Daan

maandag 31 januari 2011

Boodschappen doen

Het is weer zover....al het eten is op. Nou ja, bijna al het eten. Het is niet voor te stellen hoeveel er in een week door heen gaat en ik kan het me al helemaal niet voorstellen hoeveel er later nog meer doo heen zal gaan. Vaak doe ik de boodschappen als de jongens naar hun scholen zijn. Dan heb ik alleen de meiden en Juul kan erg goed helpen, als ze daar zin in heeft. Bovendien heb ik dan ook de juiste dingen die ik moest hebben, geen onnodige aanbiedingen of het verkeerde wasmiddel ofzo.

Soms gaat een van ons met Daan boodschappen doen. Daan geniet hier namelijk enorm van. Het is voor hem een uitstapje van wereldniveau. Hij begint thuis al met springen en staat in een krampachtige houding te juichen en 'jeuk' (= leuk) te roepen. Het is een echt feestje voor hem.

Eenmaal bij de supermarkt aangekomen, wil hij in het karretje. Niet in het karretje, maar in het zitje van het karretje. Daan denkt namelijk nog steeds dat hij het lijf van een twee-jarige heeft. Lang leven de ontwikkelingsachterstand. Maar ondanks dat hij motorisch niet zo vaardig is, weet hij zich met zijn 5-jarige lijf nog steeds in dat zitje te wurmen. Ooit komt een dag dat hij er wel in paste, maar er niet meer uitkomt en dat de brandweer dan moet komen om hem uit het zitje te zagen, maar goed daar denken we maar niet aan.

Nu past het nog en het is voor ons een stuk rustiger boodschappen doen in plaats van een rondrennende Daan die kriskras door de winkel sjeest met daar achter een moeder die lichtelijk verhit en geirriteerd binnensmonds loopt te vloeken. Dus zolang meneer zich er nog in kan wringen, mag hij van mij in dat zitje.

Ik lees het boodschappenbriefje door en Daan heeft de eerste spullen alvast ingeladen. Het zijn echter geen dingen die op mijn lijstje stonden, dus alles weer terug in de schappen zetten. We lopen verder en passeren een andere klant. Uit het niets steekt Daan zijn arm uit en zo kan het gebeuren dat hij niet bepaald zachtjes de andere klant raakt. Ik mompel een excuus en vouw zijn arm weer dubbel. We gaan een gangpad in, ik pak iets uit het schap en Daan pakt aan de andere kant ook iets. Ik trek de kar er iets verder vandaan, zodat hij er niet meer bij kan. Dan pakt ie toch iets van de andere kant. Shit!! Zijn armen zijn weer gegroeid........

Inmiddels heb ik het boodschappenlijstje afgewerkt en de kar ligt vol, Daan is er ook wel klaar mee. Hij heeft me al wel honderd keer geattendeerd op de lampen die 'AAN' zijn, hij heeft een blikje kattenvoer vast 'poessie, poessie'. Naar de kassa dus. Daar aangekomen weet Daan dat hij mee mag helpen met de spullen op de band te leggen. Ik krijg het nu druk, fijn dat ik een vrouw ben, die kunnen namelijk meerdere dingen tegelijk. Daan smijt de spullen namelijk op de band, soms zo hard dat ze er aan de andere kant weer afvallen, kan ik weer oprapen dus. Ik moet zorgen dat de band gevuld blijft voor de cassiƫre, ik moet ervoor zorgen dat Daan die dingen op de band smijt die niet stuk kunnen en ook opletten dat hij niet ineens zelf een greep in de kar doet. Ik moet de logica van boodschappen op de band plaatsen in de gaten houden, anders hebben we gekruimelde koekjes en dan moet ik ook nog proberen om het een en andere alvast in te ruimen. Ondanks dat het ware topsport is, lukt het me nog steeds iedere keer.

We hebben betaald, Daan heeft iedereen uitgebreid uitgezwaaid en we lopen naar de auto. Als de boodschappen dan eindelijk in de auto staan, moet ik alleen Daan nog uit die kar zien te krijgen. Na wat gesjor, gedraai en getrek is hij eruit. Pfieuw, de brandweer hoeft ook deze keer niet uit te rukken voor ons....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten