Praatjes

Daan was altijd een 'man van weinig woorden'. De eerste jaren van zijn leven heeft hij zelfs helemaal woordloos door gebracht. Hij maakte wat klanken, zoals oeoeoeoe, hihihihihi, aaaaaaaaa en dat vond hij wel genoeg. Hij kon met die klanken variëren in hoog en laag en hard en zacht en ook met de klanken zelf varieerde hij. Zo hadden we na een aantal weken wel genoeg van alleen maar de oeoeoeoeo klank, toen meneer besloot om de aaaaaaaaa-klank weer eens te gaan proberen.

We waren dan ook enorm trots toen hij begon met mammammammam en papapapapapa. Het begin was misschien wel gemaakt. Ondertussen was Juul ook geboren en zij heeft zich ook lang in stilzwijgen gehuld. Haar broer zei tenslotte ook niks en hij werd ook begrepen. Uiteindelijk was Juul degene die als eerste papa en mama zei, maar vrij snel daarna zei ook Daan nog ietwat onzeker papa of mama. Gewoon ineens twee woorden. WOW!! Wat ontzettend knap van ons kind. Vanuit helemaal niet praten ineens twee woorden. Supergoed en wat waren we blij en trots.

Inmiddels zijn we weer zo'n anderhalf jaar verder en hebben we de fase van het papegaaipraten steeds meer achter de rug. In het begin was Daan namelijk net de echo van Juul. Hij kopieerde haar woorden, tot in de uitspraak en klank toe. We hadden niet het idee dat hij de betekenis wist van de woorden. Hij riep ze, al was het alleen maar voor de reactie van andere die daarop volgde. Sinds een maand of twee merken we duidelijk verschil. Mensen die Daan niet zo vaak zien, merken het ook. Daan kent steeds meer woorden, kan zich steeds duidelijker maken en vindt het leuk om te praten. Hij 'praat' de hele dag, noemt alle woorden op die hij kent, die hij hoort van ons. Vaak klopt het ook wat hij zegt, een enkele keer klopt het niet en slaat het nergens op.

Zolang we Daan 'volgen' als hij begint met praten, dan komen we een heel eind. Maar heb je hem niet gevolgd, dan kan 'wakhu' twee dingen betekenen 'wakker of werken'.  De uitspraak laat namelijk nog wat te wensen over, maar het begin is gemaakt. Sommige woorden blijven voor hem nog vreemd en te abstract. 'Even, zometeen, wachten, straks, achter of voor, niet doen, ophouden' zijn allemaal woorden die voor hem niet duidelijk zijn. Zolang we hier rekening mee proberen te houden, komen we een heel eind met Daan. We gebruiken vaak woorden in combinatie met gebaren, wijzen aan wat we bedoelen en langzaamaan neemt Daan ook enkele gebaren over.

Dit alles was ons natuurlijk niet gelukt zonder de logepediste van 't Zonnelicht en de leidsters van zijn groep, maar uiteindelijk is het toch Daan die ineens een sprong vooruit heeft gemaakt en nu pas lijkt te begrijpen dat hij door te praten zoveel meer duidelijk kan maken. Hij heeft er plezier in en wil dan ook alles vertellen wat er in zijn hoofd zit. Heerlijk dat hij zich eindelijk zo kan uiten, ook al was zijn taalontwikkeling niet het belangrijkste voor ons, het is zo fijn dat hij zich hier nu ook in ontwikkelt, dat hij niet alleen de taal begrijpt, maar ook de taal zelf gebruikt.