'Niet'

'Kom Daan, we gaan naar school.' 'Niet'. klinkt er vanuit de woonkamer. Niet? Daan staat altijd te springen om naar school te gaan. Dus ik kan zijn 'niet' zo gauw niet plaatsen. Ik probeer het nog een keer. 'Kom Daan, we gaan naar school.' Ik voeg er aan toe dat we eerst Gijs weg gaan brengen en dan Daan. Langzaam komt hij richting de gang gelopen. Ik sta klaar met zijn jas. Hij schudt zijn hoofd en zeg nogmaals luid en duidelijk 'niet'.

Aangezien Daan geen 'nee' zegt, gebruikt hij het woordje 'niet' om duidelijk te maken dat hij iets niet wil, iets niet lust, iets niet leuk vindt, het ergens niet mee eens is, om zijn ongenoegen te uiten of gewoon om te laten merken dat hij ook een mening heeft. Daan zijn 'niet' betekent erg veel. Het is maar net in welke situatie hij hem gebruikt, maar een ding is zeker Daan zijn 'niet' is voor hem gelijk aan 'nee'. Ik doe hem zijn jas aan, hij laat het gelaten toe. Alsof hij het gevoel heeft dat zijn mening niet belangrijk is voor hem. Ik weet als hij eenmaal op school is, hij het vaak wel naar zijn zin heeft. Het zal wel een momentopname zijn, maar echt lekker zit het me niet.

'Mama thuis', vraagt Daan aan mij. Ik geef hem een bevestigend antwoord. 'Mij ook', zegt hij. 'Mij, mama blijven'. Hij kijkt me hoopvol aan. Wat moet ik nu doen? Zal ik hem zomaar een dagje thuis laten? Ik weet echter al dat Daan niet zomaar van de dagjes thuis is. Hij mist zijn structuur, zijn programma en loopt na een half uur al dralend achter me aan, voor een nieuw werkje. Hopend dat ik toevallig weet hoe zijn programma er op school uit ziet. Ik weet ook dat Daan niet om kan gaan met eenmalige momenten. Een keer is voor hem niet duidelijk, de volgende keer moet dan ook weer en die keer daarop en daarop. Tot het einde zoek is. Daan neemt geen genoegen met een keertje thuis blijven, maar maakt daar meteen een nieuwe gewoonte van.

Toch sta ik daar vol met twijfels. Ik zie zijn hoopvolle oogjes, ik voel me schuldig en het maakt me verdrietig om hem weg te brengen. Hij geeft op zijn manier duidelijk aan dat er iets aan de hand is. Ik kan hier niet zomaar aan voorbij gaan. Wat zou ik graag willen dat hij op dit moment kan vertellen waarom hij thuis wil blijven. Wil hij voor de gezelligheid thuis zijn? Heeft hij even behoefte aan extra aandacht van mama? Vindt hij het niet leuk in de taxi? Of op school? Heeft hij gewoon een baaldag of is hij misschien ziek? Is er iets gebeurd in de taxi of op school? Is hij jaloers op Juul en Pleun die wel thuis blijven? Veel vragen en zo weinig antwoorden. Ik kan alleen maar denken wat Daan duidelijk probeert te maken. Ik interpreteer zijn houding, zijn blik in zijn ogen, zijn 'niet' op mijn eigen manier, met mijn gevoelens en geef daar een draai aan waarvan ik denk dat Daan datgene bedoelt en voelt en probeert te vertellen. Maar of dat ook daadwerkelijk zo is. Degene die me dat kan vertellen, zit inmiddels in de auto met zijn pop en tuut. Maar ik blijf met een vervelend, knagend gevoel achter.