In een vlaag van overmoediging belde ik vanmorgen zelf naar het zorgkantoor. Meestal belt Bart met hun, aangezien het bij mij de laatste keer helemaal fout liep. Resultaat was toen een totaal over de rooie moeder en een gniffelende, zich van geen kwaad bewuste zorgkantoormevrouw die zich na haar mededeling over een foutje van haar kant (wat ons een aardig bedrag ging kosten qua zorg voor Daan) ook nog erg schappelijk vond toen ze me nog wel een prettige dag wenste. Haar geluk die dag was, dat ik ze telefonisch sprak en niet in levende lijve, ik had namelijk niet voor mezelf in gestaan. Maar goed, dat is dus de reden waarom Bart kontaktpersoon is voor het zorgkantoor.
Vandaag was ik echter erg positief ingesteld, dacht even te informeren hoe de stand van zaken was met Daan zijn pgb. Ik had beter moeten weten, want bij het zorgkantoor gaat niks zoals het moet. De ontbrekende gegevens die we vorige week dinsdag al hadden verstuurd, waren afgelopen maandag pas aangekomen. Het was echt waar en het kwam vast niet doordat het van de ene afdeling naar de andere afdeling was gegaan. Aldus de 1e mevrouw die ik sprak. 'Goed zo, nooit jezelf de schuld geven. Belachelijk dat TNT zo lang over de post bezorgen doet.' Maar goed, de gegevens waren niet compleet. Er moest nog iets ingevuld worden, wat in de regel er boven ook al stond, maar wat ze zelf echt niet over mochten nemen, dus dat zouden ze weer opsturen naar ons. En het formulier van de bankrekening was niet juist. Dat moest een bankovereenkomst zijn.
Ik voelde het al borrelen, maar ademde diep in en uit. Mijn boosheid proberend weg te zuchten. Dit lukte maar gedeeltelijk. Ik kreeg er nog net met een piepstemmetje uit dat ik toch echt een klein beetje boos begon te worden. En toen kwamen de tranen en schoot mijn stem helemaal de verkeerde kant op. Stomme ik!!! Waarom begin ik altijd te huilen als ik boos ben? Dat was de 1e druppel. Alles kwam eruit. Dat we al twee maanden bezig waren om geld voor onze zoon te krijgen, zodat we de zorg in kunnen kopen die hij nodig heeft. Dat we sterk het vermoeden hebben dat ze niet bereid zijn om mee te werken en meewillend te zijn. Dat het ze ontbreekt aan inlevingsvermogen. Dat alle gegevens al bekend zijn bij hun, maar door een samengaan van meerdere zorgkantoren, zijzelf die gegevens kwijt hebben gemaakt. Dat er iedere keer weer een andere smoes, 'maar' , papiertje is wat ze nodig hebben, net zolang totdat het 2012 is en ze kunnen zeggen 'sorry, maar er worden geen pgb's meer toegekend.' Alles kwam eruit. Van kwaadheid heb ik de hoorn erop gegooid.
De bank gebeld, we moesten toch echt een bankovereenkomst hebben. De bank legde uit dat zij de brief die we hadden gekregen en verstuurd, daarvoor altijd geeft en dat dat voldoende moet zijn. Weer terug gebeld naar het zorgkantoor. Meneer 1 kreeg ik aan de telefoon, wat er nu precies in die overeenkomst moest staan. Naam,adres en rekeningnummer. Nogmaals gebeld met de bank, maar die gaf aan dat deze brief altijd werd verstrekt voor dit soort zaken en nooit problemen geweest. Weer gebeld met het zorgkantoor, meneer 2 aan de telefoon. Inmiddels had ik al besloten dat we een nieuwe rekening zouden openen. Hoppakee, nieuwe rekening, nieuw kontrakt, klaar met het gezeik!! Mijn vraag was alleen nog wie er voor de rekening moest tekenen. Daar moest meneer 2 nog even over nadenken. Het was dan ook een strikvraag vanuit mijn kant. Na lang nadenken besloot ik in te grijpen door hem te zeggen dat hij heel goed na moest denken, zodat hij het goede antwoord gaf en we volgende week niet weer een soortgelijk gesprek zouden hebben. Mijn kookpunt was bereikt, dus erg vriendelijk heb ik het niet aan hem gevraagd. Blijkbaar overviel ik hem ermee, want zijn eerste antwoord was dan ook 'ik geef altijd het goede antwoord'. Poehee, hoeveel eigendunk kun je hebben???? Jammer genoeg was ik goed op dreef en heb ik tegen hem gezegd, dat ik daar helemaal niks van geloofde, want dat we uit ervaring spraken en ze binnen het zorgkantoor zelf niet eens weten hoe het allemaal zit.
Uiteindelijk kwam daar het antwoord op mijn vraag, Bart moest daarvoor tekenen, want hij had ook de papieren getekend voor de aanvraag van het PGB. Toen begon de meneer een discussie met mij over de nieuw te openen rekening, die zou ik toch echt niet bij de ING af moeten sluiten, maar bij een andere bank. De ING heeft namelijk niet de juiste bankovereenkomsten, aldus meneer 2. Nu werd ie helemaal fraai, bepaalde hij ook nog even waar ik mijn rekening moest openen? Op dat moment kwam er een hele boze ik, helaas ook met een trillende stem, naar boven. Zij waren degene die moeilijk aan het doen waren en nu wilden ze ook al bepalen waar ik een rekening moest openen. Tja, zei meneer 2 toen, wij doen ook alleen maar wat we opgedragen krijgen van bovenaf. Wij moeten ook maar opvolgen wat ze zeggen. 'Nu moet je ophouden hoor, ik krijg bijna medelijden met je.' Zo...de volgende sneer was ook al uitgedeeld. Boos heb ik opgehangen, er moest tenslotte nog een rekening geopend worden.
De huilbui die daarna volgde heb ik dat rare zorgkantoor mooi niet laten zien, verdrietig en boos heb ik Bart opgebeld. Of hij het alsjeblieft weer over wilde nemen, want dat ze me weer enorm gekwetst hebben. Mijn dag is verpest, ik heb een pesthumeur van hier tot Tokyo. Wat zo mooi en positief begon, eindigt met zo'n katerig gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten