Daan

zondag 2 januari 2011

Een nieuwe groep

Daan gaat door naar een volgend groepje. Ik kan er maar niet over uit. Het voelt alsof hij net als zijn broer naar de volgende klas gaat en wat voel ik me trots! Ons kind dat 4 1/2 jaar geleden nog zo zwaar gehandicapt werd genoemd door de arts, ons kind dat nooit zelf zou kunnen kruipen laat staan lopen, ons kind dat de stempel zwaar autistisch kreeg, ons kind gaat naar een volgende groep.

Niet zomaar een groep, maar een schoolvoorbereidende groep. Hier zullen meer de schoolse activiteiten worden aangeboden, het is de bedoeling dat hij hier wordt voorbereid voor het schoolleven. Welke vorm van onderwijs dat dan ook zal gaan worden. Daan was er ook wel aan toe. Hij speelde leuk met de andere kindjes, maar begon ook meer streken uit te halen, gewoon uit verveling. Dus na overleg met zijn PB-er en de orthopedagoog en natuurlijk zijn ouders, hebben we samen besloten dat het tijd is om door te gaan.

Ondanks dat ik zo trots ben op onze zoon, zijn daar ook een klein beetje de gevoelens van angst,twijfel en verdriet. De twijfels van wat zal Daan er van vinden, doen we er wel goed aan? Wat wil Daan eigenlijk? Zal hij het wel snappen? Is hij wel toe aan een nieuwe uitdaging?

De angst om wat er nu gaat komen, wat de volgende stap zal zijn. De volgende stap is namelijk een 'echte' school en niet meer het orthopedisch dagcentrum waar hij nu naar toe gaat. Dan zal hij in een klas moeten functioneren, met een andere taxi meegaan. Weg van alles wat vertrouwd is, zijn lieve juffen die hij al zolang kent, de lieve taxi-chauffeuses die hem verwennen met aandacht en knuffels. Daar moet ik nog maar niet teveel aan denken.

En het verdriet. Ons mooie mannetje wordt groot. Hij gaat met kleine sprongetjes vooruit, hij geniet van het leven, van zijn leven samen met ons. Maar eigenlijk zou ik stiekum ook nog klein willen houden. Dat is toch zoveel vertrouwder en bekender. We weten allemaal waar we aan toe zijn. Geen zorgen over de omgang met klasgenoten, het gemoedelijke van de kleine groepjes op het ODC, opgehaald worden door een begeleidster en een taxichauffeuse.

Dit is bekend, vertrouwd. Zijn nieuwe groep ook wel, want die zit tenslotte gewoon in hetzelfde gebouw. Er naast zelfs. Maar toch er zijn nieuwe kinderen, er zijn andere juffen. Het gaat er net iets anders aan toe. Maar ondanks alle twijfels, zorgen en verdriet weet ik dat ons kind er aan toe is. Een nieuwe uitdaging, nieuwe kindjes, ander spelmateriaal. En als hij zijn oude groepje mist, mag hij altijd op bezoek komen.

Alleen mama is er nog niet helemaal aan toe. Zij heeft wat meer tijd nodig om te wennen, zal Daan wat meer los moeten laten. Dus ik denk maar aan datgene wat ik ooit eens heb gelezen en wat eigenlijk erg goed verwoord hoe ik me voel.
Het is geen kwestie van meer loslaten, ik houd hem alleen anders vast.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten