Lobbus en Daan

Een leven met Daan is een leven vol verassingen, onverwachte wendingen en niks is zeker. We zouden moeten leven van dag tot dag. Helaas kan de een dit beter dan de ander en ik ben er nu nog niet zo goed in, alhoewel het al wel steeds beter gaat. In ieder geval laat Daan ons steeds weer versteld staan. Zo ook vandaag weer.

Gijs vierde vandaag zijn zevende verjaardag en mocht op school trakteren. Daarom zou Bart hem wegbrengen en hoefde dus niet al te vroeg de deur uit. We konden rustig aan doen. Iedereen was aangekleed en dus ging de hele familie naar beneden. Ik ging het ontbijt verzorgen en Bart zou onze honden uit gaan laten. Na een minuut of tien kwam er ineens een telefoontje van Bart. Of ik snel kon komen, want het ging niet goed met Lobbus. Onze trouwe hond van bijna twaalf jaar oud, was midden op straat in elkaar gezakt en lag te rollen en te stuiptrekken. Hij kwijlde en zijn blik in zijn ogen was vooral erg zielig en hulpeloos. We hebben hem gekalmeerd en uiteindelijk heeft Bart hem verder naar huis gedragen. Daar hebben we hem op zijn kussen gelegd om te kijken hoe hij zou reageren.

Ondertussen was het erg hectisch en druk. Gijs moest zich klaarmaken om te gaan, Daan stond te springen en rende hyperdehyper door het huis, want papa was nog thuis en dat klopte niet met het dagprogramma van alledag. Pleun jengelde en wilde alleen opgetild en rondgedragen worden en Juul had besloten om zich te gaan verkleden en had de mand even omgegooid.

In deze hectiek moest ik de dierenarts bellen. Bart zat bij Lobbus om hem te kalmeren en ervoor te zorgen dat hij niet op stond en dus weer tegen de grond viel en ging rollen. Tot mijn verbazing was Daan het enige kind dat bij onze hond ging zitten. Hij aaide Lobbus en bleef er rustig en kalm naast zitten. Ik was erg verbaasd, Daan negeert onze honden eigenlijk altijd. Hij doet ermee aan, omdat ze ook in huis rondlopen, maar aaien of aanraken doet hij eigenlijk nooit. Hij loopt er het liefste omheen en maakt geen lichamelijk kontakt. Ik stond er versteld van dat Daan feilloos oppikte dat de situatie ernstig was en dat Lobbus gekalmeerd moest worden. Dat papa en mama verdrietig waren en niet wisten wat te doen. Het mooie van dit alles was eigenlijk nog wel dat ook Lobbus er rustiger van werd.

Uiteindelijk is Bart met Lobbus naar de dierenarts geweest. Lobbus heeft een hersenbloeding gehad bij zijn evenwichtsorgaan. Hij heeft twee spuiten gekregen en strompelt nu zo af en toe uit zijn mand. Hij zwalkt nog wel van links naar rechts, alsof hij iets te diep in het glaasje heeft gekeken, maar het ongecontroleerd rollen is voorbij. Nu is het afwachten hoe hij zal herstellen en of de spuiten hebben geholpen. We moeten morgen duidelijk verbetering zien, zo niet dan is het goed mis in zijn hersenen en zullen we de moeilijke beslissing moeten nemen om hem in te laten slapen. Zover is het nu nog niet, we hopen op een voorspoedig herstel voor onze trouwe viervoeter.



02-04-2011: Donderdagavond 21.30 uur hebben wij onze trouwe viervoeter helaas in moeten laten slapen. Het gemis is enorm groot, maar we weten dat dit de beste keus voor Lobbus was.
Hieronder een gedicht wat ik van een vriendin heb gekregen en erg goed verwoord wat wij voelen...

Als 2 grote bruine ogen je vragen,
"help me", ik voel me niet zo fijn.
Mag je dan, omdat je voelt dit is het einde,
egoÏstisch zijn?

Als je van de dokter hoort, "dit komt nooit meer goed",
en hij krijgt steeds meer pijn.
Mag je dan, omdat je hem niet wil missen, egoÏstisch zijn?

Als 2 lieve bruine ogen zich sluiten gaan voorgoed,
en je zonder hem naar huis toe moet.
Met de riem in je hand en een hart vol pijn,
nee, ik mag niet egoÏstisch zijn!

Maanden van hem genoten
elke dag was het een feest
en in al die fijne maanden,
is hijzelf nooit egoÏstisch geweest!