Linus

Rond deze periode komt iedere morgen een aflevering van 'Linus' bij Z@ppelin. Aangezien hier iedere morgen de televisie dient als opstarter van onze kinderen, zie ik dus regelmatig Linus en zijn vrienden voorbij komen. De serie is gezien de namen en de natuur ongetwijfeld in Scandinavië opgenomen en bij het zien van deze serie overvalt me altijd een apart gevoel. Een soort van verdriet, een gemis, dat vrijwel meteen door mijn positieve ik aan de kant wordt geschoven. Hoe fijn hebben we het nu? Wat doen onze kinderen het goed en we kunnen de zorg inroepen en delen met mensen van wie we heel veel houden. Maar toch blijft er op de achtergrond iets sluimeren. Zo hadden wij ook kunnen leven, daar in die ongerepte en prachtige natuur.  En natuurlijk is een tv-serie wel iets heel anders dan de realiteit, een klein beetje 'Linusleven' had ook wel erg goed bij ons gepast.

Een aantal jaren terug, ik geloof dat Daan net was geboren, kregen Bart en ik de kriebels. We waren ooit een keer op vakantie geweest naar Noorwegen en verliefd geworden op dit land. Hoe inmens groot.Wat een ruimte, een prachtige natuur, mooie huizen. Eindeloos rijden en geen kip op de weg tegen komen. Overigens ook geen auto of mensen. Vriendelijke mensen, schone steden en vooral het gevoel van vrijheid wat we ervaarden. Hoe anders ervaarden we het leven hier in Nederland. Met zijn rare regeltjes, wetten, dure huizen en vooral het hutje-op-mutje wonen. Het buitenleven is hier bijna onbetaalbaar. Uiteindelijk wilden we onze droom werkelijkheid laten worden en een nieuw bestaan in Noorwegen opbouwen. We hadden kontakt gezocht met diverse Nederlanders die de stap al hadden gemaakt, waren bezig ons te verdiepen in werk- en woongelegenheid, zelfs een cursus Noors werd al gevolgd.

Helaas is het bij een droom gebleven en eigenlijk is dat maar goed ook. Toen wisten we nog niks van Daan. Hij was nog een 'normale en gezonde' baby. Maar hoe zou nu zijn leven daar zijn geweest? Welke taal hadden we hem moeten leren als hij toch al zo'n moeite had met praten? Ook al zijn ze soms nog zo lastig en moeilijk begaanbaar, hier weten we welke wegen we kunnen bewandelen. Weten we een beetje wat de toekomst ons zal brengen qua zorg en wonen. Hebben we mensen om ons heen om de zorg mee te delen, mochten we dat willen. 

Maar toch zijn de kriebels er nog, voelt het als een stukje heimwee en gemis naar een leven wat we nooit zullen leven. We blijven hier wonen, zo slecht is het toch ook weer niet. We proberen er het beste van te maken, uiteindelijk is niet de plek waar je woont het belangrijkste, maar met wie je er woont! Maar iedere ochtend als ik Linus op de televisie zie, dan leef ik heel even in onze droom die altijd een droom zal blijven.