thomashuis

Zo'n half jaar geleden besloten Bart en ik ons aan te melden als zorgondernemers van een thomashuis. We kenden de stichting al wel wat langer, maar op een avond keken we toevallig op hun site en zagen een vacature voor het dorp Dongen. Op dat moment besloten we dat we nu de stap moesten wagen. Even een korte uitleg voor degene die onbekend zijn met een thomashuis.

Een thomashuis is een woonhuis waar acht mensen met een verstandelijke beperking wonen. Het huis bestaat uit een ondernemersgedeelte en het thomashuis. Als ondernemers woon je dus bij het thomashuis in. Je hebt natuurlijk je eigen gedeelte om te wonen en te leven, dat gedeelte is je privéwoning. Je kunt je daar terugtrekken op momenten dat je 'vrij' bent, maar tegelijkertijd ben je er eigenlijk 24 uur per dag aanwezig. In praktijk leef je namelijk veel meer in het thomashuis dan in je eigen gedeelte. Je vormt als het ware een groot gezin met de bewoners van het thomashuis. Deze bewoners 'kies' je zelf uit, je gaat gesprekken aan met ouders, bewoners, werk etc. Uiteindelijk creeër je zo de groep die het beste bij je gezin past.

Een hele opgave voor de meeste mensen, maar voor ons eigenlijk een enorme uitdaging. Ons gezin is al bijzonder en juist door Daan kijken wij eigenlijk nergens meer van op. We besloten ons dan ook meteen aan te melden. Een hele procedure volgde. Het was een pittig formulier wat we in moesten vullen. Het zette aan tot nadenken met vragen als 'wat spreekt u aan in het concept?' en 'welke persoonlijke competenties heeft u om als zelfstandig ondernemer aan de slag te gaan?' of 'wat heeft u te bieden, waardoor klanten juist bij u zorg in willen kopen?' Niet de minste vragen dus. Het was ook niet zomaar in een avondje ingevuld, we hebben er echt goed over nagedacht, maar werden uiteindelijk beloond met een uitnodiging om een presentatie te komen geven.

Het was de bedoeling dat we onszelf zouden presenteren voor een tweetal mensen vanuit de stichting, een zorgondernemersstel en drie andere stellen welke zich ook hadden aangemeld. Enorm spannend natuurlijk, maar we gingen door naar de volgende ronde. Hierna volgde er nog twee rondes met iedere keer weer andere mensen met wie we in gesprek gingen. Er is stevig gediscussieërd over ons gezin, hoe we onszelf zagen, hoe we het voor ons zagen met een zorgintensief kind. Maar iedere keer hebben we ons zelf duidelijk gepresenteerd, open en eerlijk onze twijfels gedeeld en aangegeven hoe wij het zagen. Een uitdaging!

Tot slot kwam het allerlaatste telefoontje. Voor we met de directrice het allerlaatste gesprek zouden voeren, zou er door de bank een quick-scan worden uitgevoerd. De BKR was al binnen en helemaal in orde. Nu wilde ze alleen nog weten of het financieël haalbaar was. Jullie raden het al, financieël kwam er een negatief advies. Ons huis zou met een restschuld moeten worden verkocht, als gevolg van de economische crisis.Er werd aangegeven dat we of iemand moesten vinden die garant wilden staan voor ons of zelf het resterende bedrag af konden betalen. Een lening hiervoor afsluiten ging niet, aangezien we ook een starterskrediet af moesten sluiten voor het thomashuis en deze twee niet samen gaan.

Iemand die garant wilde staan voor ons, was er niet. Onze beide ouders lieten weten geen mogelijkheden te  zien voor financiële hulp en zelf hadden we natuurlijk ook niet zo'n grote zak met geld. We waren bereid om onze kapitaalrekening (welke al tien loopt) in te zetten, maar ook dat bleek niet voldoende te zijn om de complete restschuld mee in te lossen. Uiteindelijk kregen we vandaag het beslissende telefoontje dat het hierbij eindigde voor ons. De stichting stond niet open om een regeling te treffen en was ook niet bereid om mee te denken voor een andere oplossing. Dit was aan ons en aangezien wij geen andere mogelijkheden hadden,hield het hier voor ons op. We hebben aangegeven dat we het erg jammer vonden dat ze het financiële plaatje zwaarder lieten wegen dan de zorg, waar het uiteindelijke allemaal om gaat. Ook dit zagen zij anders, aangezien we straks als zelfstandig ondernemer zouden functioneren en geld dan ook niet onbelangrijk is.

Hiermee komt er dus een eind aan onze droom. Natuurlijk zouden we het over een jaar of vijf, mocht de financiële crisis dan op zijn retour zijn, nog eens kunnen proberen, maar we hebben besloten dat we dat niet willen. Op dit moment zijn onze kinderen nog redelijk jong en over vijf jaar zitten we met beginnende pubers. We zijn van mening dat we dan juist een stabiele thuissituatie moeten creëren en er voor ze zijn. Zonder dat we te druk bezig zijn om ons thomashuis op poten te zetten. Nu was DE kans, maar helaas heeft het niet zo mogen zijn.
We balen ontzettend, vooral omdat het om iets gaat waar we zelf geen invloed op hebben gehad. Het is jammer dat de mensen nu niet zien wat voor mooie droom het was en hoe we ons er voor de volle honderd procent voor hadden ingezet om het tot een groot succes te maken.

Het is zoals mijn nichtje zo lief schreef 'ze weten niet wat ze missen'.  Zo is het maar net, maar verdriet doet het wel!!