Lobbus en Daan

Een leven met Daan is een leven vol verassingen, onverwachte wendingen en niks is zeker. We zouden moeten leven van dag tot dag. Helaas kan de een dit beter dan de ander en ik ben er nu nog niet zo goed in, alhoewel het al wel steeds beter gaat. In ieder geval laat Daan ons steeds weer versteld staan. Zo ook vandaag weer.

Gijs vierde vandaag zijn zevende verjaardag en mocht op school trakteren. Daarom zou Bart hem wegbrengen en hoefde dus niet al te vroeg de deur uit. We konden rustig aan doen. Iedereen was aangekleed en dus ging de hele familie naar beneden. Ik ging het ontbijt verzorgen en Bart zou onze honden uit gaan laten. Na een minuut of tien kwam er ineens een telefoontje van Bart. Of ik snel kon komen, want het ging niet goed met Lobbus. Onze trouwe hond van bijna twaalf jaar oud, was midden op straat in elkaar gezakt en lag te rollen en te stuiptrekken. Hij kwijlde en zijn blik in zijn ogen was vooral erg zielig en hulpeloos. We hebben hem gekalmeerd en uiteindelijk heeft Bart hem verder naar huis gedragen. Daar hebben we hem op zijn kussen gelegd om te kijken hoe hij zou reageren.

Ondertussen was het erg hectisch en druk. Gijs moest zich klaarmaken om te gaan, Daan stond te springen en rende hyperdehyper door het huis, want papa was nog thuis en dat klopte niet met het dagprogramma van alledag. Pleun jengelde en wilde alleen opgetild en rondgedragen worden en Juul had besloten om zich te gaan verkleden en had de mand even omgegooid.

In deze hectiek moest ik de dierenarts bellen. Bart zat bij Lobbus om hem te kalmeren en ervoor te zorgen dat hij niet op stond en dus weer tegen de grond viel en ging rollen. Tot mijn verbazing was Daan het enige kind dat bij onze hond ging zitten. Hij aaide Lobbus en bleef er rustig en kalm naast zitten. Ik was erg verbaasd, Daan negeert onze honden eigenlijk altijd. Hij doet ermee aan, omdat ze ook in huis rondlopen, maar aaien of aanraken doet hij eigenlijk nooit. Hij loopt er het liefste omheen en maakt geen lichamelijk kontakt. Ik stond er versteld van dat Daan feilloos oppikte dat de situatie ernstig was en dat Lobbus gekalmeerd moest worden. Dat papa en mama verdrietig waren en niet wisten wat te doen. Het mooie van dit alles was eigenlijk nog wel dat ook Lobbus er rustiger van werd.

Uiteindelijk is Bart met Lobbus naar de dierenarts geweest. Lobbus heeft een hersenbloeding gehad bij zijn evenwichtsorgaan. Hij heeft twee spuiten gekregen en strompelt nu zo af en toe uit zijn mand. Hij zwalkt nog wel van links naar rechts, alsof hij iets te diep in het glaasje heeft gekeken, maar het ongecontroleerd rollen is voorbij. Nu is het afwachten hoe hij zal herstellen en of de spuiten hebben geholpen. We moeten morgen duidelijk verbetering zien, zo niet dan is het goed mis in zijn hersenen en zullen we de moeilijke beslissing moeten nemen om hem in te laten slapen. Zover is het nu nog niet, we hopen op een voorspoedig herstel voor onze trouwe viervoeter.



02-04-2011: Donderdagavond 21.30 uur hebben wij onze trouwe viervoeter helaas in moeten laten slapen. Het gemis is enorm groot, maar we weten dat dit de beste keus voor Lobbus was.
Hieronder een gedicht wat ik van een vriendin heb gekregen en erg goed verwoord wat wij voelen...

Als 2 grote bruine ogen je vragen,
"help me", ik voel me niet zo fijn.
Mag je dan, omdat je voelt dit is het einde,
egoÏstisch zijn?

Als je van de dokter hoort, "dit komt nooit meer goed",
en hij krijgt steeds meer pijn.
Mag je dan, omdat je hem niet wil missen, egoÏstisch zijn?

Als 2 lieve bruine ogen zich sluiten gaan voorgoed,
en je zonder hem naar huis toe moet.
Met de riem in je hand en een hart vol pijn,
nee, ik mag niet egoÏstisch zijn!

Maanden van hem genoten
elke dag was het een feest
en in al die fijne maanden,
is hijzelf nooit egoÏstisch geweest!

Moeten is dwang

Eigenlijk zou ik nog moeten strijken en moeten stofzuigen en de vloer kan ook wel een dweilbeurtje gebruiken. Om nog maar niet te spreken over mijn badkamer die al weken roept om een grondige poetsbeurt. Ik moet nog snoepzakken maken voor Gijs zijn kinderfeestje, de fotopuzzeltocht in elkaar zetten. De schuur moet opgeruimd worden en er moet vooral veel zooi weg.  Alle kleren die Juul gesorteerd heeft om [b]niet[/b] aan te doen en dus zelf terug in haar kast heeft gepropt, moeten weer netjes opgevouwen en opgehangen in haar kast. Daarna kan ik de kast van Pleun ook nog doen, want grote zuslief vond het nodig om ook daar haar kledingkeuze verder uit te werken, maar dan voor Pleun. Het eten moet gekookt worden, de boodschappen gedaan en niet te vergeten daarna moet ik ze ook weer opruimen. Mijn ramen zien er niet uit en ik kan amper meer naar buiten kijken, gelukkig schijnt vandaag de zon niet, dus valt dat niet zo op. Maar eigenlijk moeten die dus ook hoognodig gezeemd worden.  Bedden verschonen, opdekken en boven alles luchten. De auto ontdoen van alle koekkruimels, snoeppapiertjes en kijken of ik de oorzaak van die stinklucht kan vinden. Zal waarschijnlijk wel een half opgegeten appel of eierkoek zijn, die nog net niet uit zichzelf wegloopt. Weggemoffeld in een vakje van een portier of onder de zitting van een stoelverhoger.

Maar dit alles wat zou moeten doe ik niet. Ik heb namelijk laatst ergens gelezen dat je eigenlijk 'ik wil' in plaats van 'ik moet' voor iets moet plaatsen. Dus ik zou graag willen dat mijn huis gestofzuigd wordt en gedweild. De stapel was weggestreken, de kledingkasten van Juul en Pleun weer netjes in orde gemaakt, boodschappen gedaan en opgeruimd natuurlijk. De schuur weer begaanbaar en overzichtelijk. Eten gekookt voor vanavond. En mijn auto weer zo blinkend schoon, alsof het een nieuwe auto is....Heel vervelend, maar ik kan echt nergens 'ik wil' voor zetten.
Is er misschien iemand die dat wel kan of zich daar toe geroepen voelt? Ik ben natuurlijk ook de beroerdste niet. Ik zal dan de fotopuzzeltocht voor Gijs uitwerken en de snoepzakken maak ik ook wel. Dus bij deze:
WIE BIED ZICH AAN?


Niet met zijn allen tegelijk en ook niet voordringen natuurlijk!

'Niet'

'Kom Daan, we gaan naar school.' 'Niet'. klinkt er vanuit de woonkamer. Niet? Daan staat altijd te springen om naar school te gaan. Dus ik kan zijn 'niet' zo gauw niet plaatsen. Ik probeer het nog een keer. 'Kom Daan, we gaan naar school.' Ik voeg er aan toe dat we eerst Gijs weg gaan brengen en dan Daan. Langzaam komt hij richting de gang gelopen. Ik sta klaar met zijn jas. Hij schudt zijn hoofd en zeg nogmaals luid en duidelijk 'niet'.

Aangezien Daan geen 'nee' zegt, gebruikt hij het woordje 'niet' om duidelijk te maken dat hij iets niet wil, iets niet lust, iets niet leuk vindt, het ergens niet mee eens is, om zijn ongenoegen te uiten of gewoon om te laten merken dat hij ook een mening heeft. Daan zijn 'niet' betekent erg veel. Het is maar net in welke situatie hij hem gebruikt, maar een ding is zeker Daan zijn 'niet' is voor hem gelijk aan 'nee'. Ik doe hem zijn jas aan, hij laat het gelaten toe. Alsof hij het gevoel heeft dat zijn mening niet belangrijk is voor hem. Ik weet als hij eenmaal op school is, hij het vaak wel naar zijn zin heeft. Het zal wel een momentopname zijn, maar echt lekker zit het me niet.

