Vele vrienden en mensen die ons kennen, weten het wel. Sommige weten het niet en zijn dan ook verbaasd als het toevallig ter sprake komt. Ik heb een jonger zusje. Drie jaar jonger is ze. Ik weet hoe ze heet, maar dan houd het eigenlijk ver op. Mijn zusje heeft er zelf voor gekozen om het kontakt met ons te verbreken. Niet alleen met ons, maar ook met mijn ouders. Waarom? dat weten we tot op de dag van vandaag eigenlijk nog niet. Ze is nog op onze bruiloft geweest, tien jaar geleden. Daarna heb ik ze nog een enkele keer gezien bij mijn ouders. Een paar weken voor Gijs werd geboren, heeft ze echter besloten geen kontakt meer te willen. Ze weet dus niet eens dat ze tante is geworden van twee neefjes en twee nichtjes. Maar misschien ben ik ook wel tante geworden, het zou allemaal kunnen.
De deur staat altijd voor haar open, de eerste stap zal echter wel vanuit haar kant moeten komen. Ik heb me er bij neergelegd en vind het zo wel best. Het kostte me teveel om steeds weer opnieuw gekwetst te worden. We zijn te verschillend en leven een totaal ander leven. Jammer dat daardoor het kontakt er niet meer is. Helaas gaat het kontakt met mijn zwager en schoonzus ook die kant op. Zij hechten waarde aan andere dingen. Staan totaal anders in het leven dan wij. Het kontakt helemaal verbreken zullen we nooit doen, dat zit niet in Bart zijn karakter, maar het kontakt dat er is, is minimaal. De interesse in ons leven is er niet, alleen de interesse in hun eigen leven. We zijn afstandelijker naar ze geworden, daarvoor zijn we te vaak gekwetst of niet begrepen. Maar daardoor is het kontakt alleen nog verder geminimaliseerd. Iedere keer dat we elkaar zien, wordt dit opnieuw bevestigd.
Ik heb hier soms weleens moeite mee. Als ik een vriendin hoor vertellen dat ze met haar ouders,broer en schoonzus een weekendje weg zijn geweest, dat haar kinderen regelmatig gaan logeren bij hun oom en tante, dat ze een dagje weg gaan met zijn allen. Zomaar op de koffie bij elkaar. Een dagje gaan winkelen, met je schoonzus naar een concert. Gewoon elkaar helpen als het nodig is. Eigenlijk gewoon het betrokken zijn bij elkaar.
Jezelf kunnen en mogen zijn en daarom gewaardeerd worden. Belangstelling hebben voor elkaar in plaats van neerbuigend te zijn. Oprecht en gemeend interesse tonen. Op de juiste momenten attent zijn, even een telefoontje op moeilijke momenten. Helaas zit het er niet in. Misschien zijn mijn verwachtingen wel te hoog gespannen. Maar ik mis zo'n zusje, had dit maar wat graag met haar gedeeld. Helaas mis ik ook zo'n schoonzus, met wie ik had gehoopt een beter kontakt te krijgen door de komst van de kinderen van beider zeide. Zelfs door Daan is het kontakt niet verbeterd. Je zou denken dat je met je zorgen juist bij je familie terecht kan, maar jammer genoeg werkt het niet zo. Als ik al eens iets vertel, krijg ik een gevoel van 'daar komt ze weer aan met haar verhaal'. Ongeïnteresseerd, misschien zelfs wel geïrriteerd. Geen oprecht en meelevend kontakt. Belangstelling voor elkaar, ook als het anders gaat en je niet weet hoe er mee om te gaan. Het zit er niet in, het zal er ook niet in komen te zitten. Daarvoor is er teveel gebeurd of misschien wel niet gebeurd.
Gelukkig heb ik een hele lieve vriendin. Mijn allerbeste vriendin al sinds we elkaar leerden kennen op school in 1997.Ondanks dat we elkaar niet vaak en regelmatig zien, weet ik dat ik altijd bij haar terecht kan. Zij heeft samen met mij al zoveel meegemaakt, wij delen zoveel mooie en verdrietige herinneringen. Onze band is sterk en ik zie haar als een zus. Ook het kontakt met mijn lieve, kleine nichtje is geweldig. We bellen elkaar om te vragen hoe het gaat, we vragen elkaar om advies, we kunnen bij elkaar terecht voor hulp. Haar kinderen voelen zich thuis bij ons, net zoals onze kinderen zich bij hun prettig voelen. We zien elkaar regelmatig, spelen een spelletje, kletsen bij en zien elkaars kinderen zo opgroeien. En ook zij is als een zusje voor mij. Zij geven mij het gevoel dat ik zo graag met mijn zus of schoonzus had willen delen. Natuurlijk heb ik ook lieve vriendinnen, waarvan ik weet dat ik bij hun terecht kan. Die Daan zien zoals wij hem zien. Niet anders dan hun eigen kinderen. Daan is een van hen op zijn eigen bijzondere manier. Door mijn lieve vriendin, mijn lieve,kleine nichtje en deze vriendinnen voel ik me gewaardeerd, ben ik trots op wie ik ben en weet ik dat het niet aan mij ligt..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten