Met zijn tuut in zijn mond, zegt hij, 'kamer komen'. Dat is net een beetje teveel gevraagd van mijn hersenen zo in de vroege ochtend. 'Kamer komen' blijft hij echter herhalen. Dus ik pieker wat hij toch bedoeld. Dan ineens valt het kwartje. Ik mag op zijn kamer komen! Een warm en blij gevoel vult zich in mij, wat ben ik trots op hem en wat houd ik toch veel van ons bijzondere mannetje!! 'Jij mag ook op mijn kamer komen' zeg ik tegen hem en geef hem een dikke kus.

Maar wat voor ons zo begrijpend is, is voor iemand buiten ons gezin maar een vreemde opmerking. Wat bedoelt hij daar nou mee? Waarom ben ik er zo blij mee en maakt het me zo trots? Om dat uit te leggen gaan we even een tijdje terug en komen we bij Juul. Zij is eigenlijk de bedenker van dit alles en heeft ervoor gezorgd dat deze zin een speciaal plekje heeft binnen ons gezin.

Alweer een hele tijd geleden was ik Juul aan het aankleden. We hadden samen pret, ze had mooie kleren uit mogen kiezen en ik knuffelde ze eens goed. Ons lieve meisje. Juul knuffelde eens even stevig terug, wat een heerlijk moment was dat. En ineens zei ze, uit zichzelf, de inmiddels voor ons legendarische woorden 'jij mag wel op mijn kamer komen.' Ik begreep eigenlijk niet wat ze nu precies zei, dus vroeg haar het nog eens te zeggen. En weer zei ze luid en duidelijk 'jij mag WEL op mijn kamer komen.' Toen viel het kwartje bij mij. Vooral omdat ze de nadruk nu op het woordje WEL had gelegd. Ik vind jou ook erg lief zei ik tegen haar, maar ze keek me alleen verbaasd aan. Mama vindt jou lief, zei ik nogeens, maar pas toen ik zei dat ze ook op mijn kamer mocht komen, verscheen er een lach op haar snoetje.

Vanaf toen wordt deze zin regelmatig gebruikt. Waarschijnlijk is Gijs de aanstichter geweest van dit alles, want als een van zijn zussen of zijn broer weer eens per ongeluk een bouwwerk op zijn kamer had gesloopt, werd er boos geroepen 'jij mag niet meer op mijn kamer komen.' Gevolgd door een hard dichtslaande deur. Ook Juul heeft zich deze zin al snel toegeeïgend en gebruikt hem ook als chantagemiddel. Als we vragen of ze iets wil opruimen ondanks dat ze er geen zin in heeft, wordt deze zin triomfantelijk gezegd in de hoop dat we er zo van schrikken dat ze toch niet op hoeft te ruimen. Helaas voor Juul zijn wij er eigenlijk nooit van onder de indruk.

Inmiddels is er dus ook een positieve variant van, je mag WEL op haar kamer komen. Het is een ontzetten belangrijk iets, we moeten ons dan ook heel, heel, heel erg vereerd voelen als ze deze zin met ons deelt. Tegelijkertijd komt het wel erg schattig en lief uit haar mond en voelen we ons ook echt vereerd dat ze via deze manier haar gevoelens laat blijken. En nu heeft Daan dit ook opgepikt. Ik hoop dat ik zo nog jaren op hun kamers mag komen, zij mogen in ieder geval wel op onze kamer blijven komen. Wat zeg ik, ze mogen in het hele huis komen!

Deel 2, wat zou jij doen met die poen?

Een weekje geleden ofzo, schreef ik een blog over het nieuwe programma 'wat zou jij doen met die poen?'. Wij hebben er keurig op tijd, twee mailtjes naar toe gestuurd, maar nooit meer iets van gehoord. Nog geen ontvangstbevestiging. Toevallig zapte ik gisterenavond naar SBS6 en daar was net het nieuwe programma aan de gang. Ik heb nog net de twee laatste verhalen gezien, maar ze waren allesbehalve zielig en tranentrekkend. Er rees eerder een groot gevoel van irritatie binnen in mij. Niet zo zeer naar die mensen met die wensen, maar eerder naar de programmamakers. Hoe kunnen ze zoiets in vredesnaam verzinnen? Vast een of andere miljonair geweest zonder bijzonder kind. Geld zat, geen zorgen over bijvoorbeeld PGB, werk of iets anders waar ieder ander normaal mens weleens tegenaan loopt.