'Mama thuis', vraagt Daan aan mij. Ik geef hem een bevestigend antwoord. 'Mij ook', zegt hij. 'Mij, mama blijven'. Hij kijkt me hoopvol aan. Wat moet ik nu doen? Zal ik hem zomaar een dagje thuis laten? Ik weet echter al dat Daan niet zomaar van de dagjes thuis is. Hij mist zijn structuur, zijn programma en loopt na een half uur al dralend achter me aan, voor een nieuw werkje. Hopend dat ik toevallig weet hoe zijn programma er op school uit ziet. Ik weet ook dat Daan niet om kan gaan met eenmalige momenten. Een keer is voor hem niet duidelijk, de volgende keer moet dan ook weer en die keer daarop en daarop. Tot het einde zoek is. Daan neemt geen genoegen met een keertje thuis blijven, maar maakt daar meteen een nieuwe gewoonte van.

Toch sta ik daar vol met twijfels. Ik zie zijn hoopvolle oogjes, ik voel me schuldig en het maakt me verdrietig om hem weg te brengen. Hij geeft op zijn manier duidelijk aan dat er iets aan de hand is. Ik kan hier niet zomaar aan voorbij gaan. Wat zou ik graag willen dat hij op dit moment kan vertellen waarom hij thuis wil blijven. Wil hij voor de gezelligheid thuis zijn? Heeft hij even behoefte aan extra aandacht van mama? Vindt hij het niet leuk in de taxi? Of op school? Heeft hij gewoon een baaldag of is hij misschien ziek? Is er iets gebeurd in de taxi of op school? Is hij jaloers op Juul en Pleun die wel thuis blijven? Veel vragen en zo weinig antwoorden. Ik kan alleen maar denken wat Daan duidelijk probeert te maken. Ik interpreteer zijn houding, zijn blik in zijn ogen, zijn 'niet' op mijn eigen manier, met mijn gevoelens en geef daar een draai aan waarvan ik denk dat Daan datgene bedoelt en voelt en probeert te vertellen. Maar of dat ook daadwerkelijk zo is. Degene die me dat kan vertellen, zit inmiddels in de auto met zijn pop en tuut. Maar ik blijf met een vervelend, knagend gevoel achter.

Verliefd

Zucht...............onze zoon is verliefd. Al een tijdje hoor en het is meteen serieus. Het is dik 'aan' zeg maar. We hadden al wel een vermoeden, want de naam Isa viel wel vrij vaak, maar sinds zijn bekentenis weten we dat het een erg serieuze zaak is. Ze zijn al verliefd vanaf het begin van dit schooljaar. Een hele tijd dus.

Isa en Gijs, Gijs en Isa. Ze is het helemaal. Ze is zo lief en grappig. En het allerbelangrijkste is toch wel dat je zo leuk 'paardje' kunt spelen met haar. Huh??? Dat behoeft even de nodige uitleg. Als ik vervolgens hoor dat Isa 'paard' is en op haar handen en knieën door huis kruipt met Gijs op haar rug die 'hop,hop' roept, weet ik dat dit echte liefde is.

Gelukkig is onze zoon pas zes, nou ja bijna zeven. Dus over het schoonmoederschap hoef ik me (nog) niet al te druk te maken. Gelukzalig zitten ze met zijn tweeën naast elkaar op de bank. 'Mama', zegt Gijs, 'je raadt nooit op wie ik verliefd ben.' 'Toch niet op Isa?' vraag ik, terwijl ik het antwoord al wel kan raden. Beide kijken elkaar nog eens verliefd aan. 'Jawel en ze is ook op mij verliefd.' Wat heerlijk om op die leeftijd verliefd te zijn en wat heerlijk om als mama hier in mee te mogen delen.

