Lobbus

Onze hond is dood. Nou en? Dat zullen sommige mensen vast denken. Maar het was wel mooi onze hond! Onze lieve, trouwe Lobbus. Onze allereerste hond, voor onze kinderen kwamen. Ons eerste kind zeg maar.

Alweer twaalf dagen geleden hebben we hem in laten slapen, omdat beter worden niet meer ging. Het was een dag met dubbele gevoelens. Eigenlijk was het namelijk een feestdag, Gijs werd die dag echt zeven jaar. Gelukkig hadden we het grote-mensen-feest al het weekend ervoor gevierd en op de dag zelf zou hij alleen nog trakteren op school. Maar toch, het is een dag en datum die je altijd bij zal blijven. Het zal vast ieder jaar terugkomen in de trant van 'weetje nog, vorig jaar...' en zo steeds weer. Al wordt het dan niet tegen Gijs gezegd, we zullen het vast tegen elkaar zeggen. En ondanks het feestgevoel, zal er ook altijd een herinnering van verdriet en gemis zijn.

Twaalf dagen later loop ik daar dan, met maar één hond over straat. Ik voel me raar en vreemd. Het voelt kaal, zo hoort het niet. Mijn lege hand zwiert wat op en neer. Ik stop hem in mijn jaszak. Maar dat loopt ook niet fijn. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met mijn lege hand moet doen, dus heb ik wisselend de riem in mijn ene en dan weer in mijn andere hand. Mensen die me niet kennen, weten niet beter en zien een vrouw die haar hond uitlaat. Voor mij voelt het echter niet compleet en leeg. Ik loop het rondje wat ik altijd loop en voor ik het heb uitgelopen, voel ik weer de tranen over mijn wangen rollen. Wat mis ik onze lieve hond!

Het is voor het eerst sinds die twaalf dagen dat ik niet meer iedere dag om hem moet huilen,dat ik naar zijn foto kan kijken en kan denken 'wat een geweldige hond was hij toch'. Dat ik met een normale stem kan vertellen tegen mensen die er naar vragen, dat we nog 'maar' één hond hebben. Dat ik geen bibberstemmetje meer krijg als ik zijn naam noem. Toch zijn er nog steeds momenten waarop het verdriet er ineens is. De zon schijnt, ik zit lekker buiten en alleen Kwispel ligt bij mijn voeten. Ik kom thuis na een avonddienst werken en er is geen hond die me komt begroeten, Kwispel neemt daarvoor de moeite niet en kwispelt vanuit zijn mand. Ik loop de bijkeuken in en zie daar alleen een lege mand. Ik denk zijn gepiep te horen, maar ik verbeeld het me maar. Het moet een plekje krijgen, het verdriet zal slijten. Het gemis wordt minder en het hebben van één hond voelt als normaal. Het zal rustiger zijn en beter te combineren met ons drukke gezin.

Ik weet ook wel dat er ergere dingen zijn. Dat ik nog geen dierbare hoef te missen. Ik heb mijn beide ouders nog, mijn schoonouders zijn nog in leven. We hebben vier prachtige kinderen die ons gelukkig maken. Wat dat betreft mag ik in mijn handen knijpen, want in mijn omgeving heb ik ook al vaak anders gezien en meegemaakt. Maar toch, onze huisdieren maken deel uit van ons leven. Er is veel gebeurd en we hebben veel meegemaakt. Lobbus was er altijd. Wat er ook gebeurde, hoe je je ook voelde. Hij was onze stabiele factor, trouw aan zijn baasjes. Het zijn dan ook de herinneringen die boven komen en me verdrietig maken. Het afscheid nemen van een fase in ons leven. Verder gaan met ons leven wetende dat er nieuwe ervaringen bijkomen die ook weer zorgen voor herinneringen. Mooie of minder mooie, dat kunnen we pas over zoveel jaren zeggen. In ieder geval behoort Lobbus tot onze mooie herinneringen, bedankt jongen voor zoveel jaren van trouw en liefde!