Er was een brief binnen gekomen voor Daan, hij moest een nieuwe identiteitskaart. Nu word ik nooit zo blij van dit soort brieven, want het zorgt altijd voor een hoop geregel en gedoe. Maar aangezien Gijs ook een nieuwe moest, had ik besloten om beide heren maar in een keer te doen.
De pasfoto voor Gijs was zo gemaakt, binnen vijf minuten stonden we weer buiten. Een keurige, brave Gijs op de foto met twee oren en een klein glimlachje. Daan zou echter een ander verhaal worden. Het moment van de foto zou bepalend zijn wat voor foto het zou worden. Als hij namelijk niet zo'n beste bui had, konden we naar de foto fluiten. Het was namelijk belangrijk dat Daan stil zou zitten,rechtop en niet scheef hangend op het krukje, zodat beide oren op de foto kon worden vastgelegd en oja....hij mocht ook niet lachen, of dat ging lukken? Dat zou lastig gaan worden, aangezien Daan altijd lacht voor een foto.
Bart nam deze klus op zich, Daan was in een goed humeur, want hij mocht met papa mee. Dus we hadden grote kans dat het zou gaan lukken. Na een half uurtje waren beide mannen terug. Met een pasfoto van Daan. En er stonden zowaar twee oren op, helaas stond er ook een klein lachje op met zijn mond was open, glimlachen is ook wel erg veel gevraagd van ons kind. Maar ze moesten het er maar mee doen.
Ik had een afspraak gemaakt bij de gemeente. Bart kon niet mee, aangezien het in zijn werktijd viel. Dus een brief van Bart mee, waarin hij mij toestemming geeft, kopie van zijn paspoort, mijn eigen paspoort, de oude paspoorten van de kinderen, pasfoto's en tenslotte het belangrijkste....de kinderen zelf.
Aangezien we er vier hebben, kon het dus gebeuren dat ik in de wachtruimte zat met een kind in een buggy en drie loslopende kinderen. Hopend dat ze nu eens zouden luisteren, overal af zouden blijven en vooral niet weg zouden lopen. Daan zat binnen mijn grijpzone, dat was namelijk degene die het liefste weg zou rennen. Ik had hem zo strategisch neergezet, dat hij via de ene kant over de buggy van Pleun zou vallen en via de andere kant langs mij zou moeten.
Ondanks dat we een afspraak hadden, mochten we toch tien minuten wachten. Het was vier uur 's middags, de kinderen hadden een drukke schooldag achter de rug, dus op hun best waren ze niet meer. Juul krijste tegen Gijs, omdat hij iets had gezegd wat volgens haar niet waar was, Gijs hing half tegen mij aan en scheef op mijn schoot, want ik moest natuurlijk wel zorgen dat ik Daan zijn weglooproute blokkeerde en Daan begon op zijn stoel te schuiven. Na tig keer zijn opmerking dat de lampen aan waren, te hebben bevestigd, begon ik me ook langzaamaan geirriteerd te voelen.
We werden binnengeroepen en natuurlijk hadden we het allerlaatste loket. Dus we moesten eerst langs de andere loketten, waar natuurlijk ook mensen zaten die een afspraak hadden. Nadat Daan iedereen even had begroet met 'haai' en in hun -iets-te-dichtbij-zone stond, konden we ons dan eindelijk melden bij het laatste loket. De meneer meldde me dat ik wel mocht gaan zitten, er stonden twee stoeltjes. De ene was in beslag genomen door Gijs en Juul, op de andere had ik Daan neergezet. Ik bleef liever staan, mocht hij ineens wegrennen, dan had ik hem sneller te pakken. Nog voor de meneer zijn eerste zin had uitgesproken, onderbrak Daan hem. 'Whoeeeeeiiiii' zei ie.
Shit zeg, nu zag ik het pas. Het waren draaistoeltjes. Daan was helemaal in zijn nopjes en bleef rondjes draaien, op zijn rug hangend op de stoel, anders kon hij met zijn benen niet bij de grond. Gijs en Juul hadden ondertussen ruzie wie welke kant uit mocht draaien en Daan bleef 'whoeeeeeiiiii-en' en draaien. De meneer keek me eens aan, hij had er duidelijk meer moeite mee dan ik, ik schonk hem maar mijn allervriendelijkste 'ik-ben-uiterst-kalm-glimlach. De meneer zette er wat meer vaart in, zodat de rust vlug weer terug zou keren en zo waren we dan na zo'n vijftien minuten klaar.
Gijs en Juul vielen over elkaar van de stoel af en nadat ik ze had gezegd elkaar een hand te geven, bleven ze staan wachten op mij.Daan had zijn sjaal en muts ergens op de grond gegooid, dus weer aan gedaan en terwijl ik bezig was om de buggy van Pleun richting uitgang te draaien, was Daan langs alle loketten gegaan om iedereen gedag te zwaaien. 'Houdoeiii', zei hij en zwaaide met zijn hand vlak voor hun gezichten heen en weer. Helaas waren de mensen die een afspraak hadden en bij een loket zaten niet voldoende voor hem. Degene achter het buro van het loket moest ook weten dat hij wegging. Een keer was echter niet voldoende voor Daan, dus na drie keer zwaaien konden we dan eindelijk naar buiten. Wat was het warm daar binnen...
Hindernis een was genomen, nu moesten we nog een keer terug, maar dan om de id-bewijzen op te halen, gelukkig voor mij was het dan kerstvakantie en kon Bart mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten