Autoritje

Sinds een maand of drie wordt Daan drie ochtenden in de week opgehaald door twee geweldige, lieve mensen.  Ook dit was weer een stukje loslaten en ook dit ging langzaamaan, maar Daan vindt het helemaal geweldig en staat te springen en te popelen om mee te gaan. Hij is dol op ze en zij zijn dol op hem! Wat geeft dat voor ons een fijn gevoel, we laten hem met een gerust hart gaan en voelen ons gevlijd met de vele complimentjes over Daan en ons gezin. Heerlijk, dat hij het zo getroffen heeft met deze twee dames....

Ook als hij met ons mee mag voor een autoritje, staat Daan vooraan. We twijfelen weleens over zijn gehoor, maar papa hoeft maar te fluisteren dat hij weggaat en Daan heeft het al gehoord. "Papa, auto". "Ik ook". Gevolgd door "Pop,tuut,mee". Soms komt hij zelf aanlopen met zijn jas, een stille hint dat het weer tijd is voor een autoritje. Al rijden we een rondje door de wijk, als het maar een ritje met de auto is.

Zo ook die ene middag. Gijs was spelen bij een vriendje van school en het was tijd om hem te gaan halen. Allemaal jassen en schoenen aan, Pleun in de maxi-cosi en we waren klaar om te gaan. Deze keer werd het een ritje in mama's auto. Op het moment dat de deur open gaat, moet je meteen meelopen, want Daan rent in een keer weg. Vaak rent hij wel naar de auto, maar hij heeft het ook al eens gepresteerd om midden op de weg te gaan staan. Godzijdank kwam er toen gelukkig geen auto aan. Maar dat moment is altijd even zo'n 'je-adem-stokt-ervan-moment'. Die middag was Daan echter rustig en luisterde hij buitengewoon goed naar 'bij mama blijven'. Tja en op zulke momenten word je een beetje overmoedig.

Aangezien Daan bij de passagierskant ging staan en steeds maar bleef herhalen "ik ook" , besloot ik dat hij een keertje voorin mocht. Weer eens een ander zicht op de weg, gezellig als een grote jongen, net zoals Gijs ook vaak voorin wil zitten. Hoe stom kun je zijn als moeder???
We waren de straat nog niet uit of daar gingen mijn ruitenwissers ineens op de snelste stand over de ramen. Het regende niet, dus die dingen piepten dat het een lieve lust was. Ruitenwissers al rijdende uitgezet, hupsakee daar ging zijn handje naar de pook. Net op tijd de koppeling ingetrapt, want anders was het geheid 'tanden poetsen'. Ondertussen reed ik nog steeds door, ik zat op een weg waar net geen zijstraten waren of gelegenheid om even snel langs de kant te parkeren. Achter mij een file van auto's, want mijn snelheid was nu niet meer de snelheid die er gereden mocht worden. Ondertussen jengelde Juul op de achterbank, ze had haar knuffeltje laten vallen, of ik die even kon pakken?? Daan riep steeds "mama" en "ik ook" Ondertussen had hij het stuur vast, nooit geweten dat hij zulke lange armen had, en trok hij duidelijk naar rechts. Hij wilde ook sturen...dat mocht ie namelijk weleens van papa. Zomaar een klein stukje op schoot zitten en samen sturen. Dat is dan alleen door een 30-kilometer straat en nu reden we toch echt iets harder. Ruitenwissers weer aan, ruitenwissers weer uit. Ineens werd de voorraam gesproeid, want als je aan dat stangetje trekt dan sproeit ie, weer geen fatsoenlijk zicht. Ik ben nog nooit zo blij geweest om de eindbestemming te bereiken. We hadden het gered, allemaal nog levend en wel. Daan snapte niet waarom hij op de terugrit achterin moest zitten. Het belangrijkste is dat Daan er van heeft genoten, maar omwille van de veiligheid van de rest van ons gezin, gaat Daan mooi weer op de achterbank.