Zorgen

Zorgen heb je in alle soorten en maten. In alle mogelijk vormen en je hebt ze wel of je hebt ze niet. Maar ik moet de eerste nog tegenkomen die eerlijk kan antwoorden dat hij helemaal geen zorgen heeft. Dus zorgen heb je altijd wel. Al is het maar een klein beetje. Wat voor de ene persoon een zorg is, is voor de ander een lachertje, een eitje. En wat voor een ander een zorg is die onontkomelijk lijkt, is voor zijn medemens misschien de normaalste zaak van de wereld. Kortom zorgen zijn er in vele soorten en gradaties. Hoe iemand ermee omgaat, bepaalt de persoon on kwestie die de zorgen heeft. Ik ben er echter wel van overtuigd dat je zorgen krijgt die je aankan. Zorgen die je wel het gevoel geven dat je er net niet helemaal aan onderdoor gaat, maar waar je uiteindelijk wel sterker uitkomt. Ook al lijkt het op dat moment niet zo.

Ook wij kennen binnen ons gezin diverse soorten zorgen. Al zijn het alleen maar de Daan-zorgen, zelfs die hebben we in diverse soorten. We hebben kleine zorgen, grote zorgen. Belangrijke zorgen, onbelangrijke zorgen. Zorgen waar we zelf iets aan kunnen doen, zorgen waar we zelf geen grip op hebben. Zorgen die heel lang duren en steeds aanwezig zijn of zorgen die redelijk eenvoudig op te lossen zijn. Erg veel keus dus wat zorgen betreft.

Nu hebben we natuurlijk ook nog de zorgen rond de andere drie kinderen. Gaat Gijs zijn zwemdiploma ooit wel halen? Vindt hij het leuk op school of zit hem iets dwars, want hij is zo stil? Mag hij alleen buiten spelen en alleen naar de speeltuin? Werken Juul haar oren wel zoals ze moeten werken? Vragen we niet teveel van onze twee-jarige peuterpuber? Waarom slaapt ze zo slecht? Is het een pittige tante of probeert ze ons iets anders duidelijk te maken? En Pleun? Genieten we wel genoeg van onze laatste baby? Verwennen we haar niet teveel? Zal zij ook zo'n pittige tante worden net als haar zus en zoja, kunnen we dat nu misschien nog een beetje bijsturen?

Hoe brengen we ze de juiste waarden en normen bij? Hoe leren we ze om op een goede manier met Daan om te gaan? Waar ligt de grens van hun verantwoordelijkheidsgevoel? Hoeveel mogen we van ze verwachten? Doen we het wel goed qua opvoeding? Geven we zelf wel het goede voorbeeld? Hoe leren we ze om te gaan met slechte mensen? Met tegenslagen in het leven?  Hoe maken we ze weerbaar voor de maatschappij? Natuurlijk gelden deze laatste zorgen voor al onze kinderen en we kunnen ons er zo gek mee maken als we zelf willen...

Laatst hebben we echter iets meegemaakt, waardoor we een andere kijk hebben gekregen op de zorgen voor later. Hoe gaat dat later, als ze op de uitgaansleeftijd komen? Vechtpartijen, comazuipen, drugshandel, drugsgebruik,verkrachting, loverboys, spijbelen, ontgroeningen. Ik denk dat wij tegen die tijd gaan verhuizen. Dat we ergens op een Noors eiland een camping beginnen ofzo. Maar dat zou wel erg makkelijk zijn en natuurlijk weet ik ook wel dat het zo niet zal gaan. Maar die zorgen hebben we dan, gelukkig, weer niet voor Daan. Bij Daan hebben we later nog een aardige vinger in de pap te roeren. Die kunnen we nog het idee geven dat hij zelf beslist en keuzes maakt, terwijl wij hem toch die richting in hebben gestuurd of gepraat. Daar hebben we  nog controle over de keuzes die hij maakt in zijn leven, En zijn wij medebepalend hoe zijn leven verloopt. Maar bij onze andere kinderen werkt het net even anders. 'Ze' zeggen dat je daarin meegroeit. Dat je meegroeit in het ouder worden van je kinderen en dus in het ouder worden van jezelf. Daar zal ik dan maar op moeten vertrouwen. En zoals 'ze' ook altijd zeggen....alles komt goed. Laten we het daar dan maar op houden.