Bloemen in het asfalt van Monique Lartey

Let op! Niet door mij geschreven, maar wel ontzettend mooi verwoord!!

bloemen in het asfalt van Monique Lartey

Onlangs mocht ik weer eens een stevige rit maken, van Soest naar Zwijndrecht. En natuurlijk, op zowel de heen- als de terugweg kwam ik in een paar files terecht. Op zich iets waaraan je je behoorlijk kan ergeren als weggebruikster, maar aangezien het een onvermijdelijke zaak is maakte ik het beste er maar van. Dus radio lekker hard, airco aan, en om me heen genieten van het uitzicht.

En toen, opeens, zag ik vanuit mijn ooghoek wat ik het meest wonderlijke en krachtigste natuurverschijnsel binnen het Nederlandse landschap vind. Tenmidden van het asfalt van de snelweg groeide en bloeide opeens een paardenbloem. Het grijze en grauwe wegdek werd opeens een stuk fleuriger.

Grappig dat ik hier op de snelweg zo enthousiast over werd, want thuis ben je juist geneigd om zo'n paardenbloem uit je tuin weg te rukken, voor het zich nog verder gaat verspreiden door je net gewiede en verzorgde border, of erger nog, door het grasveld.

Gewoonlijk rijd je hier met ongeveer 120 km per uur voorbij, maar nu, nu ik stilstond in een file viel de schoonheid ervan me des te meer op.
En, hoe stom het ook klinkt, zo'n bloem die daar tenmidden van een ondoordringbare omgeving toch heeft wortel weten te schieten, weerstaat daar dapper al dat overdenderende en langsrazende verkeer.

Het zette me weer aan het denken over onze kinderen, en over ons leven. Tenmidden van een wereld die koud en hard is, vergelijkbaar met het asfalt van de snelweg, bloeit daar soms een prachtige bloem, hoe vreemd dat ook overkomt. De meeste mensen hebben er geen oog voor. Voortgejaagd door haast om op hun bestemming te komen, of geïrriteerd door de vele obstakels om de top van hun carriëre te bereiken schieten ze voorbij aan dat kleurrijke innemende bloempje wat daar opeens zo dapper groeit. Ze daveren er met volle vaart overheen zonder het zelfs maar op te merken.

Onze kinderen zijn als de bloemen die geplant zijn in een kille, gehaaste en harde wereld. Je moet er alleen wel oog voor hebben. Wij als ouders hebben dat van nature, maar hoe zit het bij onze omgeving ?

Hoe dan ook mogen we ons warmen aan de gedachte dat onze kinderen kleur geven aan het leven en aan de wereld. Ondanks barre omstandigheden groeien ze op en komen ze, ieder op zijn eigen unieke wijze, tot volle bloei. Volhardend als ze zijn in hun teer en kwetsbaar bestaan.

Daarom is mijn oproep heel eenvoudig: let, tijdens het voorthaasten door je leven, op die prachtige bloemen op plekken waar je ze niet verwacht. Koester en bewonder ze. Want wat zou het anders een grauwe grijze en gehaaste wereld zijn.