Vrienden

Sinds de komst van Daan is er veel gebeurd, is er veel veranderd in ons leven. Zijn wij als persoon veel veranderd, we hebben een andere kijk op het leven gekregen en zijn misschien ook wel een stukje harder geworden, voor onszelf, maar ook voor andere. We hebben geleerd om voor Daan op te komen en daardoor ook voor ons gezin. We nemen niet meer zo snel een blad voor onze mond. We zetten onze kinderen op de eerste plek, ons gezin is het belangrijkste en daarna pas de rest. Misschien heeft het daarmee te maken.

Eigenlijk is dat nog niet eens hetgeen waarover ik soms kan piekeren, het is meer de plaats die mensen binnen onze vriendenkring op zich hebben genomen. Mensen van wie we het niet verwachtte, leven met ons gezin mee, zijn oprecht geïnteresseerd. Daar tegenover staan mensen van wie we het wel verwachtte, zij laten het afweten, vragen hoe het gaat, maar het antwoord is onbelangrijk, het doet er niet toe wat we zeggen. Soms is het zelfs een gespreksopener naar hun eigen verhaal toe.

Zo zijn er nog steeds mensen die het allemaal wel mee vinden vallen, zij onderbouwen dit dan ook steevast met een ‘je ziet toch niks aan Daan’. Ook zijn er mensen die nog steeds zeggen ‘het komt allemaal goed’. Wanneer komt het dan goed, zou ik willen vragen. En er zijn zelfs mensen die denken dat het met de opvoeding te maken heeft. Dat Daan maar ‘gewoon’ moet leren omgaan met bepaalde dingen, net zoals hun kind die dingen moet leren. Dan heb je toch echt het IQ van een visstick in diepgevroren toestand. Maar die mensen zijn er. Op zich niet zo erg, maar dit zijn wel mensen die dichtbij ons horen te staan. Zij raken echter steeds verder van ons vandaan. En dat is hetgeen waar ik over kan piekeren. Ligt het niet aan ons? Of aan mij? Zeur en klaag ik teveel over Daan? Valt het inderdaad wel mee en overdrijf ik het allemaal? Zit het misschien tussen mijn oren?

Het kost zoveel moeite en energie en het levert weinig tot niets op. Zou ik het niet gewoon op moeten geven? Mijn energie alleen maar steken in al die lieve mensen uit onverwachte hoeken, die wel oprecht meeleven. Die naar Daan kijken zoals ze naar ieder kind kijken, zonder  die afkeurende blik in hun ogen. Mensen bij wie we welkom zijn met Daan zoals Daan is en waardoor ik me ook meer op mijn gemak voel. Kan ontspannen, wat weer een directe invloed heeft op Daan zijn gedrag, want hij voelt het haarfijn aan als we hem op zijn huid zitten.

Misschien ligt het probleem wel bij die mensen, dat ze niet weten hoe ze hiermee om moeten gaan, maar zeg dat dan tegen ons in plaats van het dood te zwijgen. Eigenlijk zou ik ze eens een keer goed de waarheid moeten zeggen, wat voor gevoel ze me geven, hoe onzeker ze me maken. Dat ik me niet prettig voel bij hen, dat ik een rol speel, die ik juist bij hen niet wil spelen. Misschien heb ik dat door deze blog al wel een stukje gedaan, maar ach ik vergeet het weer. Deze mensen hebben geen interesse in ons leven, dus zij zullen deze blog ook niet lezen. Dat is vast zonde van hun tijd.