Verantwoordelijkheid

Tijdens moeilijke zorgen rondom Daan, houden wij ons vast aan de gedachte 'ieder kind zoekt zijn ouders zelf uit, vanwaar hij ook komt.' Dit geldt natuurlijk niet alleen voor Daan, maar ook voor onze andere drie kinderen. De meeste blogs gaan over Daan, hoe hij in ons gezin past, hoe wij om hem heen passen en hoe wij samen een passend geheel proberen te vormen.

Want hoe lastig is het voor een kind om te begrijpen waarom je broer zo is zoals hij is. Voor volwassenen is dit soms al erg moeilijk te begrijpen, laat staan voor een kind. Als ik naar ze kijk zie ik soms dingen die me verdriet doen. Gijs sluit Daan buiten terwijl Daan erg graag mee wil doen met zijn spel. Hij irriteert en zucht en snauwt naar Daan, terwijl Daan helemaal weg is van zijn broer en enorm tegen hem opkijkt. Juul stuurt Daan weg, commandeert hem en geeft hem een duw, zo hard dat hij er van op de grond valt. Zelfs Pleun gilt al 'Taan', nog voor hij iets kan doen of soms is Daan niet eens in de buurt. Komt dit ooit goed? Zullen ze gaan zien dat Daan een andere manier van omgaan vraagt. Wij kijken dan wel anders naar Daan en zijn gedrag, maar hoe kun je een kind dit leren? Gaat dat spelenderwijs? Gaat het vanzelf omdat hij of zij ermee opgroeit? Gebeuren dit soort dingen ook in een 'normaal' gezin? We horen van mensen met oudere kinderen dat dit vanzelf komt. Dat het een stukje opvoeding is die ze meekrijgen en dat het straks iets vanzelfsprekends wordt. Maar dat lijkt allemaal nog zover weg.

Laatst moesten Daan en Gijs samen opruimen, maar Daan deed niet wat Gijs tegen hem zei. De opdracht die Gijs aan Daan gaf, was ook te onduidelijk voor hem, dus ik greep in. Gijs kreeg op zijn kop voor het gemopper en gesnauw naar Daan, terwijl Daan er niks aan kon doen. Toen kwamen de vragen. 'Hoe komt het dan dat Daan gehandicapt is?' 'Waarom is hij dat dan?' Uiteindelijk heb ik uitgelegd dat Daan daar niks aan kan doen, dat hij er zelf ook niet voor gekozen heeft en dat wij er zijn om het leven voor Daan zo makkelijk mogelijk te maken, wij moeten hem daarbij helpen. Dat gaf wel stof tot nadenken. Juul en Pleun zijn hier echter nog te klein voor. Zij merken wel dat het bij Daan anders gaat dan bij Gijs, maar begrijpen niet waarom dat dan zo is.

Toen vrienden van ons, ons vertelden dat ze Gijs al zo zelfstandig vonden, dat hij een groot verantwoordelijkheidsgevoel heeft, toen wisten we dat het wel goed zou komen. Het heeft zijn tijd nodig, maar uiteindelijk hoort dit bij het groter worden, bij onze opvoeding en bij ons gezin.