Dat de liefde erg groot is, blijkt vervolgens uit zijn lijst van opgesomde vriendjes en vriendinnetjes die op zijn kinderfeestje mogen komen. 'Ben je niet iemand vergeten?' vraag ik nog voor de zekerheid. Isa staat namelijk niet op de zeer belangrijke lijst. 'Nee, wie dan?' 'Isa, misschien.'
Hij zucht.....'oja en Isa mag ook komen.'

Tja, verliefd zijn valt nog niet zo mee.

Glazen bol

Vroeger, toen je poep nog met een lange 'oe' schreef, toen ik nog een klein meisje was. Een klein Claudiaatje. Toen had ik altijd een speciale wens. Ik zal vast nog wel meer speciale wensen hebben gehad, maar deze is me altijd bij gebleven. Ik wilde als kind graag in de toekomst kunnen kijken.

Wat had ik toen graag een bol gehad om in te kijken en te kunnen zien wat me te wachten stond. Zo leek het me wel makkelijk om te weten of ik rijk zou worden, misschien wel een prinses. Of ik zou trouwen met een prins misschien en wanneer de bruiloft plaats zou vinden, hoe mijn huis eruit zou zien en waar ik zou gaan wonen. Hoeveel kinderen ik zou krijgen. En ook niet onbelangrijk of het jongens of meisjes zouden worden. Verder leek het me ook wel handig om te weten wanneer ik dood zou gaan, dan zou ik er in ieder geval voor kunnen zorgen dat wat ik wilde doen, ik allemaal had gedaan. Het leek me vooral erg handig. Stel dat er iemand zou inbreken in ons huis, dan kon de politie alvast binnen gaan staan, konden ze de dief meteen meenemen, dat had ik dan mooi in mijn glazen bol kunnen zien. Zo was ik altijd goed voorbereid en zou ik nooit voor verrassingen komen te staan.

Het is maar goed dat ik nooit een glazen bol heb gekregen van mijn ouders. Ze hadden hem vast terug moeten brengen met de mededeling dat hij stuk was.Dat de bol niet werkte zoals ik had gedacht dat hij zou werken. Dat ik een hele andere toekomst zag, dan die ik eigenlijk voor ogen had. Waarschijnlijk had het oude vrouwtje dan gezegd dat de garantietijd al ver verstreken was, als ze dat oude vrouwtje nog hadden kunnen vinden, want een kermis trekt nu eenmaal verder.

Ik ben blij dat ik niet in de toekomst heb kunnen kijken, het is maar goed dat je niet weet wat je te wachten staat. Je stapt er zo het meest blanco in en moet er zelf de kleur aan geven. Je moet roeien met de riemen die je hebt, er zelf iets van maken. Levenslessen heb je nodig in je leven, ze maken je tot de persoon die je bent. Het leert je iets over jezelf. Je houdt er mooie herinneringen aan over, maar ook herinneringen die je ver weg stopt en het liefst wil vergeten. En ondanks dat er dingen zijn die je anders had willen doen, zijn deze levenslessen wel van belang. Het geeft je leven jus, het gevoel dat je leeft en dat niks vanzelf aan komt waaien. Dat je er zelf iets van moet maken.

Als ik in de toekomst kon kijken, had ik niet alleen het geluk, de fijne momenten en het verdere verloop van mijn leven geweten. Ik kon ook al het verdriet zien en voelen, van alle verdrietige momenten die nog zouden komen. Ik had de zorgen van de toekomst nu ook al geweten en me daar ook weer zorgen over moeten maken. Ik zou dingen zien, die ik helemaal nog niet zou willen zien. Ik had de druk gevoeld om alles uit het leven te moeten halen, voordat mijn tijd van gaan was gekomen. En die tijd die komt toch altijd te vroeg, zelfs als je het van te voren zou weten. Ik ben blij dat ik niet in de toekomst heb kunnen kijken, dan had ik misschien wel andere keuzes gemaakt, maar was ik nu niet geworden wie ik ben. Had ik nu niet bereikt, wat ik nu heb bereikt en had ik dit alles moeten missen. Daar kan ik me niks bij voorstellen, dit hoort gewoon bij mij. De mooie momenten, maar ook de zwaardere periodes.

Als kind, denk je natuurlijk ook alleen maar aan de mooie momenten van het leven. Je denkt dan niet aan een leven met zorgen, verdriet en zware momenten. Ik denk dat ik eigenlijk op zoek was naar een 'leuke-dingen-uit-de-toekomst-glazen-bol'. Maar die waren vast helemaal uitverkocht.

Zorgen

Zorgen heb je in alle soorten en maten. In alle mogelijk vormen en je hebt ze wel of je hebt ze niet. Maar ik moet de eerste nog tegenkomen die eerlijk kan antwoorden dat hij helemaal geen zorgen heeft. Dus zorgen heb je altijd wel. Al is het maar een klein beetje. Wat voor de ene persoon een zorg is, is voor de ander een lachertje, een eitje. En wat voor een ander een zorg is die onontkomelijk lijkt, is voor zijn medemens misschien de normaalste zaak van de wereld. Kortom zorgen zijn er in vele soorten en gradaties. Hoe iemand ermee omgaat, bepaalt de persoon on kwestie die de zorgen heeft. Ik ben er echter wel van overtuigd dat je zorgen krijgt die je aankan. Zorgen die je wel het gevoel geven dat je er net niet helemaal aan onderdoor gaat, maar waar je uiteindelijk wel sterker uitkomt. Ook al lijkt het op dat moment niet zo.

Ook wij kennen binnen ons gezin diverse soorten zorgen. Al zijn het alleen maar de Daan-zorgen, zelfs die hebben we in diverse soorten. We hebben kleine zorgen, grote zorgen. Belangrijke zorgen, onbelangrijke zorgen. Zorgen waar we zelf iets aan kunnen doen, zorgen waar we zelf geen grip op hebben. Zorgen die heel lang duren en steeds aanwezig zijn of zorgen die redelijk eenvoudig op te lossen zijn. Erg veel keus dus wat zorgen betreft.

Nu hebben we natuurlijk ook nog de zorgen rond de andere drie kinderen. Gaat Gijs zijn zwemdiploma ooit wel halen? Vindt hij het leuk op school of zit hem iets dwars, want hij is zo stil? Mag hij alleen buiten spelen en alleen naar de speeltuin? Werken Juul haar oren wel zoals ze moeten werken? Vragen we niet teveel van onze twee-jarige peuterpuber? Waarom slaapt ze zo slecht? Is het een pittige tante of probeert ze ons iets anders duidelijk te maken? En Pleun? Genieten we wel genoeg van onze laatste baby? Verwennen we haar niet teveel? Zal zij ook zo'n pittige tante worden net als haar zus en zoja, kunnen we dat nu misschien nog een beetje bijsturen?

Hoe brengen we ze de juiste waarden en normen bij? Hoe leren we ze om op een goede manier met Daan om te gaan? Waar ligt de grens van hun verantwoordelijkheidsgevoel? Hoeveel mogen we van ze verwachten? Doen we het wel goed qua opvoeding? Geven we zelf wel het goede voorbeeld? Hoe leren we ze om te gaan met slechte mensen? Met tegenslagen in het leven?  Hoe maken we ze weerbaar voor de maatschappij? Natuurlijk gelden deze laatste zorgen voor al onze kinderen en we kunnen ons er zo gek mee maken als we zelf willen...

Laatst hebben we echter iets meegemaakt, waardoor we een andere kijk hebben gekregen op de zorgen voor later. Hoe gaat dat later, als ze op de uitgaansleeftijd komen? Vechtpartijen, comazuipen, drugshandel, drugsgebruik,verkrachting, loverboys, spijbelen, ontgroeningen. Ik denk dat wij tegen die tijd gaan verhuizen. Dat we ergens op een Noors eiland een camping beginnen ofzo. Maar dat zou wel erg makkelijk zijn en natuurlijk weet ik ook wel dat het zo niet zal gaan. Maar die zorgen hebben we dan, gelukkig, weer niet voor Daan. Bij Daan hebben we later nog een aardige vinger in de pap te roeren. Die kunnen we nog het idee geven dat hij zelf beslist en keuzes maakt, terwijl wij hem toch die richting in hebben gestuurd of gepraat. Daar hebben we  nog controle over de keuzes die hij maakt in zijn leven, En zijn wij medebepalend hoe zijn leven verloopt. Maar bij onze andere kinderen werkt het net even anders. 'Ze' zeggen dat je daarin meegroeit. Dat je meegroeit in het ouder worden van je kinderen en dus in het ouder worden van jezelf. Daar zal ik dan maar op moeten vertrouwen. En zoals 'ze' ook altijd zeggen....alles komt goed. Laten we het daar dan maar op houden.

Logeerpartijtje

Vorige week was het vakantie. Carnavalsvakantie. En vakantie betekent ook logeertijd. Vaak bij oma en opa, maar ik probeer ook vaak een vriendje of vriendinnetje van Gijs uit te nodigen. En dit keer kwam Wessel logeren. De heren hadden er zin in, er was tijdens de carnaval al uitgebreid over gesproken en de tijd kon niet vlug genoeg gaan. Gijs ging eerst bij Wessel spelen, eten en daarna nog naar de zwemles en toen was het dan eindelijk donderdagavond en kon het feestje beginnen. Ze hebben heerlijk samen gespeeld, eigenlijk zoals broertjes dat horen te doen. En dat maakt het ook meteen een beetje dubbel, want Wessel is van dezelfde leeftijd als Daan en zo had het dus ook kunnen zijn. Die gedacht komt altijd even in me op, als ik ze samen zie spelen. Gelukkig kan ik hem ook snel weer wegduwen, want met 'wat als'-denken, schiet je helemaal niks mee op.

Daan ging de volgende dag gewoon naar zijn school, werd opgehaald met de taxi. Wessel fronste even zijn wenkbrauwen, checkte of ik dan wel thuis bleef en speelde weer verder. De heren hebben met scheerschuim gespeeld, de hele tafel werd door hun beide en zuslief geboend en ingesmeerd. Heerlijk gevoel en wat ruikt je huis EN tafel daarna heerlijk fris. Daarna stond een vlabad op de planning. Dit hadden we al vaker besproken, maar het is toch echt leuker om dat samen met een vriendje of vriendinnetje te doen. Dus afspoelen in bad en laat de vla maar komen. Vla is erg goed voor je haar, het gaat er mooi van glanzen en je huid wordt er ook zo lekker zacht van. Vooral dubbelvla, die werkt dubbel zo goed. Wat een lol hebben we gehad.

Later die dag zitten we aan de lunch. Wessel merkte ineens op dat 'hij' weg was. Daan werd gemist. Na mijn uitleg dat Daan zijn school gewoon open was, want dat Daan op een speciale school zat, vond Gijs het wel zo netjes om uit te leggen waarom Daan naar een speciale school gaat. Wat was ik trots op ons mannetje. Zo stuntelig als hij het vertelde, begreep ik zijn boodschap helemaal. Hij vertelde het precies zoals we het aan hem hadden uitgelegd en het was dan ook duidelijk dat hij snapte wat er met Daan aan de hand is. Voor Wessel echter riep het nog meer vraagtekens op. Ik zag zijn gezicht steeds vragender worden. Een hoofd dat een andere leeftijd heeft dan je lijf?? Huh?? Hersenen?? In je hoofd?? Wat was dat voor een vreemde familie? Heb ik dat ook? Na mijn uitleg snapte hij het al beter. Maar op mijn verhaal dat Daan net zo oud was als hijzelf, eigenlijk zelfs nog ouder, was de geloofwaardigheid van mijn verhaal ver beneden peil gezakt. Echt? Niet! Nee, Daan is echt niet ouder. Dat kon niet waar zijn, daar klopte niks van. Ik maakte vast een grapje. Ondanks dat Daan dus gewoon Daan voor hem is, merkte hij toch dat Daan andere dingen doet dan een vijfjarige doet.

Het was heerlijk om dit gesprek te voeren, om te merken dat hij niet anders of vreemd naar Daan keek. Dat Daan gewoon Daan was, die Daan-dingen doet. Niks meer niks minder. Hopelijk blijft zijn beeld van Daan zo, daar kunnen veel volwassenen nog een voorbeeld aan nemen!!