December

Nog even en de drukke decembermaand staat weer voor de deur. Een maand met dubbele gevoelens voor ons. Aan de ene kant is het een gezellig maand, sinterklaas welkom heten tijdens de intocht, sinterklaasliedjes zingen, schoentjes zetten en tot slot pakjesavond. Om een week later de kerstboom uit te gaan zoeken, samen te versieren en genieten van de kerstliedjes op de radio, een knapperend haardvuurtje en lekker de gordijnen dicht. Aan de andere kant is dit voor Daan eigenlijk helemaal niet zo’n gezellige maand. Daan houdt namelijk niet van sinterklaas, hij snapt er niks van en bovenal vindt hij het eng.

Het begint al met het sinterklaasjournaal op televisie. Hij zit lekker televisie te kijken en ineens is daar Diewertje Blok. Die gaat nog wel, maar dan komt daar ook ineens een zwarte piet. En ja hoor, weg is Daan. Hij gaat in de keuken staan of als we nog boven zijn, gaat hij naar zijn slaapkamer en roept ‘NIET’.  Daan vindt zwarte pieten NIET leuk, hij vindt ze eng en raakt er helemaal van in paniek. Helaas wil de maatschappij en dan vooral de commercie er niet zo aan, dat sommige kinderen bang zijn voor sinterklaas en zwarte piet en overal hangt er dan ook volop sintversiering. Ik heb het idee dat hij die sintversiering wel oké vindt, zolang het maar geen bewegende figuren zijn. Echter worden er ook steeds vaker zwarte pieten gevraagd om in de winkel te komen, om de boel een beetje op te leuken zeg maar.

Zo hadden we vorig jaar besloten om met de hele familie bij de Mac te gaan eten. Gezellig, meer voor de kinderen dan voor ons, maar dat doet er niet toe. We zitten goed en wel aan tafel, Bart staat nog in de rij om te bestellen en daar gebeurde het. Er kwam een zwarte piet binnen. Ik verstijf en probeer Daan af te leiden, maar nog voor ik Gijs in heb kunnen seinen om niks te zeggen, gillen alle andere kinderen al ‘zwarte piet, zwarte piet’. Ik zie Daan verschrikt kijken en meteen daarop volgt zijn paniek en angst. Hij begint te krijsen, te gillen, te trappen en heeft maar een doel voor ogen, hij moet weg! Zwarte Piet is natuurlijk de beroerdste niet en komt ongetwijfeld goed bedoeld naar ons tafeltje gelopen. Helaas snapt Piet mijn gezwaai en nee-geschud niet en loopt onverstoorbaar door naar ons tafeltje. Daar sta ik dan, krijsend kind onder de tafel, een gespannen Gijs op zijn stoel, Juul in de kinderstoel stil en diep onder indruk, manlief net aan de beurt om de bestelling door te geven en honderd paar ogen gericht op ons. Bart en ik zoeken oogkontakt over de mensenhoofden en ik gebaar dat ik met Daan naar buiten ga. Een vriendelijke mevrouw is bereid om even op onze andere kinderen te letten, tot Bart terugloopt met het eten. Eenmaal in de auto, kalmeert Daan enigszins en komt Bart ons eten brengen. We eten gescheiden, Bart binnen met Gijs en Juul, ik met Daan in een koude auto. Nou ja, ik eet alleen, Daan weigert door alle stress om nog maar iets te eten, zelfs zijn vertrouwde koek kan hem niet verleiden tot eten.

Het is een dubbele tijd, want we hebben natuurlijk ook nog drie andere kinderen, die sinterklaas wel leuk vinden en ook spannend, maar dat is een gezonde spanning en hoort er ook bij. Zij kunnen er goed mee omgaan, maar Daan weet zich geen raad. Ook wij hangen hier een slinger op om sinterklaas welkom te heten, wij draaien sinterklaasliedjes en er wordt ook een keer gestrooid, maar wij gaan gesplitst naar de intocht, we gaan zonder Daan naar de handbalvereniging waar sinterklaas een bezoekje zal brengen, we vragen sinterklaas niet om bij ons op bezoek te komen en proberen er op te letten de spanning voor Daan draaglijk te houden. En tot slot, we gaan van november tot zes december niet bij de Mc Donalds eten!