Voordeur

De telefoon gaat. Pleun neemt op. Ja, die is er, hoor ik haar zeggen. Het is de school van Daan. Meneer Jan staat op school met naast hem Daan. Of ik daar iets vanaf weet, want de taxi was er niet. Stomme taxi, is het eerst wat door mijn hoofd schiet, maar dan ineens begint er een hele grote alarmbel te rinkelen. Stomme ik!! Daan moest nieuwe schoenen aan laten meten en ik zou hem vandaag zelf op gaan halen. Stom, stom, stom. Ik kom er zo aan, zeg ik tegen meneer Jan en spoor de dames aan tot haast. Gijs blijft gewoon alleen thuis, heerlijk dat dat kan.

We rijden als een zotje naar school, want nu staat Daan daar eenzaam en alleen te wachten. Weliswaar onder toeziend oog van een juffrouw die ik niet ken, want meneer Jan moest naar de tandarts. Maar toch, voor mijn gevoel staat hij er helemaal alleen. Aaah, zielig. Wat een slechte moeder ben ik. Als we op school aankomen, is Daan helemaal heppie de peppie om mij te zien. Jij mij komen halen, moppert hij. Taxi isse niet. Ikke moet nieuwe schoenen. Het schuldgevoel groeit alleen maar meer op deze manier. Sorry Daan, domme mama. Ja, domme mama echoot Daan.

We komen een half uur te laat voor onze afspraak bij de schoenmaker, maar gelukkig zit er een hele lieve mevrouw achter de balie. Ze verzacht mijn schuldgevoel door te zeggen dat Daan altijd welkom is bij hun. Ik glimlach en Daan stuitert al naar de wachtkamer. Joehoe, roept hij, ik ga show doen en hij begint met een houterig dansje voor de spiegel. Gelukkig is deze dag bijna voorbij, bedenk ik. 's Avonds plof ik moe op de bank en na tien minuten bekijk ik de rest van de film met mijn ogen dicht.

De volgende dag is het woensdag. Ik breng Daan die dag zelf weg. Het is dus extra druk tijdens de ochtendspits. Daan heeft geen zin om mee te werken en te luisteren. Gijs gaat alvast in de auto zitten en Daan rent achter hem aan. Achter hem aan rennen weer twee meisjes. De tassen die de meiden zijn vergeten, pluk ik hier en daar vandaan en ook Daan zijn koffer kan ik nog net vasthouden. Ik hoor het gemopper en geschreeuw van Daan al, als ik net buiten sta. Ik stamp richting de auto, gooi de koffer en tassen in de kofferbak en smijt deze nijdig dicht. Daarna maak ik Daan zijn gordel vast en mopper dat hij gewoon even kan wachten tot ik ook klaar ben en niet uit nijd zijn spullen door de auto hoeft te gooien. Zo, zit iedereen vast? Dan kunnen we nu naar school.

Eerst breng ik Gijs, Juul en Pleun weg. Daan zijn humeur is inmiddels opgeklaard en hij loopt vrolijk voor me uit. Na een laatste keer zwaaien voor de raam, ga ik Daan wegbrengen. Op de school van Daan spreek ik een moeder van een kindje uit zijn klas. We hebben wat bij te kletsen en ik ga dan ook op haar uitnodiging voor een kopje thee in. We zitten net aan de thee als mijn telefoon gaat. Zal vast de 'baas' (lees Bart) zijn ter controle, grap ik nog. Maar het is mijn overbuurvrouw die verteld dat de buurvrouw bij haar staat. 

Of ik thuis ben vragen ze. Nee, ik ben op visite. Hoezo? Nou, je voordeur staat open. Niet op een kiertje, maar gewoon wagenwijd open. Oeps!! Zou er nou ingebroken zijn? Wie breekt er nou op klaarlichte dag in en laat de voordeur dan ook nog wagenwijd open staan? Maar ja, je weet het tegenwoordig maar nooit, kakelen we tegen elkaar. En nu? Paniek? Zal ik Bart bellen, twijfel ik. Nee, dit kan ik zelf ook wel. En dan ineens gaat er een lichtje branden. Een heel voorzichtig lichtje. Het zal toch zeker niet waar zijn? Zou ik dat echt hebben gedaan vraag ik mezelf hardop af. Wat, vragen mijn buurtjes.  Ik denk dat ik vergeten ben om de voordeur dicht te doen antwoord ik. Stilte aan de andere kant. Ja, zeg ik nu wat zekerder van mezelf, ik kan me ook niet herinneren dat ik hem op slot heb gedraaid. 

Buurvrouw een besluit om te gaan kijken of de televisie er nog hangt. Ja, die hangt er nog. Of de hond dan ook nog binnen is, is mijn tweede vraag. Ja, die ligt op de bank te slapen. Oké, dan trek de deur maar dicht. Ik kom zo naar huis en we hangen op. Ik drink mijn kopje thee op, moet er toch ook wel een beetje om lachen, maar wat was het vanmorgen chaotisch en druk. Zulke dagen moet ik niet te vaak mee maken, want dat gaat niet goed komen. Het is me het weekje wel. Ben benieuwd wat de rest van de week nog gaat brengen, maar ik vind dit eigenlijk wel meer dan genoeg.