Ziek

Daan is ziek. Hij heeft koorts en hangt een beetje suf op de bank. Zijn stem is schor en soms valt zijn stem zelfs ineens even weg. Ondanks dat ik het zielig voor hem vind, is het toch ook wel een genot en scheelt het heel veel in de drukte. Daan kan soms zo schreeuwen, vaak uit enthousiasme, maar het is ook vaak een vorm van aandacht en uitproberen. Maar nu is hij ziek, een zielig hoopje mens. Hij kwam thuis uit school en kroop op de bank. Hij wilde geen koek, maar wel een dekentje. Zo ondergestopt, met zijn 'pop en tuut' , televisie aan, lag hij koortsig op de bank. Na een minuut of tien, sliep hij. Vuurrode wangen, maar nog steeds diep onder de dekens.

Natuurlijk zijn onze andere kinderen of wijzelf ook weleens grieperig en ziek, maar bij Daan vind ik het toch net altijd wat zieliger. Daan kan namelijk zelf niet goed aangeven dat hij zich ziek voelt. Hij riep de afgelopen week wel verschillende keren 'mij hoofd doet pijn'. En pakte dan dramatisch zijn hoofd vast. Vervolgens begint hij te lachen en roept  'au, au. Moette dotter belle. Moette siekehuis.' We moesten er eigenlijk wel een beetje om lachen, want hij roept dit te pas en te onpas. Als we zijn billen afvegen, roept hij namelijk hetzelfde maar dan doen zijn billen natuurlijk pijn. En als hij een snotneus heeft, roept hij dat zijn neus pijn doet. Als we de snotneus dan afvegen, moet ie ook naar het ziekenhuis, want hij heeft zo'n pijn aan zijn neus. Nu ervaart Daan iedere aanraking anders dan dat wij hem ervaren, dus misschien zit er wel een kern van waarheid in en doet het hem ook echt pijn. Maar om daarvoor nu naar het ziekenhuis te rijden is wat lichtelijk overdreven. Dit is iets wat hij op z'n vorige school heeft geleerd en wat aardig bij hem is blijven hangen.

Verder weten we dat Daan aardig kan 'papegaaien'. Hij hoort iets op de televisie, op school, van ons of zijn broer of zusjes en vervolgens echoëd het hier. Soms ook nog dagen erna. Dus als Daan iets roept of zegt, is het vaak iets wat hij van horen zeggen heeft. Daarom hechten we eigenlijk niet zoveel waarde aan wat Daan zegt. Vaak klopt het niet en is het het napraten van een ander. Het is dus aan ons om te oordelen of Daan wel of niet ziek is. Of er echt iets aan de hand is of niet. Meestal heb ik daar niet zoveel moeite mee, maar als hij dan een keertje ziek wordt, voel ik me altijd zo schuldig. Hij heeft het tenslotte verschillende keren aangegeven de afgelopen week. Ik deed het zelfs af, als geklets. We maakten er grapjes over en zeiden dat hij zich niet zo aan moest stellen. Maar hij zal zich vast lamlendig hebben gevoeld, met een beginnende griep onder de leden en niet serieus genomen worden door zijn mama en papa. Kon hij zich maar wat beter uiten en ons duidelijk maken wanneer het echt is. Nu is het aan ons om daarover te oordelen en soms zijn we dan net iets te laat ermee.

Ik verwen hem maar eens extra goed. Help hem overeind als hij besluit dat hij toch wil zitten, terwijl hij net nog wilde liggen. Hij mag achtbaantjes kijken, als hij dat wil. Ik probeer zijn zussen uit zijn buurt te houden, want die staan al paraat met de dokterskoffer. En verder luister ik nu maar even extra goed naar wat hij zegt. Maar naar het ziekenhuis? Dat is vandaag gesloten. En de dokter? Die is vrij vandaag.