Daan

dinsdag 7 december 2010

Knuffelen

Ik heb hele mooie herinneringen, die ik koester en die me erg blij maken. Als ik aan zo'n herinnering denk, wordt ik warm van binnen en blij. Het zijn mijn vrolijk-mezelf-op-herinneringen. Eigenlijk heb ik er best veel, alleen van Daan zijn ze spaarzaam. Daan is namelijk niet zo gul en vrijgevig met zijn knuffels. Hij toont zijn liefde voor mij, niet zomaar. Nou ja, dat doet hij wel, maar niet zoals onze andere kinderen. Zo is Daan bijna altijd vrolijk als hij 's morgensvroeg wakker wordt. Hij begroet iedereen vol enthousiasme en verwacht dat iedereen hem even enthousiast terug groet, ook al is het op een tijdstip waarop 'normale' mensen zich nog eens een keer lekker omdraaien in bed. Maar iedere ochtend wordt er vanaf zijn kamer geroepen 'haai mama'. Heerlijk om te horen, vooral ook omdat Daan tot zo'n drie jaar geleden nog helemaal geen woord sprak. Daan is blij om me te zien als hij thuis komt na een lange dag school. Ik zie het aan de twinkeling in zijn ogen, de grote grijns op zijn gezicht en ik neem het voor lief dat hij me iedere keer begroet met het legendarische woord 'koek' in plaats van 'haai mama'. Ook vindt hij het tegenwoordig fijn om na het eten, op schoot te kruipen bij mij. Nou ja, na het eten...Daan eet eerder en niet met ons mee, dus het gebeurt regelmatig dat ik met een kind op schoot mijn bord leeg probeer te eten.


Dit zijn natuurlijk allemaal uitingen van zijn liefde voor mij, maar vaak zijn het ook dwangmatige uitingen. Gewoon omdat dat zo hoort, dit is een ritueel geworden, dat iedere dag wordt herhaalt. Hij ziet het zijn broer en zusjes doen, dus hij doet het na. Blijkbaar hoort dat zo, zal hij denken. Op zich heel lief allemaal en ik geniet er heerlijk van, maar met in mijn achterhoofd, dat het vaak een dwangmatige handeling is en geen behoefte om te knuffelen, beleef ik het toch anders. Heel soms echter, doet hij het echt oprecht en gemeend. Hij knuffelt me uit zichzelf en niet omdat iemand het woord knuffelen heeft laten vallen. Hij begint uit zichzelf, zonder dat ik hem eerst een knuffel geef, hij duwt me niet weg, maar kruipt tegen me aan en geniet er net zo van als ik doe. Dit zijn mijn mooie herinneringen, dit zijn de momenten waarop ik blij word en zoveel van ons mannetje houdt.


Gisterenavond was zo'n moment, Daan en ik zaten in het grote bed en waren een boekje aan het lezen, onbewust kriebelde ik hem door zijn nekharen. Iets wat ik vaak bij Gijs doe en zonder erbij na te denken dus ook bij Daan. Meestal komt zijn hand dan meteen om mijn hand weg te pakken, ik doe tenslotte iets wat hij niet prettig vindt. Ik raak hem aan. Maar gisterenavond niet. Zonder dat ik er erg in had, leunde hij steeds meer tegen me aan. Ik voelde de warmte van zijn lijfje tegen me aan en genoot van het kijken naar hem. Het zien ontspannen en genieten van ons moment. Ineens was dat moment weg, Daan liet een wind en was weer afgeleid. Zijn hand kwam naar mijn hand, de boodschap was duidelijk. Weg ermee, geen gekriebel aan zijn lijf!!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten