Op schoot

Een paar jaar geleden zaten we bij de huisarts in de wachtkamer. Ik zette de maxi-cosi met Juul erin op de grond, deed Daan zijn  jas uit en ging zitten. Gijs had zelf zijn jas uitgedaan en zat lief te spelen aan het kindertafeltje. Er zat nog een oudere mevrouw in de wachtkamer en aangezien Daan vreemde mensen erg interessant vindt, was hij diep onder de indruk. Daan was twee-en-een-half en een schattig mannetje met zijn rossige haartjes en grote blauwe ogen. Al gauw had hij dus kontakt met de mevrouw. Daan was helemaal in zijn nopjes, maar ik merkte ondertussen dat ik iets minder ontspannen zat. Ik wist namelijk al wel wat er ging komen. En ja wel hoor, voor ik nog maar een keer met mijn ogen had geknipperd, stond Daan bij de mevrouw voor haar neus. Hij keek alleen maar en lachte uiterst charmant. Hij draaide zich om en ging met zijn rug naar haar toe staan, duwde met zijn billen tegen haar knieën aan en klom op haar schoot. Daar zat ons kind dan, bij een volslagen vreemde mevrouw, op schoot. Hoe kwam ie erbij? 'Daan, kom van die schoot af'. Daan lachte eens een keer breeduit en nestelde zich nog even lekker tegen de mevrouw aan. 'Ach, zei de mevrouw, ik heb een kleinkind die is ongeveer net zo oud als hij, dus laat hem maar lekker hoor. Ik vind het niet erg.'  'Nou, ik wel'  antwoordde ik en plukte hem van schoot. De mevrouw fronste even met haar wenkbrauwen, maar na mijn vraag of ze er ook geen problemen mee had als hij vijftien was geweest, schootten haar wenkbrauwen tot onder haar haargrens. Tja, dat is dan het nadeel dat je niks ziet aan Daan, maar eenmaal iets aangeleerd, is het erg moeilijk af te leren. En hoe schattig een peutertje op schoot ook is, een pubertje op schoot daar zit niemand op te wachten.