Jij mag op mijn kamer komen...

Het is nog erg donker en koud als iemand op mijn hoofd tikt en 'opzij' roept. Het duurt even voor het tot me doordringt en na nog een paar duwen in mijn rug en nog een keer het vriendelijke, dringende verzoek van 'opzij', weet ik het. Daan staat naast ons bed en wil erbij komen liggen. Alle knuffels die hij kan dragen, heeft hij bij zich. Als hij zich met zijn beer, tuut, tijger, poes en hond lekker tussen ons in heeft genesteld, draait hij zich op zijn zij. Neus aan neus liggen we daar in het donker, diep onder de dekens. Ik aai hem door zijn haar en zeg dat hij nog even moet gaan slapen. Met zijn tuut in zijn mond, zegt hij, 'kamer komen'. Dat is net een beetje teveel gevraagd van mijn hersenen zo in de vroege ochtend. 'Kamer komen' blijft hij echter herhalen. Dus ik pieker wat hij toch bedoeld. Dan ineens valt het kwartje. Ik mag op zijn kamer komen! Een warm en blij gevoel vult zich in mij, wat ben ik trots op hem en wat houd ik toch veel van ons bijzondere mannetje!! 'Jij mag ook op mijn kamer komen' zeg ik tegen hem en geef hem een dikke kus.

Maar wat voor ons zo begrijpend is, is voor iemand buiten ons gezin maar een vreemde opmerking. Wat bedoelt hij daar nou mee? Waarom ben ik er zo blij mee en maakt het me zo trots? Om dat uit te leggen gaan we even een tijdje terug en komen we bij Juul. Zij is eigenlijk de bedenker van dit alles en heeft ervoor gezorgd dat deze zin een speciaal plekje heeft binnen ons gezin.

Alweer een hele tijd geleden was ik Juul aan het aankleden. We hadden samen pret, ze had mooie kleren uit mogen kiezen en ik knuffelde ze eens goed. Ons lieve meisje. Juul knuffelde eens even stevig terug, wat een heerlijk moment was dat. En ineens zei ze, uit zichzelf, de inmiddels voor ons legendarische woorden 'jij mag wel op mijn kamer komen.' Ik begreep eigenlijk niet wat ze nu precies zei, dus vroeg haar het nog eens te zeggen. En weer zei ze luid en duidelijk 'jij mag WEL op mijn kamer komen.' Toen viel het kwartje bij mij. Vooral omdat ze de nadruk nu op het woordje WEL had gelegd. Ik vind jou ook erg lief zei ik tegen haar, maar ze keek me alleen verbaasd aan. Mama vindt jou lief, zei ik nogeens, maar pas toen ik zei dat ze ook op mijn kamer mocht komen, verscheen er een lach op haar snoetje.

Vanaf toen wordt deze zin regelmatig gebruikt. Waarschijnlijk is Gijs de aanstichter geweest van dit alles, want als een van zijn zussen of zijn broer weer eens per ongeluk een bouwwerk op zijn kamer had gesloopt, werd er boos geroepen 'jij mag niet meer op mijn kamer komen.' Gevolgd door een hard dichtslaande deur. Ook Juul heeft zich deze zin al snel toegeeïgend en gebruikt hem ook als chantagemiddel. Als we vragen of ze iets wil opruimen ondanks dat ze er geen zin in heeft, wordt deze zin triomfantelijk gezegd in de hoop dat we er zo van schrikken dat ze toch niet op hoeft te ruimen. Helaas voor Juul zijn wij er eigenlijk nooit van onder de indruk.

Inmiddels is er dus ook een positieve variant van, je mag WEL op haar kamer komen. Het is een ontzetten belangrijk iets, we moeten ons dan ook heel, heel, heel erg vereerd voelen als ze deze zin met ons deelt. Tegelijkertijd komt het wel erg schattig en lief uit haar mond en voelen we ons ook echt vereerd dat ze via deze manier haar gevoelens laat blijken. En nu heeft Daan dit ook opgepikt. Ik hoop dat ik zo nog jaren op hun kamers mag komen, zij mogen in ieder geval wel op onze kamer blijven komen. Wat zeg ik, ze mogen in het hele huis komen!