School

Toevallig dat Bart er afgelopen week naar vroeg. Wanneer we Juul in moesten gaan schrijven voor school? Mijn gedachten gaan terug naar de tijd dat Daan drie jaar werd. Wat waren we blij dat hij eindelijk kon lopen, nu was hij eindelijk mobiel. Hij had voortaan zelf de keus om ergens naar toe te lopen en was niet meer afhankelijk van ons of andere die hem ergens hadden neergezet waar hij niet meer wilde zitten. Hij begon voorzichtig met papapapapa en mamamama en langzaam, heel langzaam zagen we hem dingen gaan ontdekken en uitproberen. We genoten van ons mannetje en zijn eigen ontwikkeling, van het leven dat voor hem zo anders was dan dat van zijn grote broer. We genoten van zijn grote broer die wel alles 'normaal' doorliep en zich ontwikkelde als een geliefde kleuter. We genoten van zijn babyzusje, die ons versteld deed staan van haar gedrag, als baby liet zij al zien dat ze later vast een bijdehand en pittig meisje zou worden, wiens ontwikkeling eerder voor zou lopen dan achter zou blijven. Kortom een gewoon gezinnetje met de normale ups en downs.

En toen was daar die week waarin er ineens vier brieven voor Daan op de deurmat vielen. Bij de eerste vond ik het nog wat vreemd. Deze was gericht aan Daan zelf, dus ik maakte hem nieuwsgierig open. Het was een uitnodiging om naar de open dag van een basisschool bij ons in de buurt te komen. Het voelde als een klap in mijn gezicht, ik zakte op een stoel neer en met de brief in mijn hand heb ik zitten huilen. Hartverscheurend zitten huilen. Onze zoon zou namelijk nooit naar een 'normale' basisschool gaan. Ook niet met een 'rugzakje'. Het was nog maar de vraag of hij ooit naar een speciale vorm van onderwijs zou kunnen. Ook bij de andere brieven heb ik gehuild, het heeft me gekwetst, pijn gedaan. Alweer een bevestiging dat Daan niet mee kan draaien in het gewone leven.

Die week erop heb ik alle scholen gebeld naar aanleiding van hun uitnodiging. Huilend heb ik ze gevraagd of ze erbij nagedacht hebben dat ze mensen ermee kwetsen, verdriet doen. Dat ze niet zomaar klakkeloos bij de gemeente alle kinderen van een bepaald schooljaar op kunnen vragen en een brief kunnen sturen. Sommige kinderen zullen namelijk nooit naar school gaan en dat is voor de ouders al zwaar genoeg. Die zitten echt niet te wachten op nog een bevestiging dat hun kind in een uitzonderingspositie verkeerd. Het antwoord kun je al wel raden, 'nee daar hadden nog nooit over nagedacht.' Hopelijk hebben ze er van geleerd, de tijd zal het leren. Volgend jaar wordt Juul namelijk drie.