Eten

Het was alweer een tijdje geleden, maar vorige week was het weer zover. Daan weigerde te eten. Hij was de week ervoor wel ziek geweest, maar tijdens het weekend weer opgeknapt en zijn eetlust was weer zoals anders. Vorige week was daar ineens weer een moment waarop hij weigerde. En zoals ik al schreef, het was even geleden. Op zulke momenten komt de irritatie snel opzetten, er was tenslotte niks anders dan anders. Zelfde eettijd, zelfde potje olvarit, zelfde ritueel.  ‘Kom op Daan, mond open.’ Daan deed zijn mond niet open en liet met zijn mond dicht een protesterend gemopper horen, een soort van gegrom. ‘Daan, schiet op. Geen flauwekul!’ Daan had echter geen zin en zijn mond ging nog geen centimeter open. Daar kwamen zijn handen al, om het lepeltje, wat ik met moeite naar binnen probeerde te wurmen, weg te duwen. Flats!! Alles lag op de grond. Het toppunt van irritatie was nu bereikt en het lukte me niet om rustig te blijven. Ik kneep in zijn wangen en zijn mond ging op een minimale stand open. Net genoeg om een lepeltje naar binnen te wringen. ‘En nu opeten, Daan.’

Hij liet het hapje eten gewoon weer uit zijn mond vallen. Ik duwde het weer terug, alles zat onder. De tafel, mijn handen, zijn wangen. Hij keek me intens verdrietig aan en toen biggelde de eerste traan over zijn wang. En toen nog een, en nog een. Het ging over in hartverscheurend huilen. Hij was in en in verdrietig.

Op dat moment breekt er ook in mij iets. Ik huil met hem mee. Vraag aan hem waarom hij niet wil eten, waarom het nu niet goed is, waarom we niet als een ‘normaal’ gezin kunnen eten, waarom hij het ons zo lastig maakt met het eten, waarom hij toch niet snapt dat je moet eten. Dat een eetsituatie iets gezelligs moet zijn, dat je van eten hoort te genieten. Ik kan het niet meer, het zorgt voor zoveel frustraties, zoveel onnodige stress. Ik wordt er zo moe van. Ik zou zo graag willen dat we eens gewoon normaal kunnen eten. Gezellig met zijn allen aan tafel, een ieder verteld wat hij of zij die dag heeft meegemaakt.

 Onze andere twee kinderen zeuren ook, want natuurlijk kunnen we niet iedere dag friet of pannenkoeken eten. Maar bij hun kan ik het veel sneller loslaten. Dan eten ze een dag maar niet. Waarom kan ik dat dan bij Daan niet? Waarom ligt daar veel meer druk op het eten? Misschien moet ik het maar eens proberen. Los te laten. Alleen is het bij Daan geen kwestie van een dag niet eten, Daan kan daar vlot een week van maken. En is het eerst alleen het avondeten, later zullen daar ook de tussendoortjes en het ontbijt bij komen. Voor we het weten zitten we in een fase van helemaal niks meer eten. Daan is namelijk erg goed in het bedenken van nieuwe rituelen. Alles wat we zo moeizaam hebben opgebouwd, is dan ineens weg. Nu zijn we blij met de drie smaken olvaritpotjes die hij lust, het stukje vlees (mits het een gehaktbal of hamburger is), de boterhammen met smeerworst,smeerkaas, kaas of snijworst en de snack-a-jack met cheese smaak. Oja, en hij lust ook nog schatkistjes snoep en fruit. Dit is alles wat we bij Daan naar binnen krijgen. Mensen vragen me weleens ‘mag hij dit?’ Daan mag alles, alleen wil Daan niet alles, Daan wil alleen datgene wat bekend is voor hem en wat past in de situatie van dat moment. Thuis eet en doet hij namelijk andere dingen dan hij eet en doet op zijn school of bij opa en oma. Om gek van te worden, want hoe moeten wij nu weten waarom hij nu weer niet wil eten? Wetende dat Daan lange tijd aan de grens van ondergewicht heeft gezeten, verklaart dat misschien waarom het loslaten bij hem niet zo goed lukt. We zullen blij moeten zijn met alles wat hij eet en hopen dat de periode van het eten weigeren, niet al te lang gaat duren.