Je hebt zo weleens van die dagen.....dan zou je willen dat je terug kon kruipen in bed, diep onder de dekens om pas de volgende ochtend weer wakker te worden. Voor mij was het vandaag zo'n dag. Vaak zijn dat van die dagen waarop van alles mis gaat, niks verloopt volgens planning, alles loopt in het honderd en niks gaat zoals het zou moeten gaan. Jammer genoeg was het vandaag niet ZO'N dag. Het was meer een dipdag. Een hele grote DIPdag.
Vraag me niet waarom, maar de dag begon net als anders. De wekker ging te vroeg, we konden moeilijk op staan met als gevolg dat we dus moesten haasten om tijd klaar te zijn, voor Daan zijn taxi en Gijs moest naar school. Er stond niks geks in de agenda, alleen Pleun moest naar het consultatieburo en daar is het eigenlijk allemaal begonnen. Nee, dat jok ik. Het begon het half uur ervoor al. Ik had namelijk bedacht om 'even snel' naar Medithuis te bellen, voor Daan zijn luiers. Hoe moeilijk kan iets zijn? Blijkbaar voor de mensen die daar werken moeilijker dan voor mij. Na een gesprek van een half uur, vier doorverbinden, 5 keer in de wacht gezet, een keer gewoon opgehangen, was dan eindelijk duidelijk dat de luiers van Daan bijna op waren en ik graag nieuwe wilde bestellen. Toen konden we dus in vliegende vaart naar het consultatieburo, want ik was inmiddels al bijna te laat voor de afspraak daar.
Pleun werd gewogen en gemeten. Mevrouw kwam keurig door de keuring heen en een gesprek met de wijkverpleegkundige volgde. Er werd over en weer een beetje gepraat, maar op zijn vraag 'hoe gaat het eigenlijk met jou?' brak ik. Mijn masker van 'alles-gaat-goed-met-ons' brak in duizend stukjes. Ik begon te snotteren en kon eigenlijk amper aan ophouden. Duizendmaal 'sorry,sorry' gezegd, mijn neus gesnoten, tranen geveegd om vervolgend weer opnieuw te beginnen. En waarom? Er vroeg iemand hoe het met me ging? Iemand die er doorheen prikte en zag dat mijn lach en antwoord zo nep waren als de borsten van Pamela Anderson.
Want hoe gaat het eigenlijk met mij? 'Goed' is dan het makkelijkste antwoord, terwijl dat op dit moment niet zo is. Mijn hoofd zit vol, bomvol. Met vanalles en nog wat. Dingen waarover ik nog wil vertellen, wil schrijven. Zonder een op holgeslagen typemachine te worden. Dingen waarover ik wel wil schrijven, maar niet kan. Ik kan er hooguit met Bart en goede vrienden over praten, maar die zitten daar ook niet altijd op te wachten. Bovendien is het iets wat toch steeds weer terugkomt. De zorgen om Daan, het gevoel van alles alleen met Bart te moeten doen. Het gevoel van vechten tegen de bierkaai. Het vinden van weinig begrip en steun. Werkelijke interesse en oprecht medeleven. Zo zie je maar, mijn emmertje loopt inmiddels aardig over.
Dan hebben we het nog niet gehad over Daan die al een aantal weken (weer) aan het spoken is met zijn (en dus ook onze) slaap. Middenin de nacht wakker wordt, ons wakker maakt, weer terug in bed wordt gelegd om er vervolgens om half 6 weer te zijn. Juul die sinds deze week weer slecht slaapt, ziek is geworden en daardoor om de paar uur wakker wordt, huilend en roepend om 'mama'. Pleun die in de experimenteer-en ontdekkingsfase zit en op de tafel klimt, kasten leegruimt, keukenlade's plundert en alles wat kauwbaar is in haar mond stopt. Gijs die zich af begint te zetten tegen onze opvoedkundige regels, die de strijd aan gaat en zijn mening duidelijk laat horen. Daan die ontdekt heeft dat hij een eigen wil heeft en bij alles 'nee' roept, zich op de grond laat vallen als hem iets niet zint of begint te schreeuwen als hij wordt gecorrigeerd.
Dat zijn dan alleen nog maar de dingen die zich binnen ons gezin afspelen. Dan hebben we het nog niet gehad over Daan zijn school, waar we eigenlijk niet zo tevreden meer over zijn, maar overstappen gaat ook niet zomaar. De indicatie die is afgegeven voor Daan, maar het zorgkantoor dat het zooo ontzettend druk heeft met neuspeuteren, dus we hebben nu nog steeds geen geld om de juiste zorg in te kunnen kopen. Mijn werk, waar het allemaal goed verloopt, maar waar ze ook weten dat ik moeilijk 'nee' kan zeggen en waardoor ik dus eigenlijk meer werk dan ik eigenlijk zou willen. Ik zorg graag voor andere, misschien zelfs wel teveel, want zorgen voor jezelf is veel belangrijker. Alleen door goed voor jezelf te zorgen, blijf je overeind. Misschien moet ik niet alle ballen hoog willen houden, maar er eens een paar laten vallen, zodat er meer ruimte komt voor mijzelf. Dingen te kunnen doen die ik leuk vind, mijn oplaadmomenten creeëren.
Ik kan alleen maar hopen dat deze dag snel voorbij is, morgen zal vast een betere dag worden. Gelukkig heb ik even de tijd gehad om een blog te schrijven, een klein oplaadmomentje voor mezelf, deze dag. Ik recht mijn schouders, zet mijn masker voor de buitenwereld weer op en alles is weer goed.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten