5 jaar

Volgende maand wordt Daan alweer 5 jaar en deze tijd zo rond zijn verjaardag maakt me altijd wat emotioneler. Het gepieker is er dan meer, de irritatie om de 'problemen' van andere mensen, misschien zelfs wel een stukje jaloezie, verdriet om een leven dat zo anders is dan we ons hadden voorgesteld.

Vijf jaar geleden, was ik hoogzwanger en keken we uit naar de geboorte van ons 2e kindje. Een jongetje, dat wisten we al, maar hoe zou hij eruit zien, zou hij op zijn broertje lijken, zou de bevalling deze keer wel goed gaan en zou hij gezond zijn? Zouden ze lief samen spelen en ruzie maken? Zouden ze later samen op stap gaan en een goed kontakt hebben?

Hoe anders is het nu vijf jaar verder.
We hebben 4 prachtige kinderen, maar het toekomstbeeld wat we voor ogen hadden is totaal anders. Ik zou zo graag eens onbezorgd willen genieten, zonder in mijn achterhoofd met Daan bezig te zijn, ik zou onze andere kinderen een 'normale' broer gunnen, waar ze mee kunnen spelen en ruzie maken, zoals het ook bij andere gezinnen gaat. Ik zou willen fantaseren over de toekomst van onze kinderen, wat zouden ze later worden? Ik zou gewoon met ons hele gezin 3 weken op vakantie willen gaan.Ik zou zo graag onze 2 jongens samen in gesprek zien over die gave auto of het voetballen. Ik zou zo graag 4 kinderen naar school willen brengen, die afspreken met vriendjes en we altijd een huis vol kinderen hebben. Ik zou zo graag die ontspannen mama willen zijn, die lekker met de kinderen speelt. Ik zou zo graag eens willen dat dit gewoon een boze droom is en morgen mag iemand anders onze zorgen overnemen.

Hoe anders is de werkelijkheid. Daan gaat niet naar school, hij spreekt niet af, want hij speelt zijn eigen spel en speelt voornamelijk alleen of hij kijkt toe hoe andere spelen, maar meespelen lukt niet, want hij snapt hun spel niet en zij snappen zijn 'rare' gegil niet. Als ik zie dat Daan bovenop Juul staat te springen op de trampoline, Juul huilt en Daan lacht zich rot. Wat moet je dan??? Als ik Gijs en Juul samen zie spelen in het huisje, want daar kan Daan niet in klimmen, dus hebben ze geen 'last' van hem, wat moet je dan?? Als ik Daan voor de zoveelste keer op de trap zet, omdat hij begint te gillen, zichzelf slaat, met speelgoed gooit, dreigt om ons te slaan, wat moet je dan?? Als we voor de zoveelste keer 's nachts 2 uur worden wakker gehouden, omdat Daan zijn dag-nachtritme is verstoord, wat moet je dan?? Als je eindelijk een goedkeuring van het CIZ hebt, om je kind een dag in het weekend weg te brengen, maar je krijgt hier geen PGB voor, maar de opvang neemt alleen kinderen aan die een PGB hebben, dus je kunt nergens terecht, wat moet je dan?? En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Natuurlijk houden we ontzettend veel van ons eigen klavertje vier. Daan is Daan op zijn eigen speciale manier, maar soms dan slaat de twijfel toe. Doen we het wel goed? Ligt de lat voor onze andere kinderen niet te hoog? Moeten ze niet teveel zorgen en rekening houden met hun broer? Krijgen ze wel de aandacht die ze verdienen? Soms heb je van die dagen en vandaag was er zo een. Morgen weer een nieuwe dag en dan zet ik mijn schouders er weer onder, want ondanks alles heb ik een gezin waar ik enorm trots op ben!!