Gijs

Ruim zeven jaar geleden werden wij voor de allereerste keer papa en mama.Heel veel weet ik daar niet meer van, want kort na de geboorte ging het met mij ineens erg slecht. Ik heb Gijs nog bekeken, heb zelfs gezegd dat ik hem zo lelijk en vies vond met al dat bloed en die rimpels, maar vanaf dat moment is alles wazig. De placenta wilde niet komen en ik verloor veel bloed. Uiteindelijk is de placenta onder narcose verwijderd en werd ik suf wakker in het ziekenhuis, naast mij een baby in een doorzichtig bakje. Onze zoon, Gijs!

Nu zijn we alweer zeven jaar verder en wat ben ik trots op hem. Er niks lelijks of vies aan hem, hij is keurig opgedroogd en het is een schat van een jongen. Lief, behulpzaam, zelfstandig. Hij voelt zich erg verantwoordelijk voor zijn broertje en zusjes en wil graag meehelpen om ons zo te ontlasten. Hij wordt groot onze Gijs! Zo lag hij als baby nog heerlijk op mijn buik te slapen, kroop hij 's morgens in ons bed tegen me aan of plaste hij terwijl hij op schoot zat, mijn broek nat, want het was zo spannend. Nu is hij ruim zeven jaar oud, gaat 's morgens naar beneden, smeert voor zichzelf een boterham. Kiest zelf zijn kleren uit, weet precies wat hij wel en niet mooi vindt. Hij wil het liefste alleen naar de klas lopen en die afscheidkus is echt helemaal fout. Een aai over zijn bol mag nog net.

Vorige week hadden we zelfs twee momenten waarop hij mij liet beseffen dat hij echt groot wordt. 's Middags moest er nog een belangrijke brief op de post worden gedaan. Ik was het vergeten en kon ervoor kiezen om alle kinderen in de auto te laden en vlug te rijden, maar Gijs wilde ook wel alleen gaan. Daar ging hij, op zijn crossfiets. Goed uitkijken met oversteken, rustig fietsen tot hij uit het zicht was. De tijd daarna ging erg langzaam, bijna wilde ik die kant uit lopen, maar ineens kwam hij de hoek omgefietst. Wat was hij trots en ik ook!! Super goed gedaan, knapperd!! 's Avonds kwam er een jongen uit de straat vragen of Gijs mee mocht gaan voetballen op het veldje in het park. Deze jongen is al elf, dus die mag al veel verder gaan dan Gijs. Gijs moest een drukke weg over, maar wat voelde hij zich stoer toen hij weer terug kwam. Tja, loslaten heet dit en het hoort er allemaal bij. Ik hoop alleen dat het erg langzaamaan gaat, want te snel loslaten daar ben ik niet zo goed in.