......

Ik lig in bed, maar kan niet slapen. Net, beneden op de bank, hadden mijn ogen de grootste moeite om open te blijven, maar eenmaal in het donker in bed, lijkt het alsof mijn bovenkamer overuren maakt. Ik begin te malen, te piekeren. Alles wat ik net heb gelezen, moet worden verwerkt. Alles moet worden gemaakt tot iets wat ik een plekje kan geven bij mijn andere verdriet en zorgen en wat ik daarna kan ombuigen, zodat ik het positieve weer kan zien.

Ik heb de eerste zinnen van mijn blog nog niet opgeschreven of de tranen rollen alweer over mijn wangen. Wat een vreselijke huilbuien heb ik toch de laatste tijd. Blijkbaar zit mijn emmertje meer dan vol en stroomt het over. Donderdag hebben we de jaarlijkse persoonlijk plan bespreking van Daan, nou ja het gaat over Daan. Voorafgaand krijgen we het verslag toegstuurd om door te lezen, aan te vullen met opmerkingen en eventuele vragen kunnen we ook opschrijven. Vandaag kreeg ik ook het tweede deel van het persoonlijk plan, de uitslagen van de psychologische onderzoeken en het verslag van de logopediste. En ook al weet ik nog van vorig jaar dat het me verdriet deed, ook dit jaar weer keek ik er naar uit. Ik was nieuwsgierig naar ons kind. Wat andere van hem vinden, hoe hij het nu deed op zijn 'sool' en hoe zijn ontwikkeling was verlopen het afgelopen jaar.

De uitslag was echter alles behalve datgeen waar ik op had gehoopt. Mijn gevoel en mijn verstand zijn de laatste tijd zo in strijd met elkaar. Hoe trots ben ik op ons mannetje dat ineens tegen me zegt 'mij,buite,jeuk'. Niemand die weet wat hij ermee bedoelt, behalve ik. Hij vindt het buiten leuk. Ik voel me zo ontzettend trots, dat hij een gevoel kan verwoorden, dat hij mij kan zeggen wat hij wil en wat hij voelt. Mijn god, wat houd ik van hem! Dan lees ik in het verslag de uitslagen van een test die bij hem is afgenomen. Hij scoort geen enkele keer boven de 2 jaar. Ons kind is het afgelopen jaar vier maanden vooruit gegaan qua ontwikkeling.

Ik kan alleen maar huilen, maar eigenlijk nog niet eens om die score. Dat is niet het belangrijkste. Ik huil eigenlijk meer om mezelf. Hoe heb ik mezelf zo voor de gek kunnen houden? Juist doordat Daan de laatste tijd ineens zoveel vooruitgang liet zien, kreeg ik weer wat stille hoop. De twijfels waren er weer. Misschien valt het wel mee, overdrijven we het teveel. Er is tenslotte geen diagnose gesteld, dus wie weet is Daan alleen een trage opstarter, die eenmaal opgestart zijn achterstand binnen no-time heeft ingehaald. Hoe hard kwamen daarom dan ook deze uitslagen aan. Hele eenvoudige dingen begrijpt Daan niet, kan hij niet uitvoeren. Taalopdrachtjes lukken niet, Daan is te snel afgeleid.

Het is alsof ik het verslag van een ander kind aan het lezen ben, maar dat zegt mijn gevoel. Mijn verstand weet echter dat dit echt wel over Daan gaat, dat dit de realiteit is. Jaren geleden heeft de revalidatiearts het al benoemd. Daan zijn ontwikkeling gaat steeds langzamer. Eens heeft hij zelfs zijn max bereikt. Dan zit hij aan de top van zijn kunnen en stopt zijn ontwikkeling helemaal. Alles wat hij nu leert is meegenomen, dat pakken ze hem niet meer af, denken we. Qua verstand weet ik het ook allemaal wel, alleen het doet op dit moment zo'n pijn en verdriet. En ja hoor, daar zijn de waterlanders weer....ik ga maar naar bed, dan ga ik even kijken bij Daan, hoe rustig hij ligt te slapen, gelukkig met zijn leven op zijn manier.