Rariteit

Het is hier niet altijd rozegeur en maneschijn. We kennen ook weleens dagen dat het meer verlepte rozen en totale maansverduistering is. Deze dagen probeer ik eigenlijk altijd binnenshuis te laten, bezorgd als ik ben 'wat andere mensen wel van me zullen denken.' Ondanks het feit dat we een zorgintensief kind hebben, dat alles behalve normaal is, wil ik toch zo min mogelijk opvallen en zoveel mogelijk zijn als een normaal gezin. Dus als Daan eens zijn nukken buitenshuis heeft en die komen de laatste tijd steeds vaker, dan sta ik er een beetje schaapachtig bij. Ik corrigeer hem, maar voel meteen de drang om aan de mensen die ons aankijken, uit te leggen dat hij er niks aan kan doen. Hij is nou eenmaal verstandelijk beperkt. Bovendien hoop ik dan ook dat ze snappen dat het dus niet aan de opvoeding ligt of aan het niet aan kunnen van een groot gezin. Als ze dat niet snappen, dan wil ik ook dat nog best even toelichten. En zo kan het dus gebeuren dat ik aan een wildvreemde sta te vertellen hoe ons gezin in elkaar steekt.

Te gek voor woorden eigenlijk, maar ik zou niet weten hoe ik anders om moet gaan met die vragende gezichten, dat gefluister en gegluur naar ons kind, dat zich dramatisch op de grond laat vallen. Compleet met beer (pop) en tuut (speentje) in zijn mond. Ook dat zorgt vast al voor het nodige commentaar, want wie laat er nu zo'n groot kind nog met een tuut en pop lopen? Als we dat niet zouden doen, zou ik horendol worden, want hij wordt dan erg onrustig en vraagt steeds onophoudelijk om zijn pop en tuut. Desnoods met aantikken (lees:hard slaan op je arm/rug) of het 'ben ik in beeld' gezicht (lees: neus aan neus)

Maar goed, het is alsof we een of andere rariteit zijn. Ik weet ook wel dat ik daar boven moet staan, me er niks van aan moet trekken. Mensen die naar ons kijken, die commentaar hebben of soms zich er zelfs mee bemoeien, die zijn mijn uitleg niet waard. Maar toch, hoe opgelaten kun je je voelen als je kind zich midden in het winkelcentrum, op Gijs zijn school, in een indoorspeeltuin of gewoon tijdens een leuk uitstapje ineens huilend,schreeuwend en vooral jammerend op de grond laat vallen.

Waar ik vroeger Daan nog omhoog kon trekken en hem half hangend aan een arm nog mee gesleurd kreeg, lukt met dat nu niet meer. 25 kilo niet meewerkend gewicht is echt te zwaar. Vaak laat ik hem dan maar gewoon liggen, waarop hij gillend overeind komt, achter me aan rent, zich weer op de grond laat vallen. Negeren werkt niet, het 'klaar' gebaar ook niet, dus ik laat hem maar even uitrazen. Ondertussen hef ik mijn hoofd, kijk zo nonchalant mogelijk en probeer de blikken te negeren.

Misschien dat ik de volgende keer maar eens ga zingen 'alle aapjes kijken, je begint er op te lijken.' Dan weten ze meteen dat het erfelijk bepaald is door het gen van zijn moeder...