Puylagorge

Na eindeloos aftellen, is het dan zover. Joehoe!! We gaan op vakantie. En het belangrijkste, we gaan met zijn allen. We gaan als een compleet gezin. We lijken bijna een normaal gezin, want net als vele andere, zitten we opgevouwen in een bomvolle auto, een lange rit voor de boeg. De auto puilt uit, de vouwwagen is ingepakt en zelfs de dakkoffer ontbreekt niet. Alle spullen die we mee sjouwen, die we denken nodig te hebben om onze vakantie zo aangenaam mogelijk te maken. Gewoon een stukje van thuis bij ons te hebben.

Om Daan zoveel mogelijk de duidelijkheid te bieden, waar hij om vraagt, hebben we met name veel bekend eten bij ons. Het resultaat is 22 potjes olvarit, 6 zakken schatkistjes, 9 rollen snack-a-jacks cheese en wel 100 pakjes wicky, als het er niet meer zijn.

Het is donker als we gaan, de kinderen zijn vol spanning en eigenlijk zijn Bart en ik dat ook wel. We weten niet wat we kunnen verwachten, we gaan naar een camping speciaal voor gezinnen zoals ons gezin. We zijn eens een keer geen vreemde eend in de bijt, we worden niet raar aangekeken. Daan wordt niet afgerekend op het feit dat hij niet voldoet aan de eisen van 'normaal'. Er is een animatieteam die met al onze kinderen activiteiten doet en we moeten even helemaal niks.

Na een lange autorit komen we aan het einde van de middag aan. De kinderen zijn uitgelaten en blij dat ze de auto uit mogen. Ze staan wat onwennig rond te kijken, behalve Daan. Hij rent op een mammoetskelter af en klimt erop. Hij trapt een eindje weg en we roepen hem terug. Als hij andere maar niet tot last is, als hij maar in de buurt blijft en niet zomaar wegloopt. We zitten meteen weer in de stress als hij ineens weg blijkt te zijn. Na een uitgebreide roep-en zoektocht komt meneer van beneden het veldje erg relaxed aan wandelen.

Na twee weken zit onze vakantie erop. Wat was het wennen voor ons, we wisten ons geen raad met de rust die we ineens hadden als de kinderen waren spelen. We durfden niet te zeggen dat het bijna leek of we ons verveelden. We wisten niet wat te doen met zoveel vrije tijd voor onszelf, voor elkaar. De kinderen gingen iedere dag met de lieve meiden (en een enkele jongeheer) van het animatieteam mee en deden allemaal leuke dingen. Maakten mooie knutselwerken, zongen liedjes, lazen boekjes of gingen de dieren eten geven.

Als ik Daan nu 'lief,klein konijntje' hoor zingen, krijg ik een brok in mijn keel. Wat heeft hij zich daar vrij gevoeld. Ongeremd spelen, ontdekken, lachen en vooral zichzelf zijn. Niemand die vreemd opkeek, niemand die het nodig vond ons aan te spreken op zijn opvoeding, iedereen die hem hielp waar nodig, kinderen die samen met hem speelden, gewoon even helemaal ontspannen achterover kunnen leunen. Genieten van de kinderen en van onze welverdiende rust. Zorgen kunnen delen, herkenning vinden bij andere ouders, ervaringen uitwisselen. Gewoon vakantie zoals vakantie hoort te zijn.

Lieve mensen van camping Puylagorge, bedankt voor jullie goede zorgen. Bedankt hetgeen jullie Daan hebben gegeven, vrijheid en zelfstandigheid. Om hem zo te zien genieten, maakt voor ons deze vakantie bijzonder en speciaal!