Juul

Deze keer eens een blog over onze oudste dochter. Daan is dan wel ons zorgintensieve kind, maar Juul is vaak degene tot het uiterste gaat, die net over mijn grenzen heen gaat, me tot wanhoop drijft en me breekt op momenten waarop ik geen energie meer heb. Een meisje van twee en een half, schattig en lief op de momenten waarop ze schattig en lief moet zijn. Het lijkt wel of ze daar een speciale gave voor heeft, zo gauw ze bij andere mensen is, is het de braafheid zelve. Mensen kijken me vol verbazing en ongeloof aan als ik weer eens vertel over wat Juul heet uitgevreten. Maar mensen kijken me ook met medelijden aan als ik weer eens een krijsend kind mee sleep door de gangen van Gijs zijn school. Nou,nou, een pittige tante hoor! Ik zal jullie wat verklappen, dit is peanuts. Dit stelt niks voor. Je moet ze thuis eens zien.

Of het ligt aan haar temperamentvolle karakter, wat ze overigens niet van mij heeft, maar manlief zal hetzelfde zeggen. Of dat het ligt aan het feit dat ze een meisje is, die zoals ze zeggen anders zijn dan jongens. Misschien heeft de koppige peuterpuberteit ermee te maken. Of misschien ligt het wel aan mezelf. En ik denk dat ik daarmee de spijker een klein stukje op zijn kop sla. Juul is natuurlijk de eerste die NA Daan kwam. En wat was ik blij toen zij alles qua ontwikkeling volgens het boekje deed. Ik heb zo'n beetje bij alles staan applaudiseren, ik vond alles even geweldig en super wat ze deed. Het voelde iedere keer weer als een bevestiging dat ze toch echt 'normaal' was en er aan haar niks mankeerde. Ook toen ze begon te praten, wat ze overigens vrij laat deed, want Daan praatte ook niet, dus wat dat betreft was het toen nog rustig hier in huize Jansen. Maar toen ze eenmaal kon praten, was het hek van de dam. Ik hoorde ze eens op een dag dat Daan gewoon naar school was, mopperend in de speelhoek. Op mijn vraag wat er was gebeurd, antwoordde ze glashard 'Daatje, daan'.  Met andere woorden, Daan was de schuldige.....


Met haar twee en een half jaar oud, weet ze haarfijn dat ze bij haar ene broer geen gekke dingen hoeft uit te halen. Hij komt voor zichzelf op of vertelt het tegen mij. Echter bij haar andere broer, speelt ze de baas, pakt ze dingen af, duwt en slaat ze en zelfs voor bijten deinst ze niet terug. Hoe moet ik haar toch uitleggen wat er met Daan is, waarom Daan een ander spel speelt en niet de reactie geeft die ze van hem verwacht. Er zit niks anders op, dan me bewust te zijn van mezelf en consequent blijven naar haar. Ik vrees alleen dat dit nog met heel veel krijsende driftbuien gepaard zal gaan en ze zal nog vaak op de trap zitten. Ach ja, de trap is lekker zacht en zit ook wel lekker zo op zijn tijd.