Zoals de meeste wel weten, werk ik op een woongroep voor verstandelijk gehandicapten mensen. Hoe vreemd het misschien ook klinkt, ik werk eigenlijk een beetje in Daan zijn toekomst. Maar dat maakt het werk voor mij niet minder leuk. Ik ben nog steeds blij dat ik zo'n tien jaar geleden de switch van kinderopvang naar gehandicaptenzorg heb gemaakt. Doordat ik niet alleen op mijn eigen woongroep werk, maar ook nog invalwerk doe bij verschillende andere groepen, is iedere dag anders en leer ik nog steeds bij. Zo blijft het een uitdaging en is het nooit saai.
Gisterenavond had ik een avonddienst. Deze keer niet op mijn eigen groep, maar ik had een invaldienst. Je hoort, ziet en doet heel veel op zulke avonden. Zeker als het niveau van de groep laag is en ze allemaal veel verzorging nodig hebben. S. moest worden gedouched en daarna op bed worden gelegd. Ik zou dit op me nemen. Een paar jaar geleden had ik haar voor het eerst gezien, toen merkte ik ook al dat ik haar bijzonder vond. Ook gisterenavond was dat gevoel er weer. Ondanks dat alle bewoners bijzonder zijn, ieder op hun eigen manier, heeft S. voor mij iets speciaals, iets wat me raakt en niet snel loslaat.
S. is blind en doof, dus klopte ik eerst op het blad van haar rolstoel om haar te laten voelen dat ik met haar ging rijden. Ik aaide haar hoofd en nam haar mee naar haar kamer. Ik vind het erg leuk om foto's te kijken van de personen die ik die avond verzorg, vooral de foto's van vroeger zijn mooi om te zien. Bij S. hing een prachtige foto boven haar bed. Een zwart-wit foto van een meisje, ze is een jaar of drie oud. Ze kijkt met grote heldere ogen omhoog. Een kleine glimlach om haar lippen.
Ik bleef maar kijken naar de foto en voelde ineens een traan langs mijn wang omlaag biggelen. Vlug veegde ik hem weg, wat zou S. wel niet denken? Stom, maar ik vergat gewoon dat ze niks kon zien en ook niks kon horen. Maar waarom was ik zo ontroerd door die ene foto? Het was een portretfoto zoals ik er al vele had gezien. Ik denk dat ik de foto bekeek met het levensverhaal van S. in mijn achterhoofd.
S. was namelijk een prachtig mooi meisje, dat tot haar drie jaar een normaal leventje leidde. Kerngezond, vrolijk en ondeugend zoals een peuter hoort te zijn. Ineens was dat voorbij en werd ze een hulpeloos mensje afhankelijk van andere die voor haar zorgen. Ze zit in haar rolstoel, wachtend tot iemand haar eten geeft, doucht of knuffelt. Ze schrikt van onverwachte aanrakingen, ze hoort en ziet je niet aankomen. Met haar ogen kijkt ze rond, ze schieten van links naar rechts en hierdoor besef je vaak niet dat ze niks ziet. Soms lacht ze ineens, een brede glimlach van oor tot oor zomaar uit het niets. Wat zou er op dat moment door haar hoofd gaan? Maakt ze een mooie herinnering door nog uit de tijd voor haar leventje zo veranderde. Niemand weet het, niemand weet wat S. nog weet en wat ze zich herinnert.
Waarom raakt juist haar verhaal me? Er is een minimale overeenkomst met Daan. En dat is het hem juist. Als ik S. zie, kan ik alleen maar denken 'wat hebben wij een prachtig gezin'. Dan mogen we in onze handjes knijpen met Daan, hoe hij groeit in zijn ontwikkeling en hoe zijn leven is veranderd sinds die zware diagnose van 5 jaar geleden. Al het andere verbleekt bij het levensverhaal van S. Wat maakt het nou uit hoe je uiterlijk is veranderd na een zwangerschap? Wat maakt het uit of je wel volgens de laatste mode gekleed gaat? Wat maakt het uit dat het een pestweer is en je al drie keer bent natgeregent? Wat maakt het uit dat je kinderen zeuren om het tiende snoepje en de hele dag ruzie maken om niks.
S. zet me met beide benen op de grond. Zonder dat ze het weet, zorgt ze ervoor dat alle tegenslagen onbelangrijk lijken. Wat zit ik te zeuren over onbenulligheden? Ik moet leren kijken naar wat ik heb, vier prachtige kinderen die op hun manier weer speciaal in het leven staan. Zij groeien op tot mooie mensen die open staan voor andere, die niet raar opkijken als iemand niet voldoet aan de eisen van 'normaal'. Ik heb een lieve man, op wie ik kan rekenen, hij is mijn steun en toeverlaat en samen zijn we sterker geworden door alles wat op ons pad is gekomen. Door S. wordt ik hier keer op keer weer aan herinnert en alle onbenullige zaken, schuiven naar de achtergrond.
Ik hoop dat jullie na het lezen van deze blog ook eens kijken naar wat je hebt, wat er echt toe doet in het leven. Dat het ook zomaar ineens voorbij kan zijn en dat je moet genieten van iedere dag die je samen hebt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten