Kijkochtend

Vandaag was het kijkochtend op Daan zijn school. Zo gewoon als onze andere kinderen al weken praten over hun kijkochtend op school, zo stil en geheimzinnig doen we over Daan zijn kijkochtend. Hij kan namelijk er weinig met woorden als 'straks, morgen,zometeen,dadelijk'. Een dag kan hij niet overzien, laat staan een week of langer. Dus we mijden dit gespreksonderwerp. Ook de school had zich goed voorbereid, want meestal associeërt Daan 'mama' met 'naar huis'. Dus ze hadden hem duidelijk verteld dat mama alleen kwam kijken, hoe goed hij kon werken en daarna ging mama weer naar huis. Dus op hoop van zegen, hopen dat dit duidelijk genoeg voor hem is.

Ik had opa Wil meegevraagd, hij werkt niet meer en zou het misschien wel leuk vinden om eens bij Daan te gaan kijken. Opa wilde graag mee. Papa zou, wat later,ook nog komen, dus wat een feest voor Daan. Heel voorzichtig zijn opa en ik zijn klas binnengeglipt. We gingen via de achterste deur, terwijl alle kindjes voorin de klas hard aan het werken waren. Het was gelukt, Daan had ons niet gezien. Hij zat met zijn rug naar ons toe en werkte met een van de juffen heel hard.

Daan moest plaatjes sorteren. De juf liet hem bijvoorbeeld een plaatje van een tandenborstel zien en Daan moest dit dan matchen aan een plaatje van een tube tandpasta, welke al op zijn tafeltje lag. Hij deed dit erg goed. wat opviel was ook dat hij erg rustig zat te werken. Zijn stem was wat binnen het kader normaal geluidsvolume viel en hij koppelde zo het ene na het andere plaatje. De juf beloonde hem uitbundig en heel even gaf hij zichzelf een applaus. Ze gingen nog een werkje maken.

Kleuren benoemen, vormen benoemen. Daan kon dit al heel goed. Ook nu werkte hij door, zonder dat hij in de gaten had dat wij naar hem stonden te kijken. Ineens was hij afgeleid en keek achterom. Hij draaide zich weer terug naar de juf en wilde verder gaan, maar toen viel het kwartje pas. Hij keek nog een keer en groette ons 'hai opa en oma'. Van je kind moet je het hebben....maar ja de combinatie opa en mama was natuurlijk ook niet zoals het hoort.

Na zijn werkje, waarbij hij bij iedere opdracht aan ons even liet horen dat hij het allemaal wel wist, mocht hij zelf iets kiezen. Het werd een muziekje luisteren op de zitzak. Koptelefoon op en relaxen maar. Hij lag met een grote lach op zijn gezicht en genoot zichtbaar van de aanwezigheid van opa en mama. Daarna gingen we fruit eten en toen kwam ook papa nog even binnen. 'Das papa en mama' zei hij tegen de juf, toen papa binnenkwam. Deze combinatie klopte wel. Papa en mama dat zijn twee woorden die bij elkaar horen, net zoals opa en oma. En dan moet je natuurlijk niet ineens die combinatie door elkaar gooien.

Alle kindjes gingen buiten spelen, Daan was superenthousiast, maar kwam steeds terug om even te kijken of we toch niet weg gingen en om te laten zien wat voor 'kustjes' hij allemaal al kon. Het was mooi om te zien hoe rolstoelers en lopers tussen en met elkaar speelden. Een lopend kind duwde een rolstoeler en beide genoten hiervan. Wat een leuke, gemoedelijke sfeer hing er op het schoolplein. Alle kinderen zijn gelijk aan elkaar, maakt niet uit wat er met je aan de hand is. Niemand kijkt hier op van iets wat anders is dan anders.

Na het buitenspelen, brachten we Daan naar zijn klas. Papa was al wat eerder weggegaan. Eenmaal in zijn klas, was daar het moment supreme....Daan bokte wat, maar legde zich er al vrij snel bij neer, dat hij nog naar school moest en vanmiddag met de taxichauffeur mee mocht. Nog een keer zwaaien en toen gingen we. Het was een geslaagde ochtend, vond ik. Daan was blij dat mama en papa kwamen kijken en het was een verrassing dat opa er ook nog bij was. Het was leuk om Daan, samen met mijn vader, eens op een andere manier te zien.Ik weet dus niet wie het leuker vond dat opa erbij was. Daan of ik....