Ik word blij van....

Ik word blij van onze zoon van acht die, uit zichzelf, nog even komt knuffelen. Ik word blij van mijn man die onverwachts vroeger thuis is uit zijn werk. Van onze  kleinste dochter die lekker duimend tegen me aan hangt of van onze andere dochter die samen met onze oudste zoon 'vadertje en moedertje' speelt. Ik word blij van onze zorgenzoon, als hij op het plekje, in ons bed, naast hem klopt en zo vraagt of ik nog even met hem 'tievie' wil kijken. Ik word blij van mijn pas gedweilde vloer, ook al is dat maar voor tien minuten. Van onze babypoesjes die innig verstrengeld liggen te slapen, van een volle koelkast met allemaal lekkere dingen. Ik word blij van de bloemen in onze tuin die zo mooi in bloei staan. Ik word blij van een ochtendje geen stress, want het is weekend en niks moet. Van samen een legohuis bouwen met onze oudste zoon of van een avondje samen met mijn allerliefste op de bank, lekkere toastjes erbij. Ik word blij van onze hond, die altijd blij is om ons te zien en zich, oud en bejaard als hij is, uit zijn mand laten vallen om me kwispelend te begroeten. Ik word blij van alle kleding fris en gestreken in de kast, van onverwachte avondjes weg georganiseerd door manlief, van een mooie bos bloemen. Van weer een klusje afgerond in huis. Ik word blij van het zien van mijn gezin en voel me trots. Een gevoel van geluk en rijkdom overvalt me. Ik neem mezelf voor om vaker aan al deze, voor andere waarschijnlijk onbelangrijke dingen, te denken. Weet je wat, ik schrijf ze op en iedere keer als er dan weer iets op mijn pad komt, wat tegenvalt of wat me een vervelend of verdrietig gevoel geeft, dan lees ik ze nog eens door. Het verzacht het verdriet, neemt de frustratie wat weg en zorgt voor een glimlach op mijn gezicht. Een warm gevoel van binnen. Uiteindelijk zijn dit de dingen die tellen in het leven, de dingen die echt belangrijk zijn, alleen worden ze soms wat overschaduwd. Het zijn uiteindelijk de kleine dingen die het hem doen, zoals men zegt, alleen vergeet je dat zo makkelijk en zo vaak. Dit zijn de echte geluksmomentjes en zij geven me dat enige warme, kriebelende gevoel in mijn buik. Zij zorgen ervoor dat ik weer kan lachen en dat ik tegenslagen te boven kom. Je moet er niet te hard naar zoeken, ze komen spontaan en vaak op momenten dat je ze niet verwacht. Maar juist daarom zijn ze zo fijn en mooi. Ik koester ze en denk er aan terug op momenten dat het koud en kil is. Het geeft me de kracht om weer door te gaan en daar word ik weer blij van.

Nobody

Nobody's perfect. Het wordt zo makkelijk gezegd, maar of de betekenis ervan voor iedereen duidelijk is, weet ik niet. Ik had er in ieder geval wat meer moeite mee de laatste tijd. Ik liet me overbluffen door de maatschappij, die tegenwoordig bestaat uit mooier, groter, beter, al dan niet het beste. Niet alleen op het gebied van school, maar ook van werk, opleiding, sport, wonen, auto scoorde ik in mijn ogen een onvoldoende. Gewoon omdat ik alles graag perfect doe. Ik had een totaalplaatje in mijn hoofd en dat is niet haalbaar. Jammer, maar helaas...er zijn ergere dingen. Maar soms komt mijn perfecte ik weer even te voorschijn en dan is het peentjes zweten. Ik maak het mezelf dan erg moeilijk en langzaamaan loop ik mezelf voorbij. Het erge is nog, dat ik die lat niet alleen voor mezelf hoog leg, maar ook van andere (lees manlief en kroost) verwacht dat zij meegaan in mijn streven naar een perfect leven. En zo ploeterde ik al een tijdje door.

Totdat mijn lieve man mij er eens op attendeerde dat we een gehandicapt kind hadden. Of ik dat wel wist? En of ik dat wel geaccepteerd had? Het zette me aan het denken en ik geef het niet graag toe, maar manlief had gelijk. Ik was zo druk bezig om alles zo te krijgen, alsof we het perfecte gezin waren dat zo uit een boek leek te komen, dat ik 'vergat' dat onze lieve zoon nooit aan de maatstaven van de maatschappij zou kunnen voldoen. Geen carriëre maken, geen goedbetaalde baan vinden, geen grote vrijstaande villa of dure auto onder zijn kont. En weetje, eigenlijk vergaat de wereld niet, als het even wat minder perfect verloopt. Wie maalt er nou om dat onze dochter de verkeerde legging bij haar jurk aan heeft getrokken? Wie kijkt me er op aan als ik onze zoon een keer met omgekamde haren op het schoolplein afzet? Voor wie is dat grote huis en die dure auto nu eigenlijk belangrijk? We zijn wie we zijn en wie daar moeite mee heeft, moet maar niet meer langskomen. Zoals ik hierboven al schreef, nobody's perfect, maar wie is nou eigenlijk nobody? Ik ken deze persoon niet en eigenlijk wil ik deze persoon helemaal niet kennen.