Ik vond het vreselijk om naar te kijken. Voor 10.000 euro krasloten kopen en daarna met zijn allen naar de musical Wicked. Die zo ook meteen even leuk gesponsord werd. Of met de hele buurt in een hot-tub. Of hoe je zoiets ook schrijft. Toevallig stond die hot-tub volgens mij niet midden op straat, maar gewoon in een grote, fraai aangelegde tuin....Ik kan er nog steeds niet bij hoe ze zoiets op de televisie durven te vertonen. Niet omdat ons verhaal niet is uitgekozen hoor, maar ook voor bijvoorbeeld de mensen die wekelijks hun eten bij de voedselbank gaan halen, de mensen die hun ontslag hebben gekregen en te oud zijn om nog aan de bak te kunnen. De mensen die zich inzetten voor zwerfhonden, katten, konijnen. De mensen die getroffen zijn door een aardbeving, overstroming, hongersnood. Verspilling van geld, dat is wat ik het vind. Een ding is zeker.....SBS6 komt op woensdagavond niet op de televisie bij ons!

Broer en zus

Vele vrienden en mensen die ons kennen, weten het wel. Sommige weten het niet en zijn dan ook verbaasd als het toevallig ter sprake komt. Ik heb een jonger zusje. Drie jaar jonger is ze. Ik weet hoe ze heet, maar dan houd het eigenlijk ver op. Mijn zusje heeft er zelf voor gekozen om het kontakt met ons te verbreken. Niet alleen met ons, maar ook met mijn ouders. Waarom? dat weten we tot op de dag van vandaag eigenlijk nog niet. Ze is nog op onze bruiloft geweest, tien jaar geleden. Daarna heb ik ze nog een enkele keer gezien bij mijn ouders. Een paar weken voor Gijs werd geboren, heeft ze echter besloten geen kontakt meer te willen. Ze weet dus niet eens dat ze tante is geworden van twee neefjes en twee nichtjes. Maar misschien ben ik ook wel tante geworden, het zou allemaal kunnen.

De deur staat altijd voor haar open, de eerste stap zal echter wel vanuit haar kant moeten komen. Ik heb me er bij neergelegd en vind het zo wel best. Het kostte me teveel om steeds weer opnieuw gekwetst te worden. We zijn te verschillend en leven een totaal ander leven. Jammer dat daardoor het kontakt er niet meer is. Helaas gaat het kontakt met mijn zwager en schoonzus ook die kant op. Zij hechten waarde aan andere dingen. Staan totaal anders in het leven dan wij. Het kontakt helemaal verbreken zullen we nooit doen, dat zit niet in Bart zijn karakter, maar het kontakt dat er is, is minimaal. De interesse in ons leven is er niet, alleen de interesse in hun eigen leven. We zijn afstandelijker naar ze geworden, daarvoor zijn we te vaak gekwetst of niet begrepen. Maar daardoor is het kontakt alleen nog verder geminimaliseerd. Iedere keer dat we elkaar zien, wordt dit opnieuw bevestigd.

Ik heb hier soms weleens moeite mee. Als ik een vriendin hoor vertellen dat ze met haar ouders,broer en schoonzus een weekendje weg zijn geweest, dat haar kinderen regelmatig gaan logeren bij hun oom en tante, dat ze een dagje weg gaan met zijn allen. Zomaar op de koffie bij elkaar. Een dagje gaan winkelen, met je schoonzus naar een concert. Gewoon elkaar helpen als het nodig is. Eigenlijk gewoon het betrokken zijn bij elkaar.

Jezelf kunnen en mogen zijn en daarom gewaardeerd worden. Belangstelling hebben voor elkaar in plaats van neerbuigend te zijn. Oprecht en gemeend interesse tonen. Op de juiste momenten attent zijn, even een telefoontje op moeilijke momenten. Helaas zit het er niet in. Misschien zijn mijn verwachtingen wel te hoog gespannen. Maar ik mis zo'n zusje, had dit maar wat graag met haar gedeeld. Helaas mis ik ook zo'n schoonzus, met wie ik had gehoopt een beter kontakt te krijgen door de komst van de kinderen van beider zeide. Zelfs door Daan is het kontakt niet verbeterd. Je zou denken dat je met je zorgen juist bij je familie terecht kan, maar jammer genoeg werkt het niet zo. Als ik al eens iets vertel, krijg ik een gevoel van 'daar komt ze weer aan met haar verhaal'. Ongeïnteresseerd, misschien zelfs wel geïrriteerd. Geen oprecht en meelevend kontakt. Belangstelling voor elkaar, ook als het anders gaat en je niet weet hoe er mee om te gaan. Het zit er niet in, het zal er ook niet in komen te zitten. Daarvoor is er teveel gebeurd of misschien wel niet gebeurd.

Gelukkig heb ik een hele lieve vriendin. Mijn allerbeste vriendin al sinds we elkaar leerden kennen op school in 1997.Ondanks dat we elkaar niet vaak en regelmatig zien, weet ik dat ik altijd bij haar terecht kan. Zij heeft samen met mij al zoveel meegemaakt, wij delen zoveel mooie en verdrietige herinneringen. Onze band is sterk en ik zie haar als een zus. Ook het kontakt met mijn lieve, kleine nichtje is geweldig. We bellen elkaar om te vragen hoe het gaat, we vragen elkaar om advies, we kunnen bij elkaar terecht voor hulp. Haar kinderen voelen zich thuis bij ons, net zoals onze kinderen zich bij hun prettig voelen. We zien elkaar regelmatig, spelen een spelletje, kletsen bij en zien elkaars kinderen zo opgroeien. En ook zij is als een zusje voor mij. Zij geven mij het gevoel dat ik zo graag met mijn zus of schoonzus had willen delen. Natuurlijk heb ik ook lieve vriendinnen, waarvan ik weet dat ik bij hun terecht kan. Die Daan zien zoals wij hem zien. Niet anders dan hun eigen kinderen. Daan is een van hen op zijn eigen bijzondere manier. Door mijn lieve vriendin, mijn lieve,kleine nichtje en deze vriendinnen voel ik me gewaardeerd, ben ik trots op wie ik ben en weet ik dat het niet aan mij ligt..

Wat zou jij doen met onze poen?

Binnenkort komt er een nieuw programma op de televsie. Genaamd 'wat zou jij doen met onze poen?' Nou, daar hoef ik niet lang over na te denken. Sterker nog, ik heb geschreven, maar natuurlijk zijn wij niet interessant genoeg voor de televisie. Zoals wij, zo zijn er natuurlijk zovele. Nee, ze zoeken de echte speciale gevallen, de ontroerende verhalen. De meeste zielige of rare verhalen. Zo eentje waar de volgende dag of misschien zelfs wel de volgende week nog wordt over nagepraat. Gewoon superkijkcijferhits. Helaas, zijn wij niet super en dus ook geen kijkcijferhit.

 Dat we graag een opbouw op onze aanbouw willen om zo voor Daan een snoezelruimte te creeëren, waar hij heerlijk kan spelen en kan chillen en als hij later groot en zelfstandig behoort te zijn, de leeftijd van op kamers gaan heeft bereikt, dan kan hij mooi binnenshuis 'op kamers'. Of dat we de Efteling voor een hele dag wilden afhuren, zodat we met Daan en al zijn vriendjes, vriendinnetjes, klasgenootjes en alle andere bijzondere kinderen een ontspannen dagje konden beleven, zonder dat we in lange wachtrijen moesten wachten met een kind dat zich iedere meter luidkrijsend op de grond laat vallen en mensen die zich een nekhernia draaiden om te kunnen gluren naar dat grote kind met die tuut in zijn mond, dat vast in-en-in verwend was. Want waarom zou je anders je kind nog met een tuut en een beertje in een buggy rondrijden?

Jammer genoeg waren dit niet de tranentrekkers die ze zochten, daar bij de televisie. Waarschijnlijk hebben ze nog niet eens met hun ogen hoeven te knipperen. Wat is er in hemelsnaam interessant aan Daan? Aan ons? Hoezo bijzonder? Iedereen is toch bijzonder? Oh, bedoel je dat bijzonder op een andere manier? Zeg dan gewoon dat je kind gehandicapt is, dat snappen we. Maar bijzonder, nee daar zijn we niet naar op zoek. Niet op deze manier. Ik ben erg benieuwd naar de bijzondere verhalen die wel op de televisie komen. Ik houd mijn tissues vast bij de hand, want dat zullen vast enorme tranentrekkers worden....

Vrienden???

Afgelopen zaterdag ben ik weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Altijd weer die hoop, die verwachtingen van een ander, die die ander dan niet heeft en dus ook niet waar maakt. Eigenlijk zou ik beter moeten weten, me er niet druk om maken, maar stiekum blijft het wel door mijn hoofd spoken. Tijd voor een blog dus!

Zaterdag begon zo mooi, ons mannetje lag al vroeg tussen ons in, maar had gelukkig geen besef van de dag. Hij had nog niet door dat het die dag zijn verjaardag was en zo hebben we dus nog een uurtje langer kunnen doezelen. Daan keek tv en lag volmaakt tevreden met zijn supergrote hond, tijger,poes en poppebeer tussen ons in. 6 jaar oud. Uiteindelijk hebben we voor hem gezongen, kadootjes uitgepakt en beneden hingen dan eindelijk de slingers waar hij al een paar dagen om vroeg. Op dat moment viel het kwartje, hij was jarig!

Natuurlijk hoort er ook taart bij zo'n feestelijke dag en die zijn we met het hele gezin gaan halen. Bart ging de taart halen terwijl ik voorin de winkel nog een andere boodschap betaalde. Bij de gebakafdeling kwam hij oude bekenden tegen van ons. Lang geleden waren wij met ze bevriend en hoorden we bij een gezellige, grote vriendengroep die elkaar regelmatig zag op feestjes. We gingen samen uiteten en zijn zelfs een paar keer een weekendje weg geweest met zijn allen.

Het standaardpraatje volgde 'hoe gaat het ermee?' en vervolgens werd er trots verteld dat hun zoon zijn verjaardag vierde die dag. Hij werd zes jaar. Op Bart zijn 'gefeliciteerd' kwam niets meer dan een 'dankjewel'. Zouden ze nu echt zijn vergeten dat onze zonen op een paar dagen na, even oud zijn? Dat Bart niet voor niks bij de gebakafdeling stond. Daan stond er notabene bij. Maar blijkbaar viel het kwartje niet bij hun, te druk bezig met zichzelf, hun eigen leven. Geen tijd voor belangstelling. Ik weet het echter nog wel, ik weet dat hun zoon dit jaar ook zes is geworden. Komt dat doordat ik dit soort dingen makkelijk onthoud of komt het doordat het voor ons zo'n keerpunt in ons leven is geworden.

Sinds de komst van Daan, het nieuws over zijn 'anders' zijn en alles wat daarmee op ons pad is gekomen, is er van die gezellige vriendengroep niemand meer over. Geen enkel stelletje is er nog waar we, zo af en toe, nog kontakt mee hebben, al het kontakt is verbroken en we zijn nu alleen nog mensen die elkaar van vroeger kennen en netjes goedendag groeten als we elkaar zien. Tenminste dat denk ik. Wat fijn dat Daan mij heeft doen in zien hoe oppervlakkig onze vriendschap destijds was.