Zondagmiddag. Wat een heerlijk weertje. Het zonnetje schijnt en iedereen kan lekker naar buiten. Bart is in de tuin aan het werken, Gijs en Daan rommelen binnen of buiten lekker mee en de meiden liggen in bed en doen een middagslaapje. Ik ben boven en probeer de kledingkasten te ordenen. Kortom niks aan de hand, gewoon een zondag zoals er vele zullen volgen.
Ineens hoor ik Bart in de woonkamer praten. 'Waar is Daan?' vraagt hij aan Gijs. Op dat moment hoor ik hem de gang in lopen en kijk ik ook de trap af, de hal in. De voordeur staat wagenwijd open. Hoelang? Geen idee. Dat betekent maar een ding, Daan is weggelopen. Paniek schiet meteen door mijn hoofd. Waar moeten we gaan zoeken? Hoelang is hij al weg? Welke kant zou hij zijn uitgegaan? Gelukkig hoor ik Daan zijn stem weer. Hij wordt keurig netjes door een lieve buurman thuisgebracht. Met een bloedneus en een tand door zijn lip. Op blote voeten. De buurman had hem midden op de drukke weg vlakbij ons huis zien staan en vond het erg vreemd dat er niemand achter aan kwam. Hij heeft Daan in de auto gezet en naar ons gebracht. Duizendmaal dank voor die oplettende buurman!
We zijn enorm geschrokken. Weten dat Daan een wegloper is, hebben ook altijd de knip op de voordeur en zijn er erg alert op. Juist deze ene keer is een van ons de knip vergeten erop te doen en Daan heeft daarvan geprofiteerd. Gelukkig heeft hij niks opgelopen, is hij vrij snel weer terug gevonden, maar toch...we moeten er niet te lang bij stil staan wat er allemaal had kunnen gebeuren. Uit formaliteit zeggen we tegen Daan dat hij niet weg mag lopen, wetende dat hij dit niet begrijpt, maar hopende dat hij uit de klank van onze stem kan opmaken dat hij iets heeft gedaan wat niet mag. Als reactie op onze 'preek' zegt Daan, 'ikke buiten pleejen'. Hij wilde buiten spelen en daar kunnen we het mee doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten