Hoe doe jij dat toch?

Hoe doe jij dat toch? Is een vraag die me al vaak is gesteld. 'Wat doe ik?' is dan vrijwel het eerste wat ik denk en blijkbaar ziet degene die me deze vraag stelde het ook, want de onderbouwing van de vraag begint. Nou, je hebt een druk gezin, veel huisdieren, altijd druk met vanalles en nog wat, je werkt en je hebt natuurlijk Daan.....
Oja, het kwartje valt, ik heb Daan...op die manier dus.

Afhankelijk van mijn gemoedstoestand op dat moment varieert het antwoord van 'we hadden geen bonnetje meer om hem terug te brengen' tot 'gewoon zoals jij dat ook doet'. Maar blijkbaar zie ik mezelf toch echt anders. Ben ik niet zo gewoon als ik eruit zou willen zien. Ben ik dan ook anders? Is het hebben van een kind dat niet voldoet aan de standaardnormen van het leven niet meer dan genoeg? Kennelijk niet, want door het hebben van een bijzonder kind word ik ook ineens een bijzondere moeder. Hoe hard ik me daar ook tegen af probeer te zetten.

 Ik wil ook graag zijn en gezien worden zoals alle andere moeders. Ik ben niks meer of minder door mijn bijzondere kind. Ieder kind is toch op zijn of haar manier bijzonder? Het ene kind kost misschien iets meer energie en zorgen dan het andere kind, maar het het blijven toch je kinderen. Wat voor grote of kleine zorgen er ook op je pad komen.

Maar om nog even terug te komen op die ene vraag. Misschien zorg ik wel dat ik het zo druk heb, om de zorgen die er zijn en die er nog aankomen, te onderdrukken. Misschien wil ik wel te geforceerd een zo normaal leven leiden, want de buitenwereld rekent tenslotte genadeloos af met 'andere' mensen. Misschien ben ik nu eenmaal zo als mens, is het een karaktereigenschap, positief of negatief laat ik maar in het midden.

Om eerlijk te zijn, ik kan er eigenlijk geen duidelijk antwoord op geven. Hoe doe ik dat toch? Ik zou het niet eens willen weten. Om daarover na te denken, daar heb ik het toch veel te druk voor.