Faillissement van Olvarit

Helaas meneer van de Olvarit, maar bij ons gaan de potjes eruit!! Zoals jullie misschien wel weten, hadden wij een fan van Olvaritpotjes. Niet zomaar een fan, maar een echte 'die hard'-fan. Bovendien was deze fan al aardig over de leeftijdsindicatie heen. Potjes die normaal voor kinderen tot 36 maanden zijn bedoeld, nou ja ongeveer 36 maanden dan, die at onze fan met zijn bijna 72 maanden nog steeds. Daan ging zelfs een stapje verder. Hij at alleen de smaken 'pasta met spinazie', 'surinaamse kipschotel' en 'broccolischotel'. Al de andere smaken werden geweigerd en in het ergste geval zelfs uitgespuugd.

Hoe dit zo is gekomen, weet ik niet meer precies. Maar Daan heeft altijd een haat-liefdeverhouding met eten gehad. Heel in het begin wilde hij alleen maar gladde voeding, er mocht absoluut geen enkel stukje in zitten, want dan begon hij te kokhalzen en gaf hij alles terug over. Weg eetsituatie, weg gezellig aan-tafel-zit-moment. Wat at hij dan in deze fase? Fruit en twee keer warm eten per dag en vla. Dat was het wel zo'n beetje. Hij had namelijk ook nog een uitgesproken smaak.

Maar ineens was daar het moment dat hij een 'koek' at, ik weet niet meer hoe dat is gekomen, maar hij at ze. Wat waren we verbaasd, maar ook blij en trots. Met die fase kwamen er weer meer dingen bij die hij lustte. Zo ook brood en potjes met stukjes. Maar die uitgesproken smaak bleef. Zo at hij op 't Zonnelicht bijvoorbeeld wel smeerworst op zijn brood, maar weigerde dat thuis. Hij koppelde bepaalde smaken aan bepaalde situaties en dat is eigenlijk altijd wel zo gebleven.

We hebben meer dan eens gezegd dat we gingen stoppen met de potjes. Straks was hij achttien en at hij nog steeds die potjes. Bovendien kwamen er nog twee zusjes na hem, ook beide aan de potjes gezeten en ik denk dat we beter af waren geweest als we hadden geïnvesteerd in aandelen van Olvarit. Dan waren we nu vast stinkend rijk geweest, want Olvarit draaide overuren voor onze kids. Natuurlijk heb ik ook geprobeerd die fabriek na te bootsen. Ik pureerde ons avondeten, totdat hij bijna vloeibaar was, maar Daan deed zijn mond er nog niet eens voor open. Ik pureerde ons avondeten en stopte het in een leeg uitgespoeld potje Olvarit. Een hapje ging er in, kwam er uit en vervolgens heeft Daan drie dagen geweigerd te eten, stel je voor dat we hem weer voor de gek zouden houden.

Lange tijd heeft Daan aan de ondergrens van de gewichtscurve gezeten. Hij had net geen ondergewicht, maar het hing er om. Het was een schriel mannetje en als hij ziek was, weigerde hij zo voor een week zijn eten. Waarom zouden we dan gaan rommelen met hetgeen hij wel lustte en at? Stel je voor dat hij al het eten zou weigeren, dan hadden we toch wel een vet probleem. Als ik foto's terug zie van hem, schrik ik er soms van. Wat was hij smal, lang en iel. Sinds een half jaar ofzo, is er niks meer over van dat iele mannetje. Meneer begint flink uit te dijen. Broeken gaan met veel sjorwerk nog maar net dicht, bloesjes passen nauwelijks meer dicht en er hangt zelfs een zwembandje over zijn luier heen. Zijn wangen zijn bol en meneer is echt een typisch hollands welvaren. Dat bleek wel bij de kinderarts. Daan zit inmiddels aan de bovenkant van de gewichtscurve, nog net niet over de lijn van overgewicht heen, maar duidelijk wel aan de zwaardere kant. Vandaar de keus om nu te stoppen met potjesvoeding, hij kan het lijden als hij een paar dagen zichzelf op rantsoen zet.

'Daan, jij wil een grote jongen zijn.' 'Ja,' zegt Daan. 'Grote jongens eten geen potjes meer.' Hij kijkt me vreemd aan. Wat is dit voor een logica? Maar inmiddels zijn de potjes al vijf dagen op en eet Daan wat de pot schaft. Zo heeft hij dus drie happen broccolistamppot op. Zelf gemaakt, in de hoop dat hij de smaak van broccoli zou herkennen van zijn potjes. Tweede dag heeft hij boterhammen op, wij hadden soep en tosti's. De derde dag aten we gebakken aardappelen, die heeft hij twee (met moeite) op en de gehaktbal en komkommer gingen er wel vlotjes in. Maar ja, dat hij komkommer en gehaktballen lust, wisten we al. Gisteren waren we in de stad, dus bofte hij...frietjes lustte hij namelijk ook al. En vanavond staat er macaroni op het menu. Ik ben benieuwd, want dat lust hij normaal niet.

Dilemma dus. Ik denk dat ik gehaktballetjes in tomatensaus erbij maak, in de hoop dat hij de gehaktballetjes los van de saus kan zien en dat op eet. Lastig blijft het wel, eet hij het niet omdat hij het niet kent? Eet hij het niet omdat hij het niet lust? Of misschien omdat het wel een vreemd gevoel geeft in zijn mond. Daan heeft namelijk een tactiele afweer en dat zit ook in en rondom de mond. Zo blijven we aan het twijfelen of we het wel goed doen en of het niet zielig is. Maar we zijn zo ontzettend klaar met de eeuwige potjes Olvarit, dat we nu nog erg gemotiveerd zijn en hopen dat Daan snel snapt wat er van hem wordt verwacht. Dus Daan 'go for it' samen met ons!