Ken je dat? Zo'n moment waarop je denkt....dat is het beste wat me is overkomen? Dat zijn zulke fijne momenten, als je daar aan denkt dan wordt je weer blij. Ook ik heb zulke momenten. Meerdere natuurlijk, want zo zijn er natuurlijk manlief en onze 4 prachtige kinderen, ons huis, sommige vakanties, mijn baan, onze familie en vriendengroep. Allemaal dingen waar ik iedere dag of op bepaalde momenten blij van wordt dat zij me zijn overkomen.
Nu is er eigenlijk een speciaal moment en dat is het tijdschrift Lotje en Co. Ik weet al niet meer hoe ik er voor het eerst mee kennis maakte, ik heb namelijk, maanden terug al, een mailtje voorbij zien komen, waar ik overigens niks mee heb gedaan. Verschillende vrienden hebben mij er op geattendeerd en nog wilde het kwartje maar niet vallen. Jaja, zei ik, daar moet ik nog steeds naar kijken. Gelukkig dat die vrienden om beurten de naam lotje en co lieten vallen en eindelijk, ja eindelijk viel dan het kwartje. Het moest van diep komen, maar toen het viel, viel het dan ook luid rinkelend.
Ik begon op de site van lotje en co en wat me daar gebeurde....het was geweldig. Ik werd meteen vrolijk, zo vrolijk dat ik achter de laptop een deuntje begon te zingen, gelukkig niemand in de buurt, maar zo blij maakte het me wat ik daar las en zag. Alsof ik een warm bad nam, alsof ik na jaren thuis kwam. Zoveel herkenning, zo'n fijn gevoel, er waren meer mensen en gezinnen zoals ons, veel meer!! En ze schreven stukjes en er stond nuttige informatie op de site, informatie waar we iets aan hadden en iets mee konden.
Meteen een abonnement genomen natuurlijk, want het kan alleen maar beter worden. Lotje en co is namelijk een startend tijdschrift voor gezinnen met een zorgintensief kind, alleen al de term 'zorgintensief' in plaats van beperking.....dat klinkt toch al zoveel positiever?
Via de site van lotje en co, maakte ik ook kennis met Willemien Vereijken. Zij blogt over haar gezin en dus ook over zoon Ebel. Haar eerste blog die ik las, ging over een buienradar maar dan voor binnenshuis. Om de buien van haar zoon te zien aankomen, hoelang zouden ze blijven hangen en hoe intensief zouden ze zijn? Wat een herkenning en wat ontzettend grappig geschreven. Ik heb haar meteen gemaild met de vraag om haar boek te mogen kopen, het boek 'het syndroom van Ebel'. Hierin beschrijft ze haar levensweg met Ebel, zo ontzettend mooi, emotioneel en met zoveel liefde geschreven. Chapeau voor Willemien! Ik ben fan!!
Om mijn belofte aan haar na te komen, het boek heeft ze namelijk zomaar naar ons opgestuurd, heb ik haar 2e boek ook gekocht en bij deze maak ik 'reclame' voor het boek 'moeders zonder grenzen'. Hierin staan alle mails die ze samen met Esther Kant, nog een moeder met een bijzondere zoon, heeft geschreven en gedeeld. En weer vind ik hierin een en al herkenning. Steeds weer denk ik, dat zeg ik ook altijd, dat vraag ik me nou ook af. Deze boeken zouden verplicht leesvoer moeten worden voor mensen in de zorg, het geeft een mooie kijk op hoe wij ons als ouders voelen, welke zorgen er zijn en hoe we dingen ervaren. Ook als je niks hebt met zorgintensieve kinderen of niet in de zorg werkt, is het een aanrader om deze boeken te lezen. Het geeft je een andere kijk op onze kinderen en onze levens, het laat zien dat de maatschappij soms erg raar in elkaar zit. Dus mensen.....neem eens een kijkje op Lotje en Co, lees het boek van Willemien, lees het boek 'moeders zonder grenzen'.
Is dit nu zo'n moment? Voor mij wel, ik heb namelijk mijn stoute schoenen aangetrokken en Willemien om tips en advies gevraagd om mijn 'droom' waar te maken. Ik zou zo graag willen schrijven, het is een uitlaatklep om alles wat in mijn hoofd zit, zo af en toe eruit te halen en weer met een leeg hoofd door te kunnen. Jaren terug heeft mijn leraar Nederlands van de MAVO (kan je nagaan hoeveel jaren terug dat was), het advies gegeven om een kinderboek te gaan schrijven, hij bleef dit maar herhalen, want ik kwam natuurlijk niet meer bij van het lachen, maar hij was uiterst serieus. Onzekere ik, had zoiets van jaja, zo bijzonder ben ik toch ook weer niet, maar na de reacties op mijn blogs, de site van onze kinderen, was er toch iets in mij dat zomaar om tips en advies van Willemien durfde te vragen.
En met haar tips, schrijf stukjes en laat ze aan AARDIGE mensen lezen en vraag om hun tips en meningen, heb ik dan eindelijk besloten om mezelf serieus te nemen. Dus vanaf nu blog ik wat vaker voor jullie, de AARDIGE mensen. Mijn streven is om een keer per week een nieuwe blog te plaatsen en natuurlijk hoop ik op jullie reacties en tips, want daardoor weet ik dat hij gelezen wordt en mijn verhaal interessant is voor anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten