Daan

donderdag 24 januari 2013

17 jaar

Eind deze maand zijn manlief en ik alweer zeventien jaar samen, maar we kennen elkaar eigenlijk al langer. Voordat we 'iets' kregen, werkten we samen bij een supermarkt, de C1000. Hij bij het brood en de kassa's. Ik bij de kassa's en later de 'infobalie'. De eerste keer dat hij kwam kijken, of hij hier wel wilde werken (wat een arrogantie), vond ik hem maar een zielig figuur. Met zijn foute ruitjesjas en rode spijkerbroek. Ieeewww!! Dat ik daar ooit verliefd op zou worden, kon ik me niet voorstellen. Nee, ik vond hem verwaand, te popi en een patser. Bovendien had ik al een vriend en ik was vastbesloten om met die jongen oud te worden. Hoe verschillend hij en ik ook dachten over bepaalde dingen. Ik was er heilig van overtuigd dat ik hem nog wel kon veranderen. Beetje naïef misschien, maar ja daarvoor was ik dan ook zeventien.

Uiteindelijk besloot manlief toch bij de supermarkt te willen komen werken en zo kon het zomaar gebeuren dat wij op donderdagavond samen de koopavond moesten draaien. Destijds waren de supermarkten nog maar een keer per week 's avonds open. Al gauw kwam daar ook de vrijdagavond als koopavond bij en ook dan werkten we samen. We moesten samen afsluiten terwijl de oude baas vanuit zijn kantoor toekeek. Op de een of andere manier raakten we toch aan de praat. En al gauw stonden we vrijdagavond na het werk nog lang na te kletsen. Bart moest naar de sporthal, waar hij bardienst draaide en ik moest dezelfde kant uit, naar huis. Het was gezellig en we hadden lol. Langzaamaan kwamen daar toch ook de kriebels in mijn buik. Ook al bleef hij wat patserig gedrag vertonen, want wie komt er nou toch op een (foeilelijke) paarse scooter naar het werk? Ik was er niet van onder de indruk. Of wie liet er nou toch zo'n vies plukje haar op zijn kin groeien? Dat moest dan een sikje worden. Ik dacht het niet alleen, maar zei het ook. De week erop was het sikje eraf, maar dat viel bij mij niet op. Achteraf hoorde ik dat er al meer mensen commentaar op hadden gegeven, maar mijn commentaar was doorslaggevend.

We kletsten over vanalles en nog wat en iedere zaterdagochtend liep ik via de broodafdeling naar de kantine. Ik had die ochtend al tig keer geoefend hoe ik het beste 'hoi' of 'hallo' kon zeggen en hoe ik daarbij zou lachen. Op het moment supreme kwam er dan niet meer uit dan een schaapachtig 'hi' en een twijfelachtige zwaai. Of nog erger, hij stond niet op zijn plek. Op zulke momenten begonnen mijn hersenen koortsachtig te werken. Was hij ziek? Was hij vrij? Liep hij ergens anders in de winkel? Om vervolgens in de kantine aan te komen en meneer daar aan te treffen. Hij had pauze, want hij was tenslotte al om zeven uur begonnen. Vervolgens kreeg ik een knalrode kop, kon er nog net hallo eruit persen en stormde door naar de kledingkluisjes. Om daarna zonder hem nog aan te kijken vlug de trap af naar beneden te rennen, de winkel in.

Ik zocht steeds meer mogelijkheden om hem even te zien en zo kon het dan ook gebeuren dat ik aanbood om hem op te halen voor een rondleiding in de bakkerij van Smarius. Ik had al uitgevist of hij ook ging en hoe hij ging, fiets of bus was zijn antwoord. Dus mijn aanbod om hem op te halen, nam hij met beide handen aan. Ik had nog niet zolang mijn rijbewijs en mocht de auto van mijn ouders lenen, wat op zich al voor de nodige zenuwen zorgde, ging ik hem ophalen. Stoer als ik was, belde ik niet aan, maar toeterde een keertje. Daar kwam hij aan. Beetje macho-lopend, stapel cd's in zijn hand. Hij trok het autoportier open en in plaats van een vriendelijk 'hallo' of 'hoi', volgde er de volgende conclusie 'waaaat, heeft jullie auto geen cd-speler?' Op mijn 'ook hallo', kwam het volgende vooroordeel 'iedere auto in de Blaak heeft toch een cd-speler in zijn auto?' Voor de niet-kenners onder ons, de Blaak had het stempel 'bekakte' wijk. Ik denk dat wij dan een uitzondering waren, want ik zag mezelf niet zo. Teleurgesteld stapte hij in de auto. Daar gingen we dan, iedere keer als ik moest schakelen, kwam mijn hand wel erg dichtbij zijn been en ik zweette dan ook peentjes. Pffft, daar had ik niet over nagedacht dat we zo dicht naast elkaar zouden zitten. Gelukkig was het donker en kon hij mijn knalrode hoofd niet zien.

Zo werkten we zo'n twee jaar samen, waarin vooral het laatste jaar de verliefdheid begon toe te nemen. Mijn relatie ging uit en 26 januari 1996, vroeg hij of ik mee ging naar de film. Daarna zouden we naar het 'verbroederingsfeest' gaan. Dat was een of ander feest wat te maken had met carnaval en de bedoelig was dat we dan ook verkleed daar naar toe gingen. Alleen gingen we eerst nog naar de film. Ik had het mooi bedacht, door alleen een spijkerbroek aan te doen en daarop een carnavalshemd. Dat zou niemand zien en ik zou niet voor schut zitten in de bioscoop. Manlief was echter die mening niet toebedeeld en had zich flink uitgedost. Op mijn vraag waarom ik mijn jas aanhield in de bioscoop, heb ik geantwoord dat ik het koud had. Om hem vervolgens in het pikkedonker wel uit te trekken.

Na de film fietsten we richting het verbroederingsfeest. Ik weet nog dat het vreselijk koud was, min 14 graden ofzo. Romantisch fietsten we handschoen in handschoen naar het feest. Natuurlijk kwamen we daar iemand tegen die ook bij de supermarkt werkte. Maar op zijn vraag of wij 'iets' hadden, antwoordde manlief trots 'ja' en kuste mij vol overgave om het te bevestigen. Vanaf die dag is het 'aan' en ging het snel. Na zo'n anderhalf jaar gingen we samenwonen, na zo'n drie jaar trouwden we en inmiddels zijn we de trotse ouders van vier prachtige kinderen. Ik heb inmiddels ontdekt dat ik een geweldige man heb getroffen. Zo macho als hij was, er bleek niets van te kloppen. Hij is lief, zorgzaam, een superpapa voor onze kinderen. Hij heeft humor, is een gezelschapsmens en laat mij weer lachen als ik me even niet vrolijk voel. Ook al is het soms ontzettend druk met ons gezin en laat ik het niet altijd merken, ik hou ontzettend veel van hem, hij is mijn alles en ik ben blij dat hij zich destijds goed genoeg voelde om bij de C1000 te komen werken...





1 opmerking:

  1. Dit is echt een van de mooiste liefdesverhaaltjes die ik al ooit gelezen heb.Het lijkt zo gewoon maar de pure,oprechte liefde straalt ervan af.Prachtig!
    Groeten uit Vlaanderen,Belgie,Marleen.

    BeantwoordenVerwijderen