Het luikje in mijn hart

Sinds een tijdje is het luikje in mijn hart een beetje open gegaan. Althans wat meer open gegaan voor de mensen om me heen. Natuurlijk was mijn hart helemaal open voor mijn allerliefste man en onze kinderen. En ook voor dierbare mensen om me heen, stond het luikje een klein stukje open. Maar sindskort is het luikje ook geopend voor mensen die wat verder van me af staan, mensen die ik nog niet (zo) goed ken en misschien ook voor mensen die ik helemaal niet ken.


Wat lucht het op om te schrijven, ik had dit veel eerder moeten doen. Er komt ineens zoveel naar buiten, er is zoveel wat ik wil vertellen, waarover ik wil schrijven. Dingen die ik wil delen, verhalen die ik wil vertellen, zodat ze gehoord worden. Gevoelens die ik wil delen. Stof tot nadenken geven, herkenbaarheid bieden, zodat mensen weten hoe het bij ons gaat. Ze een kijkje in ons leven gunnen. Een leven wat eigenlijk net zo gewoon is als bij een ieder ander gezin, maar ook momenten kent waarop het duidelijk anders is dan anders.


Het schrijven is voor mij, het van me afschrijven van dingen die me bezig houden, waar ik tegenaan loop, die ik meemaak. Het is mijn andere kijk op de wereld en op het leven en ik wil dit aan mensen laten lezen. In de hoop dat zij ook anders tegen dingen aan gaan kijken. Het is een stukje schrijven voor Daan, zodat de maatschappij hem later niet keihard beoordeeld of in een hokje plaatst. Maar zorgt voor een maatschappij waarin iedereen gewaardeerd wordt om wie hij is en hij mag zijn zoals hij is.


Maar bovenal schrijf ik voor mezelf. Ik krijg vaak het compliment dat het is alsof het vanuit mijn hart is geschreven, maar dat is helemaal waar. Zoals ik het schrijf, zo voel ik het ook en blijkbaar vind ik de juiste woorden, zodat mensen die mijn blogs lezen dit ook zo voelen. Door te schrijven, komt er weer meer ruimte in mijn hart voor andere zaken die me ontroeren, die me  vrolijk maken of juist verdrietig of boos. Het staat op papier, ik kan het overlezen, ik kan het doorsturen en ik kan het zelfs verwijderen. Als ik eenmaal begin, lijk ik wel een op hol geslagen typemachine en ik typ, en typ en backspace en typ tot het er eindelijk staat zoals ik het voel.


Door mijn blogsite krijg ik reacties, die ik anders niet had gekregen. Mensen zijn verwonderd en verbaasd. Daar wisten we helemaal niks van, dat hebben jullie niet verteld. Maar doordat wij proberen niet te klagen, wil niet zeggen dat het bij ons allemaal goed gaat. Wij hebben lange tijd gedacht het allemaal alleen aan te kunnen. Om alles binnen ons gezin te houden, wie zat er nu op ons verhaal te wachten? Wat was daar voor interessants aan? Mensen hadden het al druk genoeg met hun eigen problemen. En ineens was daar die omschakeling. Ik wilde het niet meer binnen ons gezin houden, ik wilde dat mensen wisten wat er bij ons speelde, dat ze nadachten over kleine dingen die soms zo vanzelfsprekend zijn en bovenal wilde ik mijn hart open zetten om al die opgekropte gevoelens en gedachten eruit te laten. Om ze te delen met alle andere mensen.En ik kan je een ding vertellen.....het lucht enorm op